Ghost Rockers - In het Kort

19. It's your birthday

In het huis van de familie Gerlo. Het was vroeg in de ochtend. "Mama, papa, opstaan opstaan!" riep een klein meisje. Hun dochtertje het mooiste meisje van heel de wereld. "Rustig schat, het is nog maar vijf uur." zei Juan terwijl hij in zijn ogen wrijft. "Dit heeft ze niet van mij." lachte Tinne. "Maar papa, de lucht is wakker, dus ik ben ook wakker." verklaarde hun kleine meid. "Charlotje, kom hier bij mij." zei Tinne en knuffelde haar kleine kapoen. Ze werd vandaag vijf jaar. Wat gaat de tijd toch snel dacht ze. "Ik zal het ontbijt al klaar leggen dan kunnen jullie nog knuffelen en vooral slapen." lachte Juan. "Dankuwel papa, nu hebben we meer plaatst in bed." lachte Charlotte. "Helemaal waar schat." speelde Tinne. Juan stak speels zijn tong uit naar Tinne. Ze knuffelde charlotte heel erg hard. "Mama, straks kan ik niet meer ademen." zeurde ze. Tinne lachte en liet haar los. "Ik hou van je, lieverd." zei Tinne en gaf een kusje op haar hoofd. "Ik hou ook van jou mama." Ze gingen lepeltjesgewijs liggen. En vielen terug in slaap Tinne sloeg een beschermende arm over haar dochter en Charlotte drukte haar dichter bij haar mama. Juan zag de meisjes slapen toen hij terug boven kwam. Hij ging voorzichtig naast Tinne liggen. Er was net nog plaats genoeg. Hij legde voorzichtig zijn hand op de arm van Tinne. "Ik hou van je." fluisterde hij nog voor hij in slaap valt. Om acht uur wordt Tinne wakker. Ze pakte de hand van Juan vast en haakte hun vingers in elkaar. Juan werd wakker van wat Tinne deed. "Goeiemorgen liefste." kwam er uit zijn mond. "Goedemorgen lieverd." zei Tinne terug. "Ons meisje ligt nog diep in dromenland." Juan ging helemaal weg van zijn dochtertje dat vijf jaar geleden op de wereld kwam. Het was op het nippertje dat Charlotte het overleefde heel veel angst was het die dag.

Vijf jaar eerder

De negen maanden waren eindelijk voorbij totdat Tinne iets merkte ze voelde hun kindje niet meer. "Juan, ik voel ons kleintje niet meer!" riep Tinne in paniek. Juan liep naar Tinne. "We gaan meteen naar het ziekenhuis." zei hij terug. Hij was niet echt rustig. Hij was bang. Heel bang. Voor zijn kleine kindje te verliezen. In auto was het stil. Juan legde op Tinne's boven been zijn hand. Maar bleef zich concentreren op de weg. "Het komt goed. Ik beloof het." zei hij. Tinne negeerde het. Ze was bang. In het ziekenhuis werden ze meteen geholpen.

Tijdens de bevalling.

Ze zetten banden rond Tinne's buik voor het hartslag van hun kindje te weten. Tinne had genoeg ontsluiting dus mocht ze persen. Op een gegeven moment hadden ze geen hartslag meer. Er werd een spoed keizersnede uitgevoerd. Juan moest buiten wachten op nieuws, want ze moesten meteen hun kindje reanimeren. "Meneer Gerlo?" vroeg de dokter. "Ja, dat ben ik. Is alles goed met mijn vrouw en ons kindje?" luide meteen zijn vraag. "Uw vrouw is stabiel maar, voor u dochter ziet het er niet goed uit. We gaan haar moeten reanimeren de kans is klein dat ze het overleefd. We doen ons best, meneer." antwoordde hij. Juan wist niet te zeggen. Hij wou naar Tinne gaan liefst zo snel mogelijk. De dokter toonde hen de weg. Hij ging op het bed zitten naast Tinne. Ze lag nog rustig te slapen. Ze wist nog niks van hun dochtertje af. Juan wou het haar zelf zeggen.

Na zo'n half uur werd Tinne wakker. "Gaat het, lieverd?" vroeg Juan meteen. "Waar is ons kindje? Hoe gaat het met de klein? Komt het er door?" vroeg ze vermoeid. "De dokters zijn ons meisje aan het reanimeren op de hoop dat ze het gaat overleven, maar de kans is klein. Sorry." vertelde hij rustig. "Dat kan niet. Ze moet erdoor komen." huilde Tinne. Juan nam haar meteen in een omhelzing in en suste lieve woordje aan haar toe. Er werd op de deur geklopt en de dokter kwam binnen. "We hebben goed nieuws en slecht nieuws." begon hij. Tinne en Juan keken hem doordringend aan. "Het slechte nieuws is dat we haar moeten opereren aan haar hart. Het goede nieuws is dat we daarin gespecialiseerd zijn dus als alles goed gaat komt jullie dochtertje er bovenop." legde de dokter uit. "Wat is de overlevingskans voor haar?" vroeg Tinne met een krop in haar keel. "Wat weet ik niet het spijt me." excuseerde de dokter zich. Daarna ging hij weg. "Juan?" vroeg Tinne en keek in zijn ogen. "Ja, lieverd." zei hij ter bevestiging dat ze mocht vragen wat ze wou vragen. "Hoe gaan we ons meisje eigenlijk noemen?" vroeg ze. "Charlotte?" dacht Juan. Juan wist dat Tinne Charlotte een mooie naam vind. "Echt?" vroeg ze vol ongeloof. "Ja tuurlijk, dat vind je dat een mooie naam, lieverd." ging hij op haar in.