Ghost Rockers - In het Kort

4. Adoptie (2)

"Mila, liefje. Maak jij je klaar. We gaan naar mama gaan." zei Jonas. Hij leunde tegen de deurpost. Jonas was Mila aan het bewonderen. "Ik denk het toch." reageerde ze. Jonas stapte naar Mila en sloeg zijn armen rond haar buik. Mila legde haar handen op zijn handen. Ze was vijf maanden zwanger. En daar waren ze heel blij over. "Straks weet je moeder van haar kleinkind af." zei Mila en draaide haar om. "Kom, we zijn door." trok Jonas haar mee naar buiten. De twee tieners waren toch zenuwachtig om het te zeggen. Ze waren allebei nog maar zeventien jaar. "Jonas," begon Mila. "Wat als ze het niet goed vinden?" "Zij hebben daar niets over te beslissen. Dat is ons kindje en wij willen het graag." zei Jonas. Mila lachte. "We zijn nog zo jong." reageerde Mila. Jonas hield Mila staande en nam haar beide handen vast. "Hey Mila, wij gaan dat kunnen." zei Jonas. "Wat de andere ook van ons denken of over ons zeggen." Jonas wist telkens wat ze nodig had om verder te gaan. Als bedanking gaf ze hem een knuffel. Vervolgens zette ze hun weg weer verder.

Ze kwamen aan bij Tori. Enthousiast deed ze open. "Dag Jonas en Mila." zei ze. Jonas gaf haar een kus en een knuffel. Mila kuste haar alleen maar. Ze hadden besloten om het na het eten te vertellen. De hele tijd werd er veel gelachen en gepraat. Tot het moment van de waarheid was. "Mama we moeten iets zeggen." zei Jonas. Tori keek Jonas en Mila aan. Ze zag de zenuwen bij de twee tieners. Mila zuchtte diep in. Jonas nam haar hand vast om haar te steunen. "Ja, euhm... Ik ben... euhm... Zwanger." zei Mila. Tori keek hun geschrokken aan. "Wat? Dat kan je toch niet maken?" vroeg Tori. "Jullie zijn nog zo jong." "Dat weten we, maar ik ben bereid om te gaan werken om geld te verdienen en we hebben wel al een beetje geld verdiend bij Ghost Rockers." zei Jonas. "Nee, dat gaat niet door." zei Tori boos. "Weet Manuel dat al?" Mila schudde haar hoofd. Ze had tranen in haar ogen. Dit konden ze niet van haar wegnemen. "Dat gingen we morgen zeggen." antwoordde ze. "Bel hem. Ik wil dit graag met hem bespreken." reageerde ze. Mila belde haar vader om te vragen of ze wou afkomen.

Nog geen tien minuten later kwam hij aan. Tori liet hem binnen. Mila en Jonas zeiden wat ze net tegen Tori zeiden. Ook hij schrok. "Dat kunnen jullie niet menen? Hoe onvoorzichtig kunnen jullie niet zijn." riep hij boos. "Hoever ben je al?" polste Tori. "Ik ben eenentwintig weken." zei Mila. "Dat is te laat." zei Manuel. Mila liep weg naar huis. "Waarom te laat?" vroeg Jonas. "Abortus." antwoordde Tori. Manuel en Tori waren tegen elkaar bezig voor een oplossing. Jonas bleef luisteren en probeerde om hen toch nog op andere gedachten te krijgen. Maar ze luisterden niet naar hem. Jonas verliet ook het huis. Hij ging meteen naar Mila. Ze zat op hun bed met een klein knuffeltje in haar handen geklemd. Jonas ging bij haar zitten. "Hey, gaat het een beetje?" vroeg hij. Hij sloeg een arm rond haar. Mila zocht troost in zijn armen en vond die ook. "Waarom kunnen ze niet blij zijn voor ons?" vroeg Mila. "Dat weet ik ook niet." zei Jonas. Mila wreef over haar buik. "Ik wil het echt niet wegdoen." zei Mila. Jonas wreef over haar rug. "Wat heb jij in je handen?" vroeg Jonas. "Ik zag dat in de winkel liggen en ik vond het heel schattig. Daarom heb ik het voor hem of haar gekocht." antwoordde Mila. Jonas lachte naar haar. "Dat is heel lief." reageerde hij. Hij gaf haar een kus op haar muts. Mila lachte. Jonas trok haar recht. Ze gingen hun pyjama aan doen en slapen. Ze waren wel moe en wouden wakker worden uit die nachtmerrie.

Achttien weken later.

Jonas was beneden bezig met het ontbijt klaar te maken voor hem en Mila. Tori en Manuel hadden in hun plaats besloten om het kindje af te staan ter adoptie. Maar Mila en Jonas wouden het niet. Echt niet. Alles stond op tafel. Jonas ging naar boven naar Mila. "Goedemorgen." zei hij en kuste haar op haar lippen. Mila deed gewillig mee. "Kom je mee? Het ontbijtje is klaar." zei hij. "Natuurlijk." reageerde Mila. Het water stond als in haar mond als ze de heerlijke geur van het ontbijt rook. Toen ze beneden stonden, stopte Mila opeens met lopen. Ze keek bezorgd naar Jonas. "Wat is er?" vroeg hij. "Die schop deed heel veel pijn." antwoordde ze. "Als je er nog zo een hebt gaan we naar het ziekenhuis." reageerde hij. Wat ze niet zei is dat ze al een hele tijd krampen had. Ze wandelden voort naar de tafel en installeerden hen. "Smakelijk." wenste ze elkaar. Na vijf minuten kreeg Mila weer zo een harde steek. Jonas besloot om naar het ziekenhuis te gaan. Eindelijk zouden ze hun kindje kunnen vasthouden. Wat Tori of Manuel zeiden gingen aan hun voorbij. Ze negeerden hen zelfs een beetje. Wat zij deden was onbegrijpelijk.