Arabella

Κεφάλαιο 5ο

Ήθελα να φύγω χωρίς να αφήσω κάποιο ίχνος για το πού θα πήγαινα. Δεν ήθελα να με ψάξει κανένας, δεν άξιζε απο τη στιγμή που δεν σκόπευα να γυρίσω πίσω. Αφού πλέον δεν είχα κινητό για να καλέσω κάποιο ταξί ξεκίνησα να πάρω το τρένο για να φτάσω στο αεροδρόμιο.

(...)

Όταν επιτέλους έφτασα πήγα στα εκδοτήρια εισιτηρίων. "Καλησπέρα, πως θα μπορούσα να σας βοηθήσω;" με ρωτάει ευγενικά μια υπάλληλος. Δίσταξα στην αρχή και μετά απο μια μικρή παύση που φάνηκε αιώνας απαντάω με τρεμάμενη φωνή "Θα ήθελα ενα εισιτήριο για τη Νέα Ορλεάνη" έγνεψε καθώς ζήτησε το διαβατήριό μου. "Η πτήση σας αποχωρεί σε δύο ώρες" με ενημερώνει καθώς μου δίνει το εισιτήριο. Χαμογελώντας κοφτά παίρνω το εισιτήριο και πηγαίνω σε ενα κοντινό εστιατόριο να φάω αφού το στομάχι μου γουργούριζε ασταμάτητα. Ήταν ένα μικρό αλλά όμορφο πέτρινο μαγαζί. Διακοσμημένο με γλάστρες, λουλούδια και γκαζόν απ'έξω. Μπήκα μέσα και χαλάρωσα ακούγοντας την απαλή μουσική που ήχουσε. Κάθισα σε ενα τραπέζι και κοίταξα γύρω μου. Τα τραπέζια ήταν γεμάτα απο οικογένειες ζευγάρια και παρέες. Ακούγονταν συζητήσεις και γέλια καθώς ολοι φαινόντουσαν να απολαμβάνουν το φαγητό και να περνάνε ευχάριστα. Τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα και ενα δάκρυ απείλησε να κυλήσει στο μάγουλό μου. Βλεφαρίζοντας γρήγορα το διώχνω και παραγγέλνω σε έναν σερβιτόρο το φαγητό μου. Αφού τελείωσα να τρώω κοιτάω το ρολόι στον τοίχο. Έχω άλλη μια ώρα μέχρι τη πτήση μου. Πίνω μια γουλιά απο το κρασί μου και παρατηρώ έναν άντρα να έρχεται προς το μέρος μου. Ήταν ένας κομψός άντρας ψηλός και μελαχρινός που φορούσε ακριβά ρούχα. "Πώς μια τόσο όμορφη γυναίκα κάθεται μόνη της;" με ρωτάει με ένα ζεστό χαμόγελο. Αρχίσαμε, σκέφτομαι απο μέσα μου. "Θα κάνω ενα επαγγελματικό ταξίδι οπότε είμαι μόνη" απαντώ αδιάφορα. "Τι επάγγελμα κάνετε αν επιτρέπεται;" ρωτάει. "Είμαι δημοσιογράφος" απαντώ. "Μάλιστα... πειράζει να καθίσω;" με ρωτάει δείχνοντας τη καρέκλα απέναντί μου. "Μόλις θα έφευγα" απαντώ με ενα ελαφρύ χαμόγελο. "Επιμένω, επιτρέψτε μου να σας κεράσω άλλο ενα ποτήρι κρασί" λέει δείχνοντας το σχεδόν άδειο ποτήρι μου. "Δεν θα πιώ παραπάνω, εχω ταξίδι όπως σας είπα" απαντώ σοβαρή. Σαν να προσβλήθηκε χαμογελάει ειρωνικά. "Μα φυσικά" λέει και κάνει ενα βήμα πίσω. "Καλό ταξίδι λοιπόν... Arabella" Ένιωσα τη καρδιά μου να σφίγγεται καθώς άκουσα το όνομά μου το οποίο δεν ανέφερα ποτέ.
Σηκώνεται απο τη καρέκλα του απότομα και περπατάει γρήγορα. Ήθελα να φωνάξω. Να μάθω πως ξέρει το όνομά μου αλλα οι λέξεις είχαν κολλήσει στον λαιμό μου. Ένιωθα τον φόβο ξαφνικά να με πλημμυρίζει και η αδρεναλίνη μου με τίναξε απο τη θέση μου. Άφησα τα λεφτά για το γεύμα μου πάνω στο τραπέζι και σχεδόν τρέχοντας βγήκα απο το εστιατόριο. Το στομάχι μου δενόταν κόμπους και ήθελα να κάνω εμετό. Κάνω δύο βαριά βήματα και στο τρίτο μαυρίζει το τοπίο γύρω μου καθώς χάνω τις αισθήσεις μου. Βλέπω ενα ζευγάρι μαύρα περιποιημένα παπούτσια να με πλησιάζει τρέχοντας και μετά απλώς βυθίζομαι σε ένα έντονο σκοτάδι.