Ghost Rockers - In het Kort

2. Pleeggezin Van Loo

Mila werd voor de zoveelste keer in een pleeggezin gezet. Ze had er genoeg van. Elke keer liep ze weg, omdat ze het niet leuk vindt. Nu was ze weer weg gelopen en zat ze bij haar vrienden in Park Spoor Noord. Ze zocht naar haar beste vriendin. En meestal vond ze haar altijd op dezelfde plaats. Bij de graffiti muur. "Trish, zin om te gaan skaten?" vroeg Mila. "Mila, wat ben ik blij om jou nog eens te zien." zei ze en knuffelde Mila. "Ik ook. Het is echt lang geleden." reageerde Mila. "Waar zit je nu?" vroeg Trisha. "Ik woon nu dicht bij het stadspark." antwoordde Mila. "Oei, is dat niet ver van hier?" vroeg Rik. "Een kwartier ongeveer." reageerde Mila. "Maar ik ben al blij dat weg kon. Het is daar saai en er is niets te doen."

"Mila Santiago." werd er opeens geroepen. Mila draaide haar om. Ze keek verbaasd naar de twee personen die in uniform achter haar stonden. "Wat is er?" vroeg Mila stoer. Ze mocht haar niet laten doen door hen. "Ja, moet meekomen met ons. Dit is de laatste keer dat je dit lapt." zei agent Tom. "Nee, ik wil niet meegaan. Ik wil bij mijn vrienden blijven." zei Mila. Tom zuchtte. Hij wist goed genoeg dat Mila koppig was. "We moeten praten." zei Tom. "Over wat?" vroeg Mila. "Je mag het gerust zeggen. Ik heb geen geheimen voor mijn vrienden." Tom schudde zijn hoofd. Dit ging lastig worden om te vertellen. "Het gaat over je toekomst." zei Tom. Hij gebaarde haar om te volgen. Eerst nog afscheid nemen van haar vrienden. Ze nam haar spullen en volgde Tom. Ze stapte de auto in en reden terug naar het huis van haar pleeggezin.

Als ze aankwamen deed Mila de deur open en gooide haar spullen in de gang. Daarna deed ze haar jas en schoenen uit. Zo ging ze naar de woonkamer. "Mila, je bent terug. Ik was zo ongerust waar je was." zei Mila's pleegmoeder. Mila negeerde haar en ging in de zetel zitten. De televisie stond op een programma van haar pleegmoeder. Ze was het vergeten te pauzeren. Dus zal ze straks mogen terug spoelen. "We hebben haar in het park gevonden." zei agent Tom. "Het park? Hier?" polste de pleegmoeder. "Nee, in Park Spoor Noord bij haar 'vrienden'." antwoordde Tom. En bij vrienden maakte hij haakjes met zijn vingers. "Waarom gaat ze altijd naar daar?" vroeg ze haar af. "Misschien is het beter dat ze dichter bij Park Spoor Noord gaat wonen?" "Ja, dat denk ik ook, maar ze zal nog steeds blijven weglopen." reageerde agent Tom. "En vanaf dat ze oud genoeg is, kan ze begeleid wonen." "Dat zal ze, volgens mij, liever hebben." ging Mila's pleegmoeder op haar in.

Hij nam afscheid en ging weg. Mila's pleegmoeder liet hem buiten. Daarna ging ze naar Mila. Ze zette het televisie programma op pauze en keek Mila aan. Zij vond dat heel eng. Mila wou ook heel graag naar haar kamer gaan. Zo was ze tenminste op haar gemak waar geen bemoeizuchtige pleegmoeders waren. "Waarom kijk je me aan?" vroeg Mila direct. "Mila, waarom loop je toch altijd weg?" vroeg ze. Mila keek haar aan. En dacht na over een antwoord. "Ik wil gewoon vrijheid hebben en bij mijn vrienden zijn. Zoals vroeger." antwoordde ze. "Mag dat?" "Ik snap dat, maar je bent nog te jong voor zoiets." reageerde Mila's pleegmoeder. "Ik zal naar de pleegzorg bellen en vragen of je soms dichter bij je vrienden kan wonen." "Ik ben wel vijftien jaar. Ik ben geen klein kind mee." reageerde Mila. "Je bent geen klein kind meer, maar je studeert nog. Vijftien jaar is niet gemakkelijk om al alleen te gaan wonen." zei Mila's pleegmoeder.

Twee weken later.

"Zo, dat was het dan." zei Mila's pleegmoeder. "Ik hoop dat het bij de andere pleegouders beter gaat gaan, dan hier. Maar je was alleszins een leuke meid." Mila keek hen aan. Opeens werd ze geknuffeld door haar pleegmoeder. Dit vond ze eigenlijk totaal niet leuk. Agent Tom deed teken dat ik in de auto moest stappen. Dat deed ze ook. Mila's pleegmoeder zwaaide naar Mila, dus zwaaide ze terug. Als de auto vertrok, zette ze haar muziek aan.

Na tien minuten rijden kwamen ze aan bij een nieuw pleeggezin. "Mila, we zijn er." zei agent Tom. Mila keek naar buiten. Maar naar welk huis ze ging dat wist ze nog niet. Het zag er wel een rustige buurt uit. "Het is huisnummer zeventien." toonde Tom het huis aan. "Het is een gezin met één zoon. Van jouw leeftijd." Ze stapten uit en agent Tom belde aan. "Goedendag." begroette de vrouw hen vriendelijk. "Kom maar binnen." ging de vrouw aan de kant. "Waar kan ze haar spullen zetten?" vroeg Tom. "Laat die nog maar even hier in de gang staan." zei ze.