Verborgen

Hoofdstuk 13

Het is inmiddels al een paar maanden na Rens' dood en Joey is bezig om de spullen van Rens bij elkaar te zoeken. De kamer zal grotendeels blijven zoals hij is, zonder al te veel te veranderen maar Joey vindt het moeilijk om elke keer geconfronteerd te worden met de spullen van Rens die overal slingeren.
Hij grijpt weer een shirt van Rens wat onder zijn bed ligt. Het witte shirt is helemaal verfrommeld tot een propje, en daar waarschijnlijk neergesmeten door Rens. Voorzichtig en met trillende handen opent Joey het shirt. Het witte shirt met the beatles verschijnt langzaam op zijn netvlies. Dit was een van Rens zijn favoriete shirt.
Joey houdt het met beiden handen voor zijn gezicht en bestudeerd het heel nauwkeurig, al heeft hij het al heel vaak gezien toen Rens dit aan had. Hij brengt zijn handen, met het witte shirt erin, naar zijn gezicht en snuift de geur van zijn broer op. Rens had zo'n lekkere geur, het is moeilijk te beschrijven. Het is niet de 'James bond 007' aftershave die hij altijd op deed. Het is een geheel eigen geur, wat moeilijk uit te leggen is. Het was gewoon Rens' geurtje.
Snel propt Joey het shirt onder zijn blauw-wit gestreepte kussen. Dit kan hij altijd nog gebruiken. Wanneer hij Rens extreem mist, zoekt hij naar een voorwerp van zijn broer. Het liefste een voorwerp wat Rens vaak gebruikte of wat hij vaak aanhad. Joey veegt het zweet hardnekkig van zijn voorhoofd en kijkt tevreden de kamer rond. Het meeste is nu wel opgeruimd, alleen het bureau waaraan ze beiden werkten is nog niet gedaan, maar dat doet hij straks wel. Eerst even lekker wat drinken halen beneden en hij duwt hard tegen de slaapkamerdeur die open schiet.
Hij sprint naar beneden op zijn grijze sokken en valt bijna van de trap af, wat een hoop lawaai veroorzaakt.
“Pas je wel op Joe?” hoort hij zijn vader roepen.
“Ja, pa!” roept Joey terug, wanneer hij zijn weg wat rustiger vervolgt. Hij zet met zijn rechterhand zijn lichtblauwe pet weer goed op zijn hoofd. Rens vond zijn lichtblauwe pet de mooiste die hij had. Het was een lichtblauwe pet van het merk Element met een witte wolken print.
Joey loopt naar de koelkast en trekt de deur met een zwaai open, waardoor de cola bijna uit de koelkast valt. Gelukkig kan Joey met een behendige beweging nog net voorkomen dat deze op de grond valt.
Dat scheelde niks, denkt Joey en hij stoot met zijn elleboog tegen de koelkastdeur waardoor deze weer dichtvalt.
Wanneer Rens de cola heeft ingeschonken drinkt hij zijn glas binnen enkele teugen leeg. Hij had ook zo'n dorst. Het hele weekend is hij bezig geweest om de spullen te sorteren op hun kamer. Eigenlijk is het nu zijn kamer, maar hij kan het niet over zijn hart verkrijgen om alle spullen van Rens weg te gooien. Sterker nog, hij noemt het nogsteeds de kamer van hem en zijn broer. Voor Joey leeft Rens nog voort, al is het misschien niet lichamelijk.

Wanneer Joey weer boven op zijn kamer staat begint hij aan het vervelendste klusje, vindt hij zelf. Het bureau. “Nou, bedankt hè broer,” grinnikt Joey sober en hij begint met het open trekken van de houten lades. Wat een zooi komt er allemaal uit, denkt Joey. Wat heeft Rens in vredesnaam allemaal erin gestopt. Joey grinnikt, het was hun bureau maar hijzelf zat er eigenlijk nooit aan. Het was alleen maar Rens die achter het bureau zat.
Joey vindt allemaal spullen zoals post-it velletjes, enorm veel pennen, allemaal troep zoals sleutelhangers en andere zaken die niet van belang zijn. Wanneer hij het een-na-laatste laatje opent vindt hij allemaal school spullen zoals werkstukken en dergelijke. Die kunnen best nog eens van pas komen, denkt Joey en daarom laat hij ze ook maar liggen in het laatje. “Bedankt broer,” lacht Joey en hij steekt een duim op naar het witte plafond. Goed broertje, nu het laatste laatje. Hopelijk heb je me een beetje gespaard, denkt Joey en hij pakt de knop beet om het laatje open te trekken. Met moeite krijgt hij het laatje open omdat een vans schoenendoos de ruimte blokkeert, wanneer het hem eindelijk is gelukt pakt hij de schoenendoos eruit. Wat zou dit nou weer zijn, denkt Joey. Hij deinst voor een moment achteruit wanneer hij de tekst op de schoenendoos ziet staan met hanenpoten. De tekst is geschreven met een dikke, zwarte marker. “PRIVÉ, dus afblijven Joey!” Deze tekst heeft hij eerder gezien, deze doos heeft hij eerder in zijn handen gehad. Joey denkt terug aan die desbetreffende dag. Dat was de dag dat Rens naar de Efteling is gegaan. Met trillende handen tilt Rens het lid van de doos op, in werkelijkheid weegt het slechts een paar gram maar voor Joey voelt het als een paar kilo. Wanneer de deksel van de doos af is kijkt hij in de doos, er ligt een notebook in, met een harde zwarte kant, door de stickers die erop zijn geplakt ziet Joey bijna de oorspronkelijke kleur van de kaft niet. Verder ligt de doos bezaaid met papieren, foto's en kleine objecten.
Joey vraagt zich af waarom hij dit niet mocht weten, zou er geheime informatie in staan?
Hij twijfelt of hij de doos wel moet open maken, althans lezen wat er staat. De doos is immers al open.
Nee, beter van niet. Rens heeft niet voor niks opgeschreven dat hij er niet in mocht kijken. Hij sluit zelfverzekerd de deksel en staat op uit de zwarte leren stoel. Hij moet even frisse lucht hebben. Zo'n moeilijke beslissing heeft hij in lange tijd niet meer moeten nemen. Zelfs de beslissing om de relatie tussen Rens en hem geheim te houden was nog makkelijker dan dit. Ergens in zijn hoofd zegt een stemmetje dat het fout is, maar ergens kunnen die papieren en dat boekje hem ook rust bieden. Misschien staat daar wel in opgeschreven wat er in Rens' hoofd afspeelde.

Wanneer hij een uur buiten is geweest om te skateboarden heeft hij het gevoel weer helder na te kunnen denken. Het is een lange tijd geleden geweest dat hij nog heeft geskateboard, tenminste voor zijn gevoel.

Wanneer hij weer naar binnen loopt, zijn de plukjes bruin haar, wat niet onder zijn pet is verstopt naar boven gewaaid. Het ziet er een beetje komisch uit. Hij doet zijn grijze sjaal van zijn nek en slingert hem over de kapstok. Verder gooit hij zijn jas over het witte plastieke bankje wat in de hal staat.
Wanneer hij de glazen deur naar de gang open doet, ruikt hij de geur van vers gebakken vlees en allerlei overheerlijke groenten. Dit heeft hij toch wel gemist de afgelopen tijd, vers eten. Toen hij met Rens in het huis vertoefde aten ze bijna alleen maar fastfood. Ook de eerste weken na Rens' dood hebben ze niet zo heel gevarieerd gegeten.
“Joey, houd je er rekening mee dat we zo gaan eten?” zegt zijn moeder vanuit de keuken. Ze draait zich om waardoor haar bordeauxrode schort heel goed te zien is. Dit schort heeft ze ooit eens van Rens en Joey gekregen voor haar verjaardag een aantal jaar terug. Sinsdien gebruikt ze het elke keer wanneer ze kookt.
Joey steekt zijn duim op en schopt zijn grijs-blauwe vans onder het bankje. Hij rent snel de trap op en zit binnen enkele seconden weer op de donkere leren stoel voor de doos.
“Sorry broer,” zegt Joey zacht en hij pakt het met stickers beplakte noteboekje. Joey laat voorzichtig zijn vingers glijden over de stickers. De stickers zijn voornamelijk afkomstig van de verschillende bands die Rens luisterde. Verder zitten er een aantal quotes tussen en wat stripfiguren.
Joey ademt eerst een aantal keer diep in en uit voordat hij het boekje opent.

“Dit is geen dagboek.
Het is een logboek
Een logboek van mijn gedachten
De gedachten die mij pijnigen
Maar ook de gedachten die mij verblijden

– Rens Kools”

Nou, het begin klinkt al goed, denkt Joey ironisch. Meteen heeft hij een beeld van wat dit is. Rens noemt het wel geen dagboek, maar daar kun je het waarschijnlijk wel een beetje mee vergelijken.
Dan valt zijn oog op de datum. Hoe kan dit nou? Hij heeft dit boekje nog niet zo lang geleden aangeschaft. Pas toen zij alleen thuis waren. Dat moet haast betekenen dat hij hierin zijn laatste gedachten moet hebben beschreven. Dat kan niet anders.
Joey bladert haastig door naar een van de laatste pagina's. Hij scant snel met zijn ogen over het slordige handschrift van Rens. Door dit boekje in handen te hebben, heeft hij het gevoel dat Rens meer dan ooit bij hem is. Hij voelt het papier wat Rens ook in zijn handen heeft gehad. Hij ziet de letters die Rens heeft opgeschreven, misschien wel in de moeilijkste fase van zijn leven.
Hij ziet de letters tot woorden vormen, en deze woorden weer tot zinnen. Zinnen die vol vreugde staan maar ook zinnen die vol met pijn zijn beschreven. Net wanneer hij de datum heeft gevonden van Rens' zelfmoord wordt hij geroepen door zijn moeder, of hij komt eten.