Ghost Rockers - In het Kort

9. Geen sprake

Jonas was zo blij dat hij eindelijk eens alleen met Mila naar het park ging. Hij was wel een beetje zenuwachtig. Het is niet dat dit de eerste keer was dat hij met haar afsprak. Maar deze keer ging het speciaal zijn. Hij ging zijn gevoelens voor Mila uiten. Daarvoor was hij nerveus. Wat als zij niet hetzelfde voor hem voelde? Hij was bang. Maar wie niet waagt, niet wint. Jonas kwam aan in het park. Hij zette zich al op de plek waar ze hebben afgesproken. De gitarist had een mand mee met allemaal lekkers in. Hij wou dat het onvergetelijk zou worden voor Mila.

Opeens kwam Mila aan gefietst. Ze zette haar fiets naast die van Jonas en ging naar hem zitten. "Hey, alles goed?" vroeg Mila. "Ja, het kan niet beter. Ik zit met mijn beste vriendin in het park." zei hij. "Dank je." reageerde Mila. "Jij bent ook mijn beste vriend." "Wil je soms een paar aardbeien?" vroeg Jonas. "Ja, dat wil ik wel." antwoordde Mila en nam een paar aardbeien. "Wacht even, ik heb nog iets bij wat je erbij kan eten." hield Jonas haar tegen. Hij doorzocht zijn mand. Als hij het voorwerp vond dat hij zocht, nam hij het uit de mand. "Slagroom. Lekker." zei Jonas. "Oei, sorry Jonas. Maar ik ben daar allergisch aan." reageerde Mila stil. Ze keerde haar hoofd richting de grond. Ze was bang dat ze het moment zou verpesten. Jonas legde zijn hand op haar schouder. Daardoor keek Mila op. "Dat geeft niet." zei hij. Mila lachte naar hem. Hij was toch zo lief. Hij begreep haar. Gelukkig. Ze dacht echt dat hij haar raar zou bekijken. "Wat gebeurt er dan als je slagroom eet?" polste Jonas. "Ik zwel op." antwoordde Mila. "Oei, dat wil ik wel eens zien." lachte Jonas. Hij schudde met de bus en haalde de dop eraf. Mila zag wat hij van plan is en hield haar handen bij die van Jonas om hem tegen te houden. "Jonas, nee. Doe het niet. Alsjeblieft." smeekte Mila. Maar Jonas deed voort. Mila kon om miraculeuze wijze de bus uit zijn hand halen. Nu was het Mila haar beurt om Jonas te willen bekogelen met de bus slagroom. "Mila, durf niet." "Oh jawel, jij deed het bij mij terwijl ik er allergisch aan bent." lachte Mila. Ze leunde op Jonas zodat hij op de grond viel met Mila op hem. Ze spoot recht in Jonas mond. Daarna gleed ze even uit over zijn gezicht. Ze lag plat van het lachen. Jonas slikte de slagroom door. "Dat vind je grappig." zei Jonas toen hij recht kwam zitten en de restjes slagroom van zijn gezicht afveegde. "Ja, dat is grappig." lachte ze. Mila zocht in haar zak naar een zakdoek. Als ze haar pakje zakdoeken vond, gaf ze er een aan Jonas. Hij veegde zijn gezicht verder proper. Thuis ging hij het eens met water afwassen, want dat goedje plakte behoorlijk. Mila was nog steeds aan het lachen. Ze had echt de tijd van haar leven.

Als Mila gekalmeerd was, legde ze haar neer. Jonas volgde haar voorbeeld. Ze legde haar dichter bij Jonas. "Mila, Ik moet je nog iets vertellen." zei Jonas en draaide zijn hoofd haar richting uit. Mila draaide haar hoofd ook zodat ze Jonas aan keek. Ze zag dat hij niet op zijn woorden kon komen. "Rusitg, ik ben het maar.Je weet dat je alles tegen mij kan zeggen." zei Mila. "Wel, ik euhm... Ik denk dat ik... Je graag zie. Ik vind je echt een top meisje. Ik ben verliefd op je vanaf het eerste moment dat ik je zag. Jij brengt allerlei processen in mijn lichaam aan de gang die niemand anders kan op gang brengen." vertelde Jonas. Mila keek met fonkelende oogjes naar Jonas en nam zijn hand vast. "Dan is het wederzijds. Ik zie je ook graag." zei Mila. Jonas gaf Mila een kus op haar voorhoofd. Daarna boog hij zich voorover en Mila kroop dichter bij Jonas. Tot hun lippen elkaar raakten. Het was een korte, maar liefdevolle kus. Jonas loste als eerste de kus. Zijn lippen vormen nog steeds die grote glimlach van voor de kus. Jonas sloeg zijn armen rond Mila. Zo bleven ze nog een tijdje liggen, in elkaars armen.

Tot Jonas zijn gsm afging. Hij kreeg een berichtje van zijn moeder. "Sorry, ik moet naar huis gaan. Mijn moeder vraagt waar ik blijf." zei Jonas. "Oké, dat geeft niet." reageerde Mila. Ze stonden recht en ruimde hun plekje op. "Moet ik anders mee tot bij jou thuis lopen?" vroeg Jonas. "Ga je moeder dan niet boos zijn?" polste Mila. "Nee, ik ben onderweg naar huis." reageerde Jonas. "Ben je zeker? Ik wil niet dat je in de problemen komt door mij." ging Mila op haar in. Ze keek naar de grond. Ze wou het echt niet. Jonas nam haar kin vast en duwde het met liefde naar boven, zodat ze wel verplicht was om Jonas aan te kijken. "Hey, Ik heb mijn moeder niet verwittigd dat ik wegging, dus is het mijn fout. Niet de jouwe." zei Jonas. Hij kwam dichter bij haar en drukte zijn lippen op de hare. Ze begon tijdens de kus te lachen. Jonas was weer de eerste die de kus loste. Hun handen bleven de hele tijd verstrengeld. Die gingen ze niet lossen. "Kom, we zijn door." zei hij en nam haar hand vast. Ze liepen op hun gemak naar Mila haar huis. Met hun fiets in hun andere hand. "Dank je voor vandaag." zei Mila. Ze stond in de deur. "Tot maandag?" zei Mila vragend. "Jazeker. Misschien kunnen morgen nog een afspreken. We sms'en wel nog eens om iets doen?" stelde Jonas voor. Mila knikte enthousiast. Jonas wou vertrekken. "Wacht." hield Mila hem tegen. Jonas draaide hem terug om. Mila sprong in zijn armen en knuffelde hem nog eens hard. Jonas beantwoordde de knuffel maar al te graag. Hij kust haar nog eens. Daarna lieten ze elkaar los. "Ik ga doorgaan. Ik zal je deze avond nog eens iets sturen." zei Jonas. "Ja, dat is goed. Tot snel." reageerde ze. Ze kuste hem nog snel en zwaaide hem uit. Jonas liep de straat uit en Mila bleef wachten tot hij uit het zicht was. Voor dat hij om de hoek liep, zwaaide hij nog eens snel naar Mila. Ze glimlachte eens en sloot de deur. Ze was gelukkig. Door Jonas.