Arabella

Κεφάλαιο 15ο

Βλέπω τα φώτα του σπιτιού της γιαγιάς μου να λάμπουν καθώς στέκομαι στο πεζοδρόμιο. Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά και πάσχιζα να σταθεροποιήσω την αναπνοή μου. Είχα να αντιμετωπίσω τις ευθύνες των πράξεών μου και δεν θα δειλιάσω την τελευταία στιγμή. Παίρνοντας μια βαθιά ανάσα κανω αποφασιστικά βήματα προς την πόρτα καθώς φτάνω στο κατώφλι η πόρτα ανοίγει προς έκπληξή μου και βλέπω την ψηλή φιγούρα του Gabriel. Το βλέμμα του παγερό και ανέκφραστο ως συνήθως αλλα τα μάτια του είχαν παραμείνει σκοτεινά. Αυτή την φορά αντι να το βάλω στα πόδια πρέπει να του μιλήσω. "Gabriel συγ-" πάω να πω αλλά με διακόπτει. "Κράτα τις δικαιολογίες για τον εαυτό σου Arabella" μου λέει ρίχνοντάς μου μια περιφρονητική μάτια καθώς με κάνει στην άκρη για να περάσει. Γυρίζω πίσω και τον βλέπω να απομακρύνεται χωρίς να με κοιτάξει στιγμή. Η ανάσα μου είχε κολλήσει στον λαιμό μου και συνειδητοποίησα οτι οτιδήποτε και αν έλεγα θα ηταν ανούσιο. Απογοητευμένη μαζεύω κτι δυνάμεις εχω και μπαίνω μέσα στο σπίτι. Βλέπω τη γιαγιά μου και τη Lydia να καθονται σκεπτικές στο τραπέζι της κουζίνας. Μόλις με βλέπει η Lydia πετάγεται απο τη θέση της. "Arabella, που ήσουν; ανησυχήσαμε!" Μου λέει καθώς το πρόσωπό της ηταν γεμάτο ανησυχία. "Καλα είμαι ήθελα να βγω απο το σπίτι για μια βόλτα..." απαντώ κρύβοντας τα συναισθήματα που μου ειχε αφήσει αυτή η σύντομη συνάντηση με τον Gabriel. "Ήσουν αναίσθητη για τέσσερις μέρες και το πρώτο πράγμα που ήθελες ήταν να πάρεις λίγο αέρα;;" "με δουλεύεις σωστά;" με ρωτάει αυτή τη φορά με επικριτικό ύφος. "Έχεις δίκιο δεν έπρεπε να φύγω έτσι... δεν ένιωθα καλά και απλώς ήθελα χρόνο μόνη μου να επεξεργαστώ κάποια γεγονότα... το μεσημέρι που ξύπνησα μου εξήγησε αρκετά πράγματα ο Gabriel... Αυτή η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική για μένα και ήθελα λίγο χρόνο μόνη μου να προσαρμοστώ..." λέω κρύβοντας τη μισή αλήθεια. Η Lydia φαίνεται σκεπτική όσον αφορά την απάντησή μου αλλά για καλή μου τύχη δεν κάνει άλλες ερωτήσεις. Θέλοντας να αλλάξω θέμα ξεκινάω να περιγράφω τα τελευταία συμβάντα. "Πήγα σε ενα δάσος και συνάντησα κάποια... βασικά χρειαζόμουν κάποιες εξηγήσεις και απλά εμφανίστηκε. Μου συστήθηκε ως Nyx" λέω περιμένοντας να δω κάποια αντίδραση. "Η Θεά της νύχτας εμφανίστηκε μπροστά σου;;" με ρωτάει έκπληκτη η γιαγιά μου καθώς τα μάτια της ανοίγουν ορθάνοιχτα και οι ρυτίδες στο μέτωπό της βαθαίνουν ακόμα περισσότερο. "Κι εγώ ήμουν εξίσου έκπληκτη στην αρχή αλλά μου εξήγησε οτι εμφανίζεται στα παιδιά της πάντα όταν την χρειάζονται" εξηγώ. Η γιαγιά μου, μου χαρίζει ενα χαμόγελο. "Αυτό ειναι αλήθεια" λέει τελικά. "Λοιπόν εγώ λέω να ξαπλώσω. Σου έφτιαξα ένα τσάι με σπάνια βότανα, και σου ετοίμασα ένα μπάνιο με ειδικά αιθέρια έλαια. Θα σε βοηθήσουνε πολύ. Θα σου κάνει η Lydia παρέα σε περίπτωση που χρειάζεσαι κάτι." Μου λέει γλυκά καθώς πηγαίνει στο δωμάτιό της. "Πήγαινε εσύ θα σου φέρω το τσάι σε λιγάκι" μου λέει η Lydia. Της χαμογελώ κοφτά και πηγαίνω πάνω στο δωμάτιό μου. Βλέπω σε μια καρέκλα δίπλα στο κρεβάτι μου μια αντρική ζακέτα. Πιθανότατα του Gabriel. Μάλλον την άφησε επίτηδες να βασανίζει τις σκέψεις μου και αυτό το γνώριμο άρωμα δεν βοηθά καθόλου. "Εκείνον σκέφτεσαι, σωστά;" ακούω τη φωνή της Lydia. Βιαστικά παω να το αρνηθώ αλλά με διακόπτει. "Δεν είναι ανάγκη να κρύβεις το πως νιώθεις Arabella, δεν είμαι εχθρός σου. Δεν θα σε πιέσω αλλά αμα χρειάζεσαι κάποιο φιλικό πρόσωπο να μιλήσεις είμαι εδώ" μου λέει χαρίζοντάς μου ενα χαμόγελο γεμάτο σιγουριά καθώς ακουμπάει το τσάι στο κομοδίνο δίπλα απο το κρεβάτι μου. Κάθομαι στο κρεβάτι και ξεκινάω να της μιλάω. "Απλώς νιώθω οτι κάνω μια συνεχόμενη σειρά λάθη. Ξέσπασα λανθασμένα πριν πάνω στον Gabriel και είπα κάποια πολύ άσχημα πράγματα... μετανιώνω κάθε λέξη..." λέω ηττημένη. Κάθεται δίπλα μου και μου πιάνει παρηγορητικά τον ώμο. "Μπορεί να μην είναι οι ενθαρρυντικές λέξεις που ήθελες να ακούσεις αλλά κανένας δεν ειναι αλάθητος. Όλοι κάνουμε λάθη και μπορεί να χάνουμε τον έλεγχο και είναι απόλυτα φυσιολογικό Arabella. Θεωρώ οτι πρέπει να του δώσεις χρόνο. Με τον καιρό είμαι σίγουρη θα σε συγχωρήσει" μου απαντάει. Μάλλον έχει δίκιο. "Ευχαριστώ" της απαντώ καθώς της δίνω μια αγκαλιά. "Αμα χρειαστείς κάτι θα είμαι στο δίπλα δωμάτιο. Η γιαγιά σου σκέφτηκε οτι θα σου έκανε καλό να έχεις παρέα" μου λέει χαμογελαστή. Σηκώνεται και φεύγει καθώς κλείνει τη πόρτα. Νιώθω ήδη πολύ καλύτερα. Είχε δίκιο, έκανα κάποια λάθη όπως όλοι άλλωστε. Πρέπει απλώς να περιμένω. Να του δώσω χρόνο. Εξαντλημένη απο τις σκέψεις μου παω στο μπάνιο και βυθίζομαι στη μπανιέρα με το καυτό νερό. Το άρωμα της λεβάντας με βοηθάει να ηρεμήσω τις σκέψεις μου και κλείνω τα μάτια μου καθώς διώχνω όλες μου τις σκέψεις. Είχα κλείσει τα φώτα του μπάνιου καθώς πάντα απολάμβανα να κάνω μπάνιο στο σκοτάδι. Με ηρεμούσε πολύ. Το μόνο φώς που υπήρχε ήταν αυτό του φεγγαριού. Η πανσέληνος έκανε τα πάντα να λαμπυρίζουν με αυτό το όμορφο ασημένιο φώς αλλά ταυτόχρονα μου θύμιζε τα ασημένια μάτια του. "Ανάθεμά σε Gabriel" μουρμουρίζω ενοχλημένη με τον τρόπο που έχει να εισβάλει κάθε λίγο και λιγάκι στις σκέψεις μου. Τελειώνω το μπάνιο μου και αφού βάζω καθαρές πιτζάμες ξαπλώνω κάτω απο τα σκεπάσματα. Δυσκολεύομαι να κοιμηθώ και γυρνάω συνεχώς πλευρό προσπαθώντας να βολευτώ. Μετά απο αρκετή ώρα με παίρνει ο ύπνος και η τελευταία μου σκέψη ηταν εκείνος.