Arabella

Κεφάλαιο 6ο

   Οι αισθήσεις μου επανέρχονται καθώς στα αυτιά μου ηχεί ένα έντονο κουδούνισμα. Πού είμαι; Το κεφάλι μου ακουμπούσε στον ώμο κάποιου που καθόταν δίπλα μου στο αεροπλάνο. Νιώθω ενα απαλό χέρι να μου χαϊδεύει το μάγουλο. "Πώς νιώθεις;" με ρωτά μια εντελώς άγνωστη αλλά παραδόξως οικεία φωνή. Μόλις έρχονται στο μυαλό μου τα τελευταία γεγονότα που θυμάμαι σηκώνομαι απότομα και το χέρι μου αυτονομεί ρίχνοντας ενα δυνατό χαστούκι στο πρόσωπο του ατόμου δίπλα μου. "Έχεις έναν τουλάχιστον ενδιαφέρον τρόπο να ευχαριστείς κάποιον που σε έσωσε απο κάταγμα στο κεφάλι" λέει ευχάριστα καθώς τρίβει το μάγουλό του που ήταν εμπλουτισμένο με γένια. Γουρλώνω τα μάτια μου με το που συνειδητοποιώ ποιόν κοιτούσα. Ηταν εκείνος. Γαμώτο δεν καταλαβαίνω τίποτα απο τα τελευταία γεγονότα της ζωής μου. "Ποιός διάολο είσαι και πού είμαι;" ρωτάω φτύνοντας τις λέξεις μου σαν μαχαίρια. Παρατηρώ τον χώρο γύρω μου και αντιλαμβάνομαι οτι δεν είμαι σε αεροπλάνο. Βρίσκομαι σε ενα ιδιωτικό τζετ πιθανότατα του άντρα που κοιτάζω αφού είμαστε οι μόνοι επιβάτες. "Τώρα δεν ειναι απαραίτητο να είσαι τόσο αγενής..." λέει σμίγοντας τα φρύδια του. Τα γκρίζα του μάτια ένιωθα οτι με διαπερνούν βλέποντας μέσα στη ψυχή μου και ένιωθα ενα οικείο αίσθημα αιχμαλωσίας. Ήμουν σε ένα τζετ με έναν εντελώς άγνωστο άντρα ωστόσο κάθε αίσθημα φόβου και πανικού που θα έπρεπε να υπάρχει είχε εξαφανιστεί εντελώς. Τί μου συμβαίνει; αναρωτιέμαι. Με προλαβαίνει οταν παω να μιλήσω. "Με λένε Gabriel και βρίσκεσαι στο ιδιωτικό μου τζετ. Αχρείαστο να το πω αφου φαίνεσαι αρκετά ψύχραιμη αλλα δεν υπάρχει λόγος να με φοβάσαι. Λιποθύμισες εξω απο το εστιατόριο και απλώς ήθελα να σε βοηθήσω απο ανθρώπινο ενδιαφέρον" μου εξηγεί ήρεμα καθώς χαλαρώνει στη πλάτη του καναπέ του. "Ας είμαστε ειλικρινείς, δεν βάζεις αγνώστους μέσα στο τζετ σου απλά απο <<ανθρώπινο ενδιαφέρον>>" λέω χλευαστικά γυρνώντας τα μάτια μου. Σκέφτεται για λίγο τα λόγια μου. "Έχεις δίκιο." Απαντά ανέκφραστος. "Το λάθος σου είναι οτι δεν είμαι άγνωστος" σηκώνεται απο τον καναπέ και βάζει τα χέρια του στις τσέπες καθώς προχωρά στον στενό διάδρομο. Εντάξει αυτός ο τύπος πρέπει να τα εχει παίξει τελείως. Σηκώνομαι γρήγορα αλλά απότομα χρησιμοποιώντας τις γνώσεις μου στην αυτοάμυνα, και ετοιμάζομαι να του επιτεθώ. Με μια αστραπιαία κίνηση μου πιάνει τη γροθιά στον αέρα και με μια βίαιη κίνηση με κολλάει στον τοίχο. Καθώς η πλάτη μου με έναν κρότο χτυπά δυνατά, το πρόσωπό μου βρίσκεται μερικά χιλιοστά μακριά απο το δικό του. "Τί νομίζεις πως κανείς;" με ρωτά απειλητικά καθώς τα μάτια του αστράφτουν. Δεν μπορω να κουνηθώ καθώς κρατάει σφιχτά τα χέρια μου στο κάθε πλάι μου στο ύψος των ματιών μου. Το πόδι του είναι τοποθετημένο ανάμεσα στα δικά μου και νιώθω εντελώς αδύναμη. Νιώθω μια τόσο σαγηνευτική αύρα να εκπέμπεται από εκείνον και καρφώνω τα μάτια μου στα δικά του ανήμπορη να αποτραβήξω αλλού το βλέμμα μου. Αφήνω μια μεγαλη εκπνοή που δεν ήξερα ποση ώρα κρατούσα. "Σ-σ... συγγνώμη" ψελλίζω σχεδόν ψιθυριστά τόσο πολύ που φοβάμαι για μια στιγμή οτι ίσως δεν με άκουσε. Ελευθερώνει τη λαβή του σιγά σιγά καθώς παρατηρεί κάθε μου λεπτομέρεια. Το βλέμμα του ξεκινά απο τη κορυφή του κεφαλιού μου και ταξιδεύει απο τα χαρακτηριστικά του προσώπου μου σε όλο μου το σώμα αγκαλιάζοντας καθε καμπύλη μου. Καταλήγει πάλι στα μάτια μου κοιτάζοντάς τα με έντονη επιθυμία και χαμηλώνει στα χείλη μου. Ελευθερώνοντας εντελώς τα χέρια μου απο τα δικά του, τα τύλιγω γύρω απο τον λαιμό του φέρνοντάς τον πιο κοντά. Τον παρατηρώ επίσης και εξερευνώ κάθε του χαρακτηριστικό. Ήταν πραγματικά όμορφος. Τα εβένινα μαλλιά του στέκονταν ακατάστατα σε ελαφριές κοντές μπουκλίτσες και τα γένια του ήταν περιποιημένα. Με πλημμύριζε η μαγνητική μυρωδιά του <<Y>> του Yves Saint Laurent και το βλέμμα μου χαμήλωνε όλο και περισσότερο. Το μαύρο του πουκάμισο ήτανε ολόισιο με τα δυο κουμπάκια ξεκούμπωτα αποκαλύπτοντας ενα μέρος απο το φαρδύ στέρνο του. Το μυαλό μου έπαιζε κάθε πιθανό σενάριο που θα μπορούσε να γίνει εκεινη τη στιγμή. Γρυλίζοντας σχεδόν, με πιάνει απο τη μέση και τοποθετεί στα χείλη μου ενα γεμάτο πάθος φιλί. Ανοίγω το στόμα μου δίνοντας πρόσβαση στη γλώσσα του που δεν διστάζει να εισχωρήσει. Με τραβάει ακόμα πιο κοντά του καλύπτοντας κάθε είδος απόστασης που υπήρχε ανάμεσα στα σώματά μας. Η έλξη ανάμεσά μας ήτανε ανεξήγητα ισχυρή και το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ηταν εκείνος. Μόνο μια λέξη μπορούσε να περιγράψει απόλυτα εκείνη τη στιγμή. Πάθος. Πάθος και ένταση.