Verborgen

Hoofdstuk 5

Joey lacht met Gino over een grap die hij net gemaakt had. Rens zit aan de overkant en vindt dit hele gedoe maar niks. Hij is kwaad op Joey, maar niet alleen op Joey, hij is meer kwaad op die Gino die zomaar zijn leven komt verstoren en die van Joey. Hij strijkt zijn bruine haar vlak tegen zijn gezicht aan en kijkt naar Joey en Gino die samen lachend elkaar aankijken, Gino heeft zijn hand op de knie van Joey gelegd. Rens walgt van Gino en dat is duidelijk aan zijn gezicht af te lezen: zijn blik staat fel, zijn ogen zijn tot spleetjes geknepen en zijn wenkbrauwen zijn gevormd tot een diepe frons.
"Si mi amore," zegt Gino lachend en Joey lacht mee, niet zozeer omdat hij Gino zo leuk vind maar om gastvrij te zijn en hij hoopt dat hij hem zometeen vriendelijk kan verzoeken om het huis te verlaten. Diep in zijn gedachten slaakt hij een zucht. Voorzichtig kijkt hij links van hem en hij ziet hoe Rens kwaad naar Gino kijkt, maar ook hijzelf moet eraan geloven. Joey kijkt terug en probeert met zijn blik en gebarentaal duidelijk te maken dat hij er ook niks aan kan doen. Natuurlijk zonder dat Gino het ziet.
"Ik ga slapen," mompelt Rens en hij staat op vanuit de oude leren stoel. Met zijn linkerhand wrijft hij in zijn nek en hij loopt richting de trap, nog een laatste keer kijkt hij om, om te zien of Joey en Gino nog steeds zo close zijn. Nu ziet hij echter aan Joey's gezicht dat hij er ook niks aan vindt. Zijn gezichtsuitdrukking staat verveeld: zijn ogen staren glazig vooruit en hij houdt zijn hand onder zijn kin om zijn hoofd te ondersteunen. Natuurlijk glimlacht Joey en praat hij mee met Gino maar aan deze non-verbale communicatie kan Rens zien dat Joey er ook niks aan vindt en dat stelt hem stiekem toch wel een beetje gerust. Met een lichter gevoel loopt hij naar boven.
Na nog een tijdje het gepraat van Gino te hebben aangehoord vindt Joey het ook genoeg en neemt een slokje van zijn inmiddels koud geworden thee.
"Kun je misschien gaan? Ik ben ook nogal moe namelijk." Joey imiteert een gaap en rekt zich uit om geloofwaardiger over te komen.
"Natuurlijk! Geen probleem," zegt Gino en hij legt even kort zijn hand op Joey's schouder.
Joey probeert deze zachtjes van zijn schouder te schudden en wanneer dat niet werkt staat hij abrupt op. Hij steekt zijn handen in zijn broekzakken.
"Spreek ik je snel weer dan?" vraagt Gino. In zijn ogen ziet Joey een sprankje hoop maar eigenlijk moet Joey daar zelf niks van weten.
"We zien wel," was het ontwijkende antwoord van Joey. "Ik heb in iedergeval je nummer," zegt Joey en hij glimlacht vriendelijk naar Gino.
Gino knikt stralend en hij loopt op Joey af om hem een knuffel te geven. Joey laat het maar over zich heen komen en zwaait Gino uit wanneer hij op zijn scooter stapt.
Eindelijk van hem verlost, denkt Joey wanneer Gino bijna uit zijn beeld is verdwenen.
"Eindelijk!" schreeuwt Joey door het huis.
"Is hij weg?" roept Rens van boven en aan het gestommel te horen op de trap komt Rens met een enorme vaart naar beneden gestommeld.
Joey opent zijn armen en Rens springt erin.
"Goed gedaan broer," zegt Rens zacht tegen Joey. Hij kan de adem van Joey voelen in zijn hals. Zijn adem voelt warm en lekker aan in Rens' hals. De hoofden zijn maar een paar centimeter van elkaar gescheiden en plotseling valt er een stilte. De twee broers kijken elkaar diep in de ogen aan en Rens beweegt zijn hoofd steeds dichter naar die van Joey, Joey doet hetzelfde bij Rens. Net wanneer hun lippen nog enkele millimeters van elkaar verwijderd zijn klinkt het snerpende geluid van de bel.
Joey laat Rens geschrokken los waardoor Rens op zijn billen valt.
"Sorry, heb je je pijn gedaan?" vraagt Joey overbezorgd. Zijn grote ogen kijken Rens aan en hij knielt neer vlakbij Rens.
"Nee, niks aan de hand. Wie staat er trouwens aan de deur?" Rens staat snel op en loopt richting de houten voordeur waar iemand voorstaat.
Voorzichtig opent hij de deur en staat oog in oog met Gino.
"Oh, hallo Gino." Rens' stem klinkt niet heel enthousiast en dat hoort Gino ook maar hij negeert Rens compleet.
"Gino, wat kom jij hier nou weer doen man?" vraagt Joey die ondertussen ook het portiek is binnengelopen omdat hij de stem van Gino herkende.
"Ik was nog iets vergeten"
Joey kijkt verbaasd naar Gino, hij had toch niks extra's bij zich, of wel?
Gino ziet de verbaasde blik van Joey en glimlacht vriendelijk. Snel gaat de kleine donkere jongen op zijn tenen staan en buigt zich naar Joey toe. Zachtjes drukt hij een kus op Joey's lippen.
Rens staat als verlamd aan de grond genageld, al zijn kleur is aan zijn huid onttrokken.
"Wat doe je nou!" schreeuwt Joey kwaad en hij pakt Gino vast aan zijn capuchon.
"Ik ben niet verliefd op jou, ik ben verliefd op Rens en dat blijft zo!" Joey's stem slaat een aantal keer over en het spuug vliegt in het rond. Enkele druppels daarvan belanden op de huid van Gino.
"En ik ben verliefd op Joey," zegt Rens die zich plotseling toch weer in het gesprek kan mengen. Zijn stem trilt van woede en zijn ogen spuwen vuur.
"Weet ik toch," zegt Gino lachend. Nog steeds staat hij daar, stevig vastgehouden door Joey maar hij verzet zich niet.
"En nu eruit!" schreeuwt Joey kwaad en Rens rent naar de deur om deze open te doen.
Wanneer de deur achter Gino dicht is zuchten ze allebei diep van opluchting. Beide broers zeggen niks en gaan zwijgend op de bank in de woonkamer zitten.
Joey haalt zijn pet van zijn hoofd en gooit deze woedend op de grond.
"Jij kon er niks aan doen Joey," zegt Rens en hij slaat een arm heen over Joey die voorovergebogen zit op de bank.
"Gino is gewoon een gestoorde gek."
Joey begint te lachen.
"Zeg dat wel ja"
Dan valt er weer een korte stilte.
"Het spijt me zo erg," zegt Joey, "ik schaam me voor het feit dat ik het niet heb gezien en dat ik dat nummer überhaupt heb gebeld." Zijn stem klinkt rasperig en zacht, nogsteeds zit Joey ineengedoken op de bank met een arm van Rens om zich heen.
Rens kijkt naar Joey, hij vind het vreselijk voor hem. Hoe kan hij ervoor zorgen dat Joey zich beter gaat voelen?
"Ik had waarschijnlijk hetzelfde gedaan."
Joey kijkt naar links met betraande ogen.
"Echt waar?" vraagt hij zachtjes.
"Echt waar!" bevestigt Rens zijn onzekerheid. Een lichte glimlach verschijnt op zijn lippen.
"Bedankt man!" Joey lijkt een stuk zelfverzekerder.
"Geen dank," zegt Rens en hij raapt de blauwe pet op die Joey zojuist nog hard op de grond had gegooid.
"Ik kan er toch ook niks aan doen?" Rens imiteert een zielig stemmetje van de pet en trekt er een verdrietig gezicht bij.
Joey lacht breeduit, "wat ben je toch ook een sukkel," en hij pakt zijn pet aan van Rens.
"Liever een sukkel dan een Italiaanse jongen beginnend met de letter G," zegt Rens lachend en hij legt zijn hoofd tegen zijn broer zijn schouder. Weer voelt hij de warmte van binnen. Hij vind het fantastisch om tegen Joey te mogen liggen. Joey streelt ondertussen zachtjes de wangen van Rens en hij kijkt met een glimlach omlaag, waar Rens ligt. Zijn benen zijn opgevouwen omdat de bank te klein is om recht te liggen en ook hij heeft een lach op zijn gezicht. Joey kan echt genieten van deze aanwezigheid.
Plotseling komt Rens omhoog en kijkt Joey aan met een indringende blik. Joey kijkt Rens vragend aan, waarom staat Rens ineens zo plotseling op?
"Meende je nou wat je zei?" vraagt Rens.
Joey kijkt verward en schudt zijn hoofd met een vragende blik.
"Huh, wat bedoel je?"
"Nou gewoon, wat je tegen Gino hebt gezegd." Rens stem klinkt enorm verlegen en Joey kan zien dat hij aan het blozen is. Rens strijkt zijn halflange haren over zijn ogen. Hij wil niet dat Joey zijn blik vangt.
"Over?..." Joey kijkt vragend naar Rens en spoort hem aan om de zin af te maken, dat doet Rens dus ook.
"Over het feit dat je verliefd op me bent."
Een korte stilte klinkt en Rens schaamt zich, hij probeert nog meer zijn blik te maskeren met zijn haar maar Joey voelt zich zelf ook ongemakkelijk. Natuurlijk wil hij dolgraag knikken en het bevestigen alleen weet hij niet of dat zo slim is.
Wanneer hij een glimp van de blik van Rens vangt weet hij al genoeg. Rens voelt iets voor hem, en hij voor Rens. Hij knikt voorzichtig maar Rens ziet het niet. Dan maar op een andere manier, denkt Joey.
"Rens?"
Rens kijkt omhoog naar de diepbruine ogen van Joey en kijkt hem enkele seconden aan.
Joey buigt langzaam naar hem toe en drukt zijn lippen op die van Rens.
Verbaasd over het feit dat Joey hem kust zoent hij met Joey mee, zo goed heeft hij zich nog nooit gevoeld! Nou pas heeft hij in de gaten hoe warm, zacht en vol de lippen zijn van Joey waar hij vol overgave mee zoent. Nu snapt hij waarom al die meisjes Joey zo graag willen.
Joey's zachte lippen oefenen een lichte druk uit op Rens' lippen.
Wanneer ze beiden hun hoofd terughalen hebben ze hun ogen dicht.
"Dat is dus een ja," zegt Joey op de vraag die Rens hem eerder had gesteld.
"Ik ben gek op je en ik wil het niet langer verbergen," zegt Rens met een twinkeling in zijn ogen.
Joey weet niet goed wat hij hier op moet zeggen.
Hij krabt achter in zijn nek en zijn pet veert wat omhoog, zijn blik is naar beneden gericht.
"We kunnen dit niet openbaar maken," zegt hij met een verdrietige ondertoon in zijn stem. Rens kijkt naar zijn broer en snapt hem wel, het is ook best raar. Je bent verliefd op je broer maar het mag en kan gewoon niet.
"Ja," zegt Rens teleurgesteld, er rolt een traan uit zijn ooghoek.
Joey brengt zijn hand naar Rens' ooghoek en veegt de traan uit zijn ooghoek. Hij wil Rens 't liefste tevreden zien maar hoe dan ook moet hij hem teleurstellen.
"Het spijt me," zegt Joey nogmaals wanneer Rens wil weglopen, hij legt zijn hand op Rens' schouder die plots halt houdt.
"We moeten ieder ons eigen leven voortzetten." Joey kijkt naar zijn voeten, hij schaamt zich om dit te zeggen. Hij is dol op Rens en Rens is dol op hem dat weet hij ook.
Rens kijkt hem met betraande ogen aan.
"Hoe bedoel je?"
Joey pakt Rens bij beide schouders en zegt: "Ik bedoel daarmee dat niemand buiten ons over onze relatie mag weten. Desnoods doen we dat door met een ander verkering te nemen."
Rens kijkt Joey vol ongeloof aan. Zei hij dat nou echt? Hij kon zijn verbazing niet op.
"Laat maar, vergeet maar wat ik gezegd heb!" zegt Joey wanneer hij het teleurgestelde gezicht ziet van Rens. Hij heeft vochtige ogen en een traan liep langs zijn rode wang. Hij mag Rens ook niet zo'n pijn doen, maar hoe doen we het anders?
"Nee, ik vergeet het niet. Het is een goed idee." Rens staat er ineens heel kalm bij, zijn gezicht staat gespannen maar zijn ogen en mond staan er emotieloos bij.
Rens loopt naar de trap en werpt voordat hij de deur uitloopt nog één laatste blik op Joey die er verslagen bij staat, dan sluit hij de houten deur van de woonkamer achter zich.
Hoewel Joey het liefste meteen achter Rens zou aanlopen lijkt het hem toch verstandig om even te wachten. Hij loopt naar de oude leren stoel en neemt daar plaats. Hij kruist zijn vingers in elkaar en laat zijn ellebogen steunen op zijn knieën.
Hij kijkt naar de spiegel die tegenover hem hangt, de spiegel is uit de tijd van de barok en dat is goed te zien ook. De spiegel heeft een gouden lijst met veel versieringen erop, hij denkt terug aan de tijd dat Rens en hij kleuters waren en ze op de spiegel hadden getekend met hun stiften en krijtjes. Hun ouders waren niet zo geamuseerd toen de twee hun prachtige tekening lieten zien. Hij lacht bij de herinnering. Wat waren de tijden toen nog makkelijk, geen ingewikkeld gedoe gewoon gezellig; broers onder elkaar.
Joey loopt naar de deur en pakt de ijzeren deurklink vast, nu kan hij vast wel naar Rens toe.
Wanneer hij onder een luid gekraak de trap op loopt knijpt hij zenuwachtig in zijn eigen hand.
Voorzichtig duwt hij de deur van hun kamer open.
Rens kijkt recht in de ogen van Joey en schrikt. Snel pakt hij alle losse papieren bij elkaar en gooit die ergens in wat lijkt op een doos. Vervolgens gaat hij er met zijn armen over heen liggen in de hoop dat het zo min mogelijk op valt. Joey besluit om er maar niet over te beginnen.
"Het spijt me. Voor mij is dit ook allemaal nieuw en ik weet niet hoe we dit het beste kunnen aanpakken." Joey staat er wat verslagen bij, zijn handen zijn verdwenen in zijn wijde skaters broek en zijn hoofd hangt omlaag.
"Ik snap het wel," zegt Rens met een trilling in zijn stem, "Ik snap ook wel wat je bedoeld maar ik heb je liever voor me alleen."
Rens kijkt Joey aan, hij ligt nogsteeds met zijn armen en zijn halve lichaam over de doos waar hij zijn spullen in heeft gelegd.
"Ik snap het, maar ooit gaan pa en ma vragen stellen." Zijn blik kijkt vol medelijden naar Rens.
"Ik snap het," zucht Rens en hij kijkt verdrietig naar zijn armen.
"Maar ik ben altijd alleen van jou, onthoud dat!"
Rens lacht flauwtjes en haalt rustig zijn schouders op. Joey heeft mooie praatjes maar zo makkelijk is het niet. Je liegt de ander voor en jezelf ook in feite.
Joey loopt naar het ruw houten bureau van Rens toe.
"Ik ben alleen voor jou! Er komt niemand tussen ons," zegt Joey geruststellend en hij geeft Rens een zoen.
Rens glunderd van die handeling en kijkt hem verrast aan.
"Echt niet?"
"Echt niet!" verzekert Joey hem.