Arabella

Κεφάλαιο 13ο

  Καθώς προσπαθώ να ανακτήσω τις αισθήσεις μου νιώθω το κεφάλι μου έτοιμο να σπάσει. Πρώτη φορά ένιωθα τόσο αδύναμη να κάνω τη παραμικρή κίνηση. Ανοίγω σιγά σιγά τα βλέφαρά μου και αφουγκράζομαι το που βρίσκομαι. Είμαι σπίτι της γιαγιάς μου, στο οικείο μου δωμάτιο. Νιώθω απευθείας ανακούφιση που τουλάχιστον είμαι ασφαλής. (Είμαι ασφαλής σωστά;) ακούω τον εαυτό μου να αναρωτιέται. Αποδιώχνω αυτή την ερώτηση και καθώς προσπαθώ να γυρίσω πλευρό όλο μου το σώμα πονάει. Σαν να έχει σπάσει καθε μου κόκκαλο. Οξύς πόνος διαπερνά όλο μου το σώμα και μορφάζω καθώς μου είναι δύσκολο να βγάλω τον παραμικρό ψίθυρο. Ένιωθα τα μάτια του πάνω μου πριν καν τον δω να με κοιτάζει. Ο Gabriel καθόταν στο πλάι του κρεβατιού προσεκτικά και με παρατηρούσε. "Καλημέρα όμορφη" μου λέει με ενα ειλικρινές χαμόγελο. Ο λαιμός μου είχε στεγνώσει εντελώς και έκανα υπεράνθρωπη προσπάθεια να σχηματίσω μια λέξη. "Καλημέρα" ψιθυρίζω σιγανά. Κάνω μια προσπάθεια να σταθώ καθιστή στο κρεβάτι και παρόλο τον πόνο τα καταφέρνω. Πίνω μερικές γουλιές απο το νερό που βρήκα στο κομοδίνο δίπλα μου και το νιώθω να γλιστράει στον λαιμό μου σαν καρφιά. "Πώς νιώθεις;" με ρωτάει ο Gabriel με τα γκρίζα ασημί του μάτια να έχουν γεμίσει ανησυχία. "Σαν να με πάτησε τρακτέρ" απαντάω με αδύναμη φωνή και ελαφρά γέλια ξεφεύγουν απο τα χείλη και των δύο μας. (Το γεγονός οτι προσπαθώ να κάνω και χιούμορ με ξεπερνάει). Σοβαρεύει η έκφρασή μου καθώς έρχονται σαν χαστούκι σπαστές εικόνες πριν την λιποθυμία μου. "Gabriel τί-" πάω να μουρμουρίσω σιγανά αλλα με διακόπτει. "Arabella, προτεραιότητα έχει να αναρρώσεις και μετά θα σου τα εξηγήσω όλα" τον ακούω να λέει προσπαθώντας να με καθησυχάσει. Είναι η μόνη φορά που δεν πιάνει. Νιώθω θυμό και οργή να με πλημμυρίζουν και το σώμα μου να αρπάζει φωτιά. Ακόμα και δάκρυα θυμού απειλούν να κυλήσουν απο τα μάτια μου αλλα όχι σήμερα-όχι τώρα. Πώς μπορεί; Μετά απο όλο αυτό να συνεχίζει το ίδιο ηλίθιο στυλάκι του << θα τα μάθεις ολα αργότερα>>. Η οργή μου σφίγγει το στομάχι. "Κόψε τις μαλακίες Gabriel!" Φτύνω τις λέξεις σαν κοφτερά στιλέτα. Φαίνεται να ξαφνιάζεται και τα χείλη του χωρίζονται καθώς ετοιμάζεται να μου μιλήσει. Πρώτου προλάβει να πει λέξη βάζω το χέρι μου στο στόμα του σαν μικρό παιδί. "Όχι τώρα μιλάω εγώ και θα με ακούσεις! Κουράστηκα τα παιχνίδια Gabriel. Όλη αυτή την αχρείαστη μυστικοπάθεια, όλα τα μυστήρια, και αυτές τις μαλακίες που προσπαθείτε να μου κρύψετε λες και είμαι κανένα παιδάκι. Ξέρω οτι οτιδήποτε και αν είναι αυτό που πρέπει να αντιμετωπίσω δεν είναι σε καμία περίπτωση <<φυσιολογικό>>. Πάντα φοβόμουν οτι ο κόσμος αποτελούνταν απο πολλά ανεξήγητα και ποτέ δεν έβγαλα κουβέντα σε κανέναν γιατι με θεωρούσα παρανοϊκή. Τώρα όμως το είδα με τα ίδια μου τα μάτια. Δεν το είδα βασικά, το ένιωσα με κάθε κύτταρο της ύπαρξής μου. Και το αποδέχομαι. Αποδέχομαι το γεγονός οτι αν δεν μπορώ να κατανοήσω κάτι δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει. Οπότε Θέλω απαντήσεις. Έξω απο τα δόντια. Τώρα." Σαν ένας μεγάλος χείμαρρος συναισθημάτων και σκέψεων, οι λέξεις βγαίνουν απο τα χείλη μου και νιώθω ενα μεγάλο κόμπο στο στήθος μου να χαλαρώνει. Νιώθω το βλέμμα μου να θολώνει απο δάκρυα αλλά το πείσμα μου δεν τους επιτρέπει να κυλήσουν. Παίρνω το χέρι μου σιγά σιγά απο τα καλοσχηματισμένα σαρκώδη χείλη του και τον κοιτάζω στα μάτια παρακαλώντας τον για εξηγήσεις. Παίρνει μια βαθιά ανάσα και εκπνέει καθώς κοιτάζει χαμηλά σκεπτόμενος τα λόγια μου. Παίρνοντας άλλη μια ανάσα στρέφει το βλέμμα του προς εμένα φορώντας το πιο ανέκφραστό του πρόσωπο. "Όπως καταλαβαίνεις αυτός ο κόσμος δεν είναι μόνο αυτός που νομίζουν οτι ξέρουν οι περισσότεροι" λέει σταθερά. "Αυτό που είδες είναι ένας δαίμονας. Και σε κυνηγάει γιατί εχει κάποιον λόγο Arabella. Είσαι πολύ χαρισματική. Και όσο σε θυμάμαι πάντα ήσουν. Είσαι μάγισσα, μια απο τις ισχυρότερες που υπάρχουν. Και αυτή η μαγεία που πηγάζει μέσα σου είναι το κλειδί μιας εξωπραγματικής δύναμης που πολλοί θέλουν να κλέψουν." Κάνει μια παύση καθώς με αφήνει να επεξεργαστώ τα λόγια του. "Πώς γίνεται αυτό; δεν θυμάμαι ποτέ τους γονείς μου να μου αναφέρουν το οτιδήποτε για όλα αυτά" τον ρωτάω. Το βλέμμα του σκοτεινιάζει και βλέπω μια μικρή σπίθα πόνου να διαπερνά τα μάτια του. "Είναι γιατι αυτοί δεν είναι οι αληθινοί σου γονείς Arabella.." μου λέει και τοποθετεί το χέρι του πάνω στο δικό μου. Ο κόσμος μου αρχίζει να ραγίζει απο τα θεμέλια και τον νιώθω να παει να καταρρεύσει αλλά με όση δύναμη μου απομένει γνέφω καταφατικά στον Gabriel να συνεχίσει. "Οι γονείς σου δολοφονήθηκαν απο δαίμονες πριν απο αρκετό καιρό προσπαθώντας να προστατέψουν εσένα και την αδερφή σου" συνεχίζει να αφηγείται. Την αδερφή μου;;; Εχω αδερφή;;; Τα μάτια μου γουρλώνουν και πριν προλάβω να ρωτήσω ο Gabriel μου απαντά. "Χάθηκε Arabella... την ψάχνουμε χρόνια αλλά ποτέ δεν εχει βρεθεί κανένα ίχνος της. Οι δαίμονες βάλανε ενα φράγμα στη μνήμη όλων μας για να ξεχάσουμε ακόμα και το όνομά της αλλα δεν τα κατάφεραν εντελώς με εμένα." Η αυτοάμυνά μου αρχίζει να καταρρέει ακούγοντας για την οικογένεια που μέχρι τώρα δεν ήξερα πως είχα. "Πώς τα ξέρεις όλα αυτά Gabriel?" Ρωτάω καθώς αρχίζει να διαλύεται η εμπιστοσύνη μου προς εκείνον. "Είμαι ο φύλακας άγγελός σου. Όλοι έχουνε κάποιον. Συνήθως είναι άυλος και τους προστατεύει δίχως να καταλαβαίνουν οτι υπάρχει, αλλά εγώ ήμουν απο τους αρχαγγέλους και κατάφερα να αποκτήσω υλική υπόσταση." Συνεχίζει να διηγείται την ιστορία και όλα μου ακούγονται σαν να είναι μέρος μια ταινίας επιστημονικής φαντασίας. Αλλα βαθιά μέσα μου το ένστικτό μου ξέρει οτι είναι όλα αλήθεια. "Είπες ήσουν... γιατί πλέον δεν είσαι;" πόνος διαπερνά τα μάτια του καθώς ξεστομίζω αυτή την ερώτηση. "Arabella αυτή δεν ειναι η μόνη ζωή που έχεις. Έχεις ζήσει παρα πολλές ακόμα. Η ψυχή σου σχει ζήσει πολύ περισσότερο απο όσο νομίζεις. Μπορεί να σου εχουν πει οτι σκέφτεσαι πολύ ώριμα για την ηλικία σου. Μπορεί να νιώθεις σαν να ξέρεις μια κατάσταση και να την καταλαβαίνεις ακριβώς χωρίς ομως να θυμάσαι οτι την έχεις ζήσει. Ολα αυτά ειναι απλά γνώσεις απο προηγούμενες ζωές. Όσες περισσότερες ζωές έχεις ζήσει, τόσο περισσότερη σοφία έχεις. Πριν απο παρα πολλά χρόνια, μου ανατέθηκε να είμαι ο φύλακας άγγελός σου. Αλλά αμάρτησα... σε ερωτεύτηκα Arabella... και έπεσα απο τον παράδεισο. Απο τότε κάθε ζωή περνάει και περιμένω να σε ξανασυναντήσω μόνο και μόνο για να σε ερωτευτώ ξανά." Τώρα στο πρόσωπό του είχε ζωγραφιστεί η λύπη. Τα τελευταία του λόγια βγαίνανε τρεμάμενα απο τα χείλη του και με κοίταζε στα μάτια. Δεν μπορούσα να το πιστέψω αυτό. Έβαζα τα δυνατά μου να μην κλάψω αλλά κάθε άμυνα που είχα έγινε σκόνη. Άρχισα να κλαίω με λυγμούς. "Μου... μου ειπες ψέμματα..." ψιθυρίζω τραβώντας το βλέμμα μου απο το δικό του. Πώς γίνεται ετσι απλά να καταρρέουν ολα; ολη μου η ζωή να αποδεικνύεται πως είναι απλώς ενα Θέατρο; μέχρι πρίν λίγο θα εμπιστευόμουν τον Gabriel με τη ζωή μου αλλα τώρα μου φαινότανε σαν ένας ξένος. Ένιωθα σαν να μην είχα πλέον κανέναν έλεγχο του εαυτού μου. Αντίθετα, είχανε θολώσει τα πάντα γύρω μου. Και με αυτή τη πλημμύρα συναισθημάτων και σκέψεων έκανα κάποιες απαίσιες επιλογές. Το χέρι μου φεύγει αστραπιαία πριν προλάβω να συνειδητοποιήσω τι κάνω και χαστουκίζω με δύναμη τον Gabriel. "Δεν γουστάρω να σε ξαναδώ ποτέ!" Εκτοξεύω τις πίκρες λέξεις και νιώθω να του διαπερνούν τη καρδιά. Στέκεται ανέκφραστος. Δεν βλεφαρίζει καν. Παρα μόνο με κοιτάει με ψυχρό απόμακρο βλέμμα. Πετάγομαι απο το κρεβάτι και σχεδόν παραπατάω βλέποντάς τον να με κοιτάζει έτσι. Και γεμίζω φόβο.