Verborgen

Hoofdstuk 10

"Rens, Rens!" Joey schreeuwt deze woorden wanneer hij de kamer binnenkomt van Rens.
"Joey!" gilt Rens, de emotie in zijn stem is duidelijk te horen. Joey loopt met open armen naar Rens toe en barst in snikken uit. Rens ligt op het bed met zijn arm in een mitella.
"Wat heb je?" vraagt Joey ongerust die inmiddels plaats heeft genomen op de groene plastieken stoel naast Rens.
"Niet veel, alleen mijn rechter sleutelbeen gebroken en mijn ribben wat gekneusd." De stem van Rens klinkt trillerig.
"Ik ben zo blij dat je nog leeft," zegt Joey opgelucht en hij geeft een kus op Rens' voorhoofd.
"En..." het lijkt wel of Joey het niet durft te vragen, hij slikt een aantal keer en vraagt het alsnog.
"En de anderen?" Zijn stem klinkt onvast. Hij wil Rens er niet mee lastigvallen maar hij moet het weten!
Rens schudt zijn hoofd. "Ik weet het niet, maar ik denk dat..." Plots stopt hij met praten, hij kan het niet over zijn hart verkrijgen om over de dood van Bram te spreken.
"Ik.." Rens slikt een aantal keer en hij wordt bemoedigend in zijn hand geknepen door Joey die hem bezorgd aankijkt.
"Ik heb Bram zien sterven. Ik was erbij, tegen mij heeft hij zijn laatste woorden gesproken," zegt Rens in tranen.
Joey's ogen worden groot van schrik.
"Rens toch," zegt Joey en hij drukt zijn lippen op die van Rens. Hij wil Rens steunen, niks meer en niks minder.
Wanneer Joey zijn hoofd op de arm van Rens laat rusten komt de arts naar binnen.
"Hallo Rens," zegt hij. De uitdrukking in zijn groene ogen spreekt boekdelen. Zijn handen zijn in elkaar gekruist en Rens kijkt de arts hoopvol aan.
"Mijn vrienden?" is het enige wat hij uit kan brengen.
De dokter schudt zijn hoofd, de koperkleurige haren bovenop het hoofd van de arts schudden verdrietig mee.
"Nee!" roept Rens verschrikt uit en hij slaat zijn handen voor zijn ogen.
"Dit kan niet!" Rens huilt in lange halen en Joey staat er een beetje ongemakkelijk bij. Voorzichtig streelt hij de arm van Rens, maar hij heeft geen idee hoe hij Rens moet troosten.
"Joris?" vraagt Rens die de dokter hoopvol aankijkt. Joris leek nog te redden voor zover hij het had kunnen beoordelen.
Weer schudt de arts zijn hoofd, zijn handen weten geen positie aan te nemen dus hij laat ze dit maal maar naast zijn lichaam hangen.
"Je hebt echt geluk gehad Rens," zegt de arts en hij weet zich een smal glimlachje op zijn gezicht te toveren. Rens daarentegen kijkt de arts boos aan.
"Ik heb al mijn vrienden zien sterven, en u noemt dat geluk hebben?" Het cynisme is duidelijk in zijn stem te horen.
"Rustig maar," fluistert Joey hem toe.
Rens begint weer te snikken.
"Verdomme!" snottert hij.
"Ik zie elke keer weer het gezicht van Bram voor me. Hij glimlachte naar mij, zelfs in de laatste seconden van zijn leven. Hij vroeg of we naar huis gingen en ik heb het hem beloofd, dat we zo naar huis zouden gaan."
Joey pakt Rens' hand stevig vast en is hem niet van plan los te laten voor de komende tijd.
Joey knikt bleekjes.
"Zelfs met alle glasscherven in zijn hoofd, de hoofdwonden zijn lichaam die erbij lag alsof het neergesmeten pop was. Toch bleef hij glimlachen."
Joey knikt, zo kent hij Bram ook.
"Zo was Bram, altijd glimlachen altijd alles weglachen," zegt Joey en hij knijpt Rens steviger in zijn hand.
"Het ergste is nog wel dat Bram per se in de gordel wou. Hij wilde eigenlijk niet zomaar zonder gordel reizen maar iedereen heeft hem overgehaald. Daarbij, ik had bijna met hem geruild dus voor hetzelfde geldt had ik daar zo gelegen." Bij die gedachten begint Rens weer te huilen. "Misschien had ik moeten ruilen met Bram! Hij was zo slim en zo aardig voor iedereen."
"Ik weet het," zegt Joey die bedroefd voor zich uit staart.
Zwijgend zitten ze naast elkaar totdat Rens ineens weer begint over het ongeluk.
"Het was vreselijk Joey," zegt Rens met een trillerige stem. Hij kan zich nog net bedwingen om niet te gaan huilen.
"Ik geloof het, Rens." Joey kijkt ernstig naar Rens die er warrig uit ziet. Zijn bruine haren staan in pieken alle kanten op. Zijn ogen zijn rood en gezwollen door het huilen en hij heeft een schaafwond op zijn kin. De laatste keer dat Joey hem zo had gezien was die keer dat hij niet onder de dekens vandaan wou komen.
"Matthijs lag daar, zijn blauwe ogen lagen wijd opengesperd. Ook zijn gezicht zat vol met glasscherven en..." Rens slikt een aantal keer en schudt dan zijn hoofd.
"Het was een hel!" Rens sluit zijn ogen en klampt zich vast aan Joey's arm.
"Ik moet papa en mama nog waarschuwen," zegt Joey opeens.
"Alsjeblieft, blijf bij me, Joey." De stem van Rens klinkt onvast, nogsteeds zijn zijn ogen gesloten.
"Oké," zegt Joey die voorzichtig naar Rens toekruipt.
Wanneer Rens even later slaapt, wurmt Joey zich los van de greep die Rens om zijn arm heeft.
Wanneer hij even later zijn ouders heeft gebeld en gezegd dat alles oké is met Rens vroegen ze of ze terug moeten komen terwijl het eigenlijk lastig was. Joey had gezegd dat het niet nodig was. Rens' lichamelijke verwondingen waren immers niet heel ernstig, alleen geestelijk heeft hij een behoorlijke optater gekregen, maar dat heeft hij maar niet tegen zijn ouders gezegd. Die zouden zich alleen maar zorgen gaan maken.
Voorzichtig sluipt hij weer de kamer in waar Rens ligt. Gelukkig heeft Rens een eenpersoonskamer gekregen. Nu kunnen ze vrij praten. Nog steeds ligt Rens in zijn bed te slapen. De hekken van het witte bed staan omhoog en Rens heeft zijn arm door een gat van het hek liggen, dat komt omdat hij Joey daarnet zo vasthield.
De ogen van Rens zijn rustig gesloten, er parelen alleen kleine zweetdruppeltjes op zijn voorhoofd.
"Ik ben hier," zegt Joey zacht en hij glimlacht.
Even later komt de arts binnen en Joey staat meteen op om hem de hand te schudden.
Meteen heeft hij de kans om te informeren naar zijn vrienden.
"Veel van je vrienden waren op slag overleden. Dat waren: Bram, Matthijs, Joris."
"En Nico dan?" vraagt Joey geïnteresseerd.
"Nico is hier nog binnengebracht en behandeld maar helaas is de druk in zijn hersenen zo hoog opgelopen dat hij hersendood is verklaard. Alleen wordt hij nu nog kunstmatig in coma gehouden." De arts strijkt over zijn lange witte jas heen.
Joey kijkt vragend naar de arts die vervolgt: "hij wordt kunstmatig in leven gehouden voor zijn organen die gebruikt kunnen worden voor donatie." Maakt de arts duidelijk.
Joey zwijgt en knikt, het is hem allemaal duidelijk.
"Dank u," zegt Joey met een schorre stem. De arts geeft hem een knikje en zegt dat Rens weer naar huis kan wanneer hij wakker is.
"Bedankt," zegt Joey en hij glimlacht even naar de arts die weer haastig doorloopt. Even vergeten dat de arts dit soort gevallen wekelijks of misschien wel dagelijks krijgt. Joey zicht en gaat weer naast Rens zitten.
Voorzichtig pakt hij Rens' hand om deze vervolgens zacht te strelen. Het moet een hel zijn om al je vrienden om je heen te zien sterven. Joey voelt zich ook vreselijk over de dood van zijn vrienden, maar hij moet sterk zijn voor Rens. Rens heeft hem nu harder nodig.
De begrafenis is overmorgen, er is gevraagd of alle goede vrienden een speech wilden schrijven. Joey had gezegd dat hij dat niet wilde. Hij vind het te moeilijk om voor publiek te spreken over hoeveel zijn vrienden voor hem betekenen. Rens zal het waarschijnlijk ook niet willen doen, toch vraagt hij het straks wel. Rens verbaasd hem wel eens. Rens is geestelijk enorm sterk bij bepaalde dingen. Niet altijd, maar zo op z'n tijd kan hij verrassend uit de hoek komen.
Voorzichtig opent Rens' z'n ogen.
Hij kijkt verbaasd om zich heen en ziet felle TL-lampen en een wit plafond met witten muren. Eerst dringt het niet tot hem door waar hij zich bevind totdat hij Joey ziet en op zijn lip bijt.
"Is het echt gebeurd?" vraagt Rens die zijn tranen probeert te bedwingen.
Joey wou dat hij iets anders kon zeggen maar dat zal helaas niet gaan.
Zachtjes knikt hij in de richting van Rens.
Rens kijkt hem met grote ogen aan voor zo'n twee à drie seconden en begint dan te huilen in lange halen.