Arabella

Κεφάλαιο 1ο

~Δωμάτιο της Arabella:

Ακούγοντας τον ενοχλητικό ήχο του ξυπνητηριού ανοίγω τα βαριά βλέφαρά μου, και απλώνω το χέρι μου να φτάσω το ξυπνητήρι. "Τί ώρα είναι;" αναρωτιέμαι δυνατά μασώντας τα λόγια μου. "Σκατα!" Σηκώνομαι απο το κρεβάτι και αρχίζω με γρήγορες κινήσεις να ντύνομαι. Μπαίνω στη γκαρνταρόμπα μου και αρπάζω το αγαπημένο μου σκούρο τζιν απο τα American Eagle μαζί με μια άσπρη μπλουζα με V. "Arabella, ήρθε η Caroline!" ακούω να φωνάζει η μαμά μου απο την είσοδο του σπιτιού. "Ναι ναι, κατεβαινω!" Απαντάω βιαστικά. Φοράω τα μαύρα μου Vans old skool πιάνω τη μαύρη τσάντα prada μου και κατεβαίνω  τις σκάλες.
  "Bel εισαι ενα χάλι. Πάλι δεν άκουσες το ξυπνητήρι;"  ρωτάει η Caroline ανασηκώνοντας το ενα φρύδι. "Το τέταρτο το άκουσα" απαντάω με ενα αθώο χαμόγελο. "Μπάνιο. Τώρα." λέει η Caroline ανεβαίνοντας τη σκάλα. Ξεφυσώντας ανεβαίνω στο μπάνιο. "Παλι έβλεπες Netflix μέχρι αργά;" με ρωτάει. "Πού το κατάλαβες;" ρωτάω με τη σειρά μου. "Εκτός απο το γεγονός οτι έχεις μαύρους κύκλους;" ρωτάει ειρωνικά. Γελάμε και οι δύο καθώς αρχίζει να μου χτενίζει τα μαλλιά. "Αναλαμβάνω τα μαλλιά σου, βάλε λιγο makeup" δήθεν με διατάζει. "Μάλιστα!" απαντάω ζωηρά.
    Αρχίζοντας με το primer μου απλώνω λίγο στο πρόσωπο μου και βάζω το αγαπημένο μου makeup. Λίγο concealer, mascara, και ενα nude καφετί κραγιόν και ήμουν έτοιμη. Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη. Τα καστανά σκούρα μαλλιά μου φτάνανε μέχρι τους αγκώνες μου και σχημάτιζαν ελαφριές μπούκλες. Παρατήρησα τα μάτια μου που στον ήλιο φαίνονταν μελί και τα πλαισίωναν πυκνές βλεφαρίδες. Ήμουν απλά μια συνηθισμένη κοπέλα χωρίς ιδιαίτερα εξέχοντα χαρακτηριστικά. Αυτό το οποίο με έκανε να ξεχωρίζω ηταν ο δυναμικός εξωστρεφής χαρακτήρας μου που φαινόταν να προσελκύει τους υπόλοιπους. Ανοίγω το ντουλαπάκι του μπάνιου και κοιτάω ολες τις πολυτελείς κολόνιες μου. Λίγες ψεκασιές απο την Gucci Bamboo μου έλλειπαν για να ολοκληρώσω την ετοιμασία μου.
   Βγαίνουμε με την Caroline απο το μπάνιο και κατεβαίνουμε στο σαλόνι. "Μαμά φεύγουμε!" Κλείνω τη πόρτα του σπιτιού μου καθώς πηγαίνω στο γκαράζ.

   Καθώς η πόρτα ανοίγει αυτόματα θαυμάζω το ολοκαίνουργιό μου μαύρο Ford Mustang Shelby Gt500. "Τι σέξι μωρό είσαι εσυ;" φλερτάρω δήθεν το αυτοκίνητό μου και η Caroline με σκουντάει γελώντας νευρικά. "Σταμάτα και οδήγα! Η Brook θα μας σκοτώσει" προσπαθεί να πει πάνω απο το γέλιο της. "Θα έχει συνηθίσει να αργώ μέχρι τώρα, θέλει χρόνο να δείχνεις τόσο ωραία" λεω τινάζοντας ελκυστικά τα μαλλιά μου. "Bel!" φωνάζει κλείνοντας της πόρτα. Καθώς γελάμε και οι δύο νευρικά βάζω μπρός και ξεκινάω για το σπίτι της Brooklyn. "Open Sesame (We've places to go)" αρχίζω να τραγουδάω καθώς δυναμώνω στο τέρμα το αγαπημένο μου τραγουδι των Arctic Monkeys, Stop the world I wanna get off with you. "Έλεος με τους Arctic!" Γκρινιάζει η Caroline. "Car νόμιζα είχες εμπεδώσει οτι όταν οδηγώ παίζουν μόνο Arctic Monkeys και The Neighborhood, με απογοητεύεις" λέω και καλά θιγμένη. "Σκάσε Bel φτάσαμε!" Λέει γυρνώντας τα μάτια της.
    Βλέπουμε την Brooklyn να βγαίνει απο το σπίτι της φορώντας μια μίνι καφέ σουεντ φούστα Gucci με μια σειρά μεγάλα κουμπιά μπροστά, την οποία είχε συνδυάσει με ενα άσπρο κολλητό κορμάκι που είχε δαντελωτές λεπτομέρειες στο βαθύ του ντεκολτέ. Το σύνολο ολοκλήρωναν τα άσπρα all star της και η καφέ της τσάντα louis vuitton. Ερχόταν με το γνώριμο πλατύ χαμόγελό της.
   "Για δες ποιές αποφάσισαν να εμφανιστούν" λεει ειρωνικά. Γελάμε και οι τρείς μαζί καθώς μπαίνει στο αυτοκίνητο. Ανοίγει τη τσάντα της και παίρνει μια τσίχλα απο το ροζ της πακέτο mentos. "Θελω κι εγω!" Λεμε με μια φωνή εγω και η Caroline. "Είστε απίστευτες" αναφωνεί αγανακτισμένη η Brooklyn. Παίρνει η Caroline δυο τσίχλες δίνοντας ενα φιλί στο μάγουλο της Brooklyn. "Ευχαριστούμε σκύλα" της λεει χαχανίζοντας. Μου δίνει τη μια τσίχλα και ξεκινάμε να φτάσουμε στο αγαπημένο μας Dunkin' donuts για πρωινό.
    Καθόμαστε στο "τραπέζι μας" δίπλα απο το παράθυρο του πάρκινγκ και απολαμβάνουμε τον καφέ και τα ντόνατ μας καθώς συζητάμε τί να φορέσουμε απόψε στο bar που θα πάμε. Για εμας ετσι πέρναγαν οι μέρες. Δεν αγχωνόμασταν με δουλειά, λεφτά, λογαριασμούς και πανεπιστήμια. Δεν υπήρχε κανένας λόγος εξ'άλλου. Είχαμε ότι ζητούσαμε στα πόδια μας και αυτό μας αρκούσε. Τουλάχιστον ετσι νόμιζαν όλοι. Μπορεί η Brook και η Car να ήταν πλήρως ικανοποιημένες απο τη ζωή τους, εγώ ομως ένιωθα ενα μεγάλο κενό. Σαν να βρισκόμουν κάπου που δεν ανήκω, σαν να μην ήξερα ποια είμαι. Πολλοί λένε "όλοι έτσι νιώθουν στην εφηβεία" αλλά θέλω να τονίσω οτι έτσι νιώθω απο τότε που άρχισα να γνωρίζω τον εαυτό μου. Είμαι 18 χρονών και ακόμα δεν ξέρω τι θέλω, προς τα πού κατευθύνομαι και πως θέλω να εξελιχθεί η ζωή μου. Ωστόσο έχω ενα δυνατό ανεξήγητο προαίσθημα οτι μεσα σε λίγο καιρό όλα θα ανατραπούν.