Verborgen

Hoofdstuk 8

Gelukkig heeft Rens zich erbij neergelegd. Het had hoe dan ook toch gemoeten.
Joey geeft Rens een kus. "Veel plezier vandaag lief."
Rens knikt afwezig, hij gaat vandaag met een paar vrienden naar de Efteling. Joey was ook mee gevraagd maar hij heeft afgezegd omdat hij zogenaamd ziek is. Eigenlijk hoeft het uitstapje van Rens niet zo nodig, waarschijnlijk gaan ze hem allemaal vragen stellen over hem en Joey waar hij niet op zit te wachten, maar wat moet hij dan? Hij kan zich moeilijk verborgen houden voor de rest van zijn leven. In gedachten verzonken stopt hij een flesje water in z'n tas en sluit de rits.
"Heb je alles?" vraagt Joey en hij kijkt liefdevol naar Rens.
Weer knikt Rens, veel heeft hij vandaag niet gezegd. Wanneer de vrienden voor het raam luid toeterend juichen in de auto van Nico's vader, duikt Joey snel onder de dekens van de bank.
"Veel plezier!" zegt Joey tegen Rens wanneer Rens richting de deur loopt. "Sorry dat ik je geen kusje kan geven nu." Zijn stem klinkt oprecht verdrietig hoort Rens, maar zelf baalt hij er ook flink van. Een verborgen liefde kun je eigenlijk geen liefde noemen. Het portier wordt voor hem geopend en hij wordt joelend begroet.
Als je verliefd bent wil je het aan iedereen laten zien. Dat houdt liefde en verkering voor hem althans in.

Wanneer Joey de jongens ziet wegrijden baalt hij toch dat hij niet mee is gegaan. Wat moet hij hier nou thuis in z'n eentje, niet veel. Misschien moet hij zijn deel van de kamer maar eens opruimen. Hij werpt de deken van zich af, maar net wanneer hij naar boven wilt lopen klinkt het vertrouwde geluid van de huistelefoon. Joey loopt er snel naartoe in de hoop dat het Rens is die hem belt. Hij pakt het zwarte, draadloze toestel op en zet deze aan zijn oor.
"Hallo met Joey Kools," zegt Joey met een zakelijke stem. Stel dat het iemand anders is dan Rens kan hij het niet maken om gewoon te roepen: "Yo Rens met Joe!" Hij schudt glimlachend zijn hoofd.
"Oh hallo mama," zegt Joey wanneer hij hoort dat zijn moeder aan de andere kant van de lijn hangt.
Hij luistert naar zijn moeder die een heel verhaal ophangt over zijn opa en oma. Ondertussen pakt hij een blauwe balpen en een blocnote. Als hij zich verveelt aan de telefoon begint hij altijd te tekenen, dat is een gewoonte van hem.
"Oké dat is prima! Succes daar nog!" zegt Joey en hij sluit het telefoongesprek af. Stiekem is hij wel blij dat zijn ouders daar nog een tijdje blijven dan kunnen hij en Rens gewoon lekker hun eigen ding doen.
Hij loopt vrolijk naar boven, nog blij van het telefoongesprek wat hij heeft gehad. Wanneer hij de deur naar hun slaapkamer opent kijkt hij met verbaasde ogen naar de troep die op Rens en zijn kamer ligt. In een sneltreinvaart ruimt hij alle boeken, schriften en kleding op wat op de donkere vloerbedekking ligt. Hij zou al bijna vergeten welke kleur zijn vloerbedekking hun kamer heeft. Wanneer alles er mooi uitziet begint hij aan het bureau van Rens en hem. Zelf gebruikt hij het bureau nooit maar Rens is er veel vaker aan te vinden. Het houten bureau is nog in een mooie staat ondanks dat het bureau al ouder is. Het is vroeger namelijk van hun vader geweest. Hij veegt het eikenhouten bureau schoon van zijn troep en doorzoekt de lades, misschien zit daar nog iets in wat van hem is, al kan hij het zich niet voorstellen.
Voorzichtig opent hij het bovenste laatje, hij moet het met beleid doen want de zilveren knop valt er bijna af. Misschien wordt het eens tijd dat ik die dingen vast schroef, denkt Joey. Hijzelf is daarin vele malen handiger dan zijn broer.
Hij is aangekomen bij het laatste laatje, helemaal onderaan. Voorzichtig trekt hij het donkerbruine laatje naar hem toe. Het valt Joey op dat er iets klem lijkt te zitten. Hij moet harder trekken om het laatje open te krijgen. Wanneer het laatje uiteindelijk open is wordt zijn blik getrokken naar een bruine schoenendoos van het merk Vans. Zijn gedachten slaan op hol: heeft hij die schoenendoos niet eerder gezien, was het dezelfde doos waar Rens op lag enkele dagen geleden? Hij voelt dat zijn kleur uit zijn gezicht verdwijnt en hij kijkt geschrokken naar de tekst die op de doos is geschreven. Hij herkent duidelijk het slordige handschrift van zijn broer. Voorzichtig pakt hij de doos op.
PRIVÉ, dus afblijven Joey! De tekst trekt zijn aandacht maar hij durft de doos niet te openen. Het is van Rens, en hij blijft van Rens. Toch aarzelt hij, welke informatie bevat die doos die hij niet mag weten van Rens? Hij voelt zich misselijk en legt de doos snel terug in de lade. Hij schopt de lade dicht en laat zich achterover vallen in de donkerblauwe Fatboy die in de hoek van hun kamer staat. Zuchtend kijkt hij door het raam, steeds die ene vraag die hem bij blijft: welke informatie zit er in de doos die hij niet mag weten van Rens.

"Kom op, we gaan daar even een suikerspin halen!" Matthijs wijst naar een authentiek kraampje waar suikerspinnen en popcorn worden verkocht.
Iedereen rent erop af, behalve Rens. Hij heeft geen zin in eten, hij heeft eigenlijk nergens zin in. Hij wil gewoon dat Joey mee was gegaan. Zuchtend sjokt hij verder.
"Wat is er nou man?" vraagt Nico die met een suikerspin terug is gelopen en nu naast Rens loopt.
Rens haalt zijn schouders op. Hij wil het ze het liefst vertellen, maar hoe zullen ze reageren. Daarbij van Joey mag het toch niet, dat heeft hij beloofd.
"Je baalt zeker van die dronken actie," zegt Matthijs die inmiddels ook naast hen loopt.
"Ja zoiets," zegt Rens en hij houdt zijn hoofd omlaag, zijn ogen zijn gericht naar het donkergrijze asfalt waar af en toe een wit, opgedroogd kauwgumpje aan vastplakt.
"Ach joh, dat waait wel weer over," zegt Matthijs die een arm om Rens heen slaat.
"Inderdaad, je moet er niet zo op letten. Het was gewoon een rotstekeningen van Joyce!" zegt Nico die ook een arm om hem heen legt en met zijn andere hand zijn suikerspin naar zijn mond brengt.
Het schiet Rens ineens te binnen dat Joey ook had gezegd dat Nico en Matthijs een filmpje online hadden gezet.
Hij voelt hoe de woede in hem opborrelt.
"Doe niet zo schijnheilig alsjeblieft!" zijn stem klinkt fel en zijn houding verandert van een gesloten, gebogen houding in een open houding.
Nico en Matthijs kijken verbaasd naar Rens en kijken elkaar dan vragend aan.
"Jullie hebben ook een rot streek geleverd!" er verschijnt een frons in Rens' gezicht en zijn handen knijpt hij tot vuisten.
"Schijnheilig, wij? We hebben niks gedaan?" de stemmen van Matthijs en Nico klinken in koor en nogsteeds kijken ze elkaar verbaasd aan.
"Dus Joyce liegt?" Rens tikt met zijn rechtervoet ongeduldig op de grond, zijn ogen staan nogsteeds fel.
"We hebben een filmpje gemaakt," geeft Nico toe.
Rens wil net gaan uitvliegen als Matthijs ineens zegt: "maar we hebben hem niet geüpload." De handen van Matthijs weren zich af van Rens.
"Ach barst!" zegt Rens kwaad en hij beent kwaad richting de uitgang.

Ze zoeken het maar uit, hij loopt nog liever zelf naar huis dan met die verraders in een auto te zitten. Hij zucht een keer diep en loopt dan van de parkeerplaats, de lange weg naar huis.