Het gesprek het was vandaag weer is zo ver.....weer zat ik er dagen tegen aan te hikken. Het is niet dat ik het niet wil het is meer dat het te zwaar is en dat weet ik. Ik doe mijn best om tegen mezelf te zeggen dat ik het tijd moet geven.
De man die hier voor opgeleid is en waar wij dit gesprek mee hebben gaat vandaag hiermee met ons weer is mee aan de slag. Hij ziet aan mij dat het me zwaar valt. Hij zegt ook tegen mij dat ik eigenlijk een soort van te goed ben geworden om met verdriet om te gaan waardoor ik altijd de lat veel te hoog leg. Ik heb altijd geleerd 3 stappen vooruit en dan 2 vooruit dan ben je er altijd 1 vooruit maar wat nou als je voor je gevoel 3 stappen achteruit gaat?! De man die hier voor opgeleid is vind dat ik te streng ben voor mezelf ..... ik moet gaan leren om te accepteren wat ik op dat moment voel en dat ik dan niet door moet gaan maar dat ik het moet aangeven .... dit is een hele stap maar daar ga ik aan werken. Het gesprek is toch wel fijn maar ik vind dit gesprek altijd te beladen ik ben ook blij dat ik daarna even kan werken met mijn lieve collega's zodat ik mijn hoofd weer even leeg kan maken.
JE LEEST
Geloof me ik leef nog?!
Non-ficțiuneWat nou als je er na 6 jaar achter komt dat je beste vriend nog leeft zelfs dat je al die tijd dacht dat die dood was , hoe ga je weer veder als vroeger ?!
