Arabella

Κεφάλαιο 11ο

  Καθώς πηγαίνω προς τους στάβλους σιγά σιγά, βλέπω μια όμορφη φιγούρα μιας κοπέλας να ιππεύει ένα άλογο μαύρο σαν το έβενο με ένα ασπρο σχήμα ανάμεσα απο τα μάτια του. Φαινόντουσαν τοσο δυναμικοί μαζί. Ήταν ο ορισμός της χημείας ανάμεσα στον αναβάτη και το άλογο. Κινόντουσαν σαν ένα καθώς τρέχανε σε μία τεράστια έκταση και αποφεύγανε εμπόδια. Αυτός ο δυναμισμός που αποπνέανε με είχε μαγνητίσει. Η κοπέλα σου έδινε την εντύπωση οτι είχε μεγαλώσει πάνω σε μία σέλα και το άλογο όσο ατίθασο και δυναμικό και αν ήτανε, για εκείνη φαίνεται να είχε μια τεράστια αδυναμία. Καθώς έρχεται στο τέλος η εξάσκησή τους, κατευθύνονται προς τους στάβλους. Τέλεια, ίσως αυτή είναι η ευκαιρία μου να της μιλήσω. Όταν πλησιάζω στους στάβλους κρυφακούω καταλάθος μια έντονη συζήτηση. Ακούω μια αντρική φωνή να φωνάζει και να εκτοξεύει λέξεις σαν μαχαίρια. "Είσαι εντελώς ηλίθια;! τί ακριβώς δεν μπορείς να καταλάβεις απο αυτά τα απλά πράγματα που σου λεω;! Πόσες φορές πρέπει να σου πω ότι εδώ δεν έρχεσαι για να κάνεις μια φθηνή προσπάθεια να ιππεύσεις αλλα για να καθαρίζεις τους στάβλους και αυτά τα βρωμοζώα;!" Τον ακούω να φωνάζει και αμα ξέρω ενα πράγμα ειναι οτι το μόνο βρωμοζώο εδω μέσα είναι αυτός. "Με συγχωρείτε... απλώς τελείωσα τις δουλειές μου και έκανα μια βόλτα ενα τέταρτο όπως μου έχετε πει..." Ακούω μια λεπτή αλλα δυναμική φωνή να λέει. "Έκανες ακριβώς 17 λεπτά και μάλιστα την ώρα που έχει έρθει η ιδιοκτήτρια!" Συνεχίζει να ορίεται αυτός. Κοιτάζω λίγο προς το μέρος τους και τον βλέπω να κρατάει έναν φαράσι και μια σκούπα. Τα πετάει με δύναμη προς το μέρος της κοπέλας αλλα εκείνη τα πιάνει με τη μία. "Τώρα γύρνα στη δουλειά σου και μην σε ξαναδώ να παραφέρεσαι αλλιώς τρώς πόδι!" Της λέει και φεύγει με γρήγορα βήματα. "Γαμημένε χοντρομπαλά..." ακούω τη κοπέλα να μουρμουρίζει οταν αυτός απομακρύνεται και μου ξεφεύγει ενα έντονο γέλιο. Συνειδητοποιώντας οτι με άκουσε πάω να κάνω ενα βήμα μπροστά αλλά σκοντάφτω και πέφτω κάτω και αυτό προκαλεί ακόμα περισσότερα γέλια. Προς έκπληξή μου ακούω και τη κοπέλα να γελάει καθώς αφήνει τα πράγματα και έρχεται να με βοηθήσει. "Καταλαβαίνω απόλυτα το συναίσθημα, οταν πρωτοήρθα εδώ ειχα σκοντάψει στο ίδιο σημείο" μου λέει καθώς μου δίνει το χέρι της για να σηκωθώ. "Έχει ένα κρυφό ξύλο εκει κάτω" μου λέει δείχνοντας με τη μπότα της. Την παρατηρώ απο κοντά. Ηταν εκείνη η δυναμική κοπέλα που ειχα δει πάνω στο άλογο πριν λίγο. Τα καστανά μαλλιά της ήτανε μακριά πιασμένα μια ψηλή κοτσίδα και παρατήρησα οτι οι άκρες τους ήταν ξανθές. Τα μάτια της ηταν σχιστά και είχαν ενα μέλι όμορφο χρώμα. Τα χαρακτηριστικά του προσώπου της ήτανε λεπτά και τα χείλη της καλοσχηματισμένα. Ήταν πιο ψηλή απο εμένα και ειχε μακριά και λεπτά πόδια. Σίγουρα θα μπορούσε να είναι μοντέλο. Απο κοντά ήταν ακόμη πιο εντυπωσιακή. "Είσαι επισκέπτρια εδώ; δεν σε εχω ξαναδεί" με ρωτάει χαρούμενη. "Ναι ήρθα μαζί με έναν... φίλο" λέω καθώς χαμογελώ αμήχανα και κοκκινίζω. "Αααα πρέπει να είναι πολύ καλός σου φίλος" λέει καθώς με σκουντάει και ξεσπάμε μαζί στα γέλια. Τέτοια χημεία δεν είχα νιώσει ποτέ με καμία μου φίλη. Αυτή τη κοπέλα μόλις τη γνώρισα και ένιωθα τόσο άνετα μαζί της. "Arrabella." Της συστήνομαι καθώς της δίνω το χέρι. "Lydia." Λέει καθώς ανταποδίδει τη χειραψία. "Βλέπω γνωριστήκατε ήδη." Ακούω μια γνώριμη φωνή να λέει. Γυρνάω και βλέπω τον Gabriel να έρχεται προς το μέρος μας με αυτόν τον άντρα που φώναζε πριν στη Lydia. Μόλις τον βλέπει νιώθω τους μύες της να τεντώνονται και σφίγγει τις γροθιές της. "Ναι μπορώ να πω είχαμε αρκετά ενδιαφέρουσα πρώτη γνωριμία" λέω ενθουσιασμένη θέλοντας να ελαφρύνω το κλίμα. Η Lydia χαλαρώνει περισσότερο και χαμογελάει. "Είναι απλώς η... καθαρίστρια" λέει υποτιμητικά ο άντρας. "Αγνοήστε την δεσποινίς" λέει με ένα ψεύτικο χαμόγελο δήθεν σεβασμού. Τώρα είναι η σειρά μου να τεντωθούν τα νεύρα μου. Πώς της μιλάει ετσι; "Και ποιός νομίζεις πως είσαι για να μου πεις τι θα κάνω;" ρωτάω ισιώνοντας την πλάτη μου κάνοντας ενα απειλητικό βήμα προς το μέρος του. Διακρίνω τον Gabriel να προσπαθεί μάταια να συγκρατήσει ενα χαμόγελο καθώς δαγκώνει τα χείλη του και γυρνάει το πρόσωπό του για να μην φαίνεται. "Εεε... εγω... να απ- απλώς σας... συ- συμβουλεύω" λέει τραυλίζοντας ο άντρας. "Δεν χρειάζομαι τις συμβουλές σου." Απαντώ επιθετικά. "Μάλιστα κυρία" απαντά και χαμηλώνει το βλέμμα του. "Εε... θα σας περιμένω στο γραφείο να υπογράψετε το συμβόλαιο ιδιοκτησίας" λέει γρήγορα καθώς γυρίζει και φεύγει βιαστικά για να κρύψει τη ντροπή του. Μόλις απομακρύνεται ξεσπάμε και οι τρείς στα γέλια. "Ώστε εσύ είσαι η ιδιοκτήτρια;" ρωτάει η Lydia και ένας ενθουσιασμός τη καταβάλλει. "Δεν εχω ιδέα γιατί με αποκάλεσε έτσι αλλά χαίρομαι που κάποιος τον έβαλε στη θέση του" απαντώ. "Κι όμως εσύ είσαι η ιδιοκτήτρια. Ήσουν η νόμιμη κάτοχος του κτήματος αλλά ενας θείος σου εκμεταλλεύτηκε το γεγονός ότι ελείπες και προσέλαβε αυτόν να κάνει εδώ τα κουμάντα" λέει ο Gabriel τινάζοντας το κεφάλι προς τη κατεύθυνση του άντρα εκείνου. "Αυτο είναι τέλειο!" Λεω ενθουσιασμένη. "Ωστόσο δεν ξέρω πώς ακριβώς διευθύνεις κατι τέτοιο. Μου φαίνεται τόσο μεγάλη ευθύνη..." λέω μπερδεμένη. "Γι'αυτό έχεις εμένα" μου λέει ο Gabriel κλείνοντας το μάτι. "Ευχαριστώ" ψελλίζω αμήχανα. "Το πρώτο πράγμα που θα αλλάξω λοιπόν είναι να μην χρειάζεται άλλο η Lydia να ανέχεται αυτόν τον τύπο" δηλώνω αποφασισμένη. Περίμενα να δω τη Lydia να ενθουσιάζεται αλλα αντίθετα κοιτάει χαμηλά θλιμμένη. "Το εκτιμώ αυτό αλλά εχω ανάγκη αυτη τη δουλειά..." απαντάει. "Μάλλον δεν είπα σωστά αυτό που ήθελα. Πλέον εσύ θα κάνεις τα κουμάντα εδώ. Θα αναλάβεις να δίνεις οδηγίες στους επισκέπτες, θα εκπαιδεύεις τα άλογα και θα κάνεις όση προπόνηση θες για όσο θες" της λέω και κάνω μια παύση. "Αν φυσικά αυτό θέλεις..." συνεχίζω. Η Lydia γουρλώνει τα μάτια και τρέχει στην αγκαλιά μου. "Σε ευχαριστώ τόσο πολύ!" Φωνάζει ενθουσιασμένη καθώς με σφίγγει. Ανταποδίδω την αγκαλιά και οταν απομακρυνόμαστε τη βλεπω να σταυρώνει αμήχανα τα χέρια της στο στήθος. "Απλώς υπάρχουν πολύ πιο έμπειροι άνθρωποι για αυτη τη θέση..." λέει αμφιβάλλοντας. "Αυτή η χημεία και το πάθος που είδα πριν να έχεις με εκείνο το άλογο ήταν οσα χρειαζόμουν για να πειστώ οτι είσαι ο πιο κατάλληλος άνθρωπος!" Της λέω με σιγουριά. "Ευχαριστώ για όλα" μου λέει συγκινημένη.