Ghost Rockers - In het Kort

27. Geheugenverlies

"Juan, ik ga snel boodschappen doen. Heb je iets nodig van de winkel?" vroeg Tinne. "Nee, niet speciaal. Ik heb momenteel alles wat ik nodig heb. Maar voor Julie kan je misschien iets meenemen." antwoordde Juan. "Ja, ik zal het eens gaan vragen. Maar ik heb al een vermoeden wat ze wilt hebben." reageerde Tinne. Ze ging naar haar dochter haar kamer. "Julie, ik ga snel naar de winkel. Wil je iets hebben?" vroeg Tinne. "Ja, mag ik 'De waanzinnige boomhut van 13 verdiepingen'?" reageerde Julie. "Ik zal eens zien of ik het boek vind." antwoordde Tinne. "Oké, mag ik mee gaan?" polste ze. "Heb je geen huiswerk?" informeerde Tinne haar. Julie schudde haar hoofd. "Dat zal wel. Waar is papa dan mee bezig?" plaagde Tinne haar. Julie lachte naar haar. "Ik wil boodschappen gaan doen met jou en geen huiswerk maken. Ik heb daar nog een lange tijd voor." reageerde ze. "Julie, je gaat met papa huiswerk maken. Dan is dat gedaan en kan je van de rest van het weekend andere dingen doen." zei Tinne. Julie keek sip naar Tinne. Ze wou echt mee. "De volgende keer mag je zeker mee." zei Tinne. Ze nam haar spullen en deed haar jas aan. "Ik ben snel door. Normaal ben ik binnen het half uurtje terug." riep Tinne. "Ja, dat is goed." reageerde Juan.

Julie en Juan waren samen huiswerk aan het maken. Juan liet haar zelfstandig werken, maar hij zat bij haar om haar te helpen als ze het niet wist. Ondertussen speelde hij op zijn gitaar. "Papa, wil je me gitaar leren spelen?" Vroeg Julie. "Ja, natuurlijk, maar eerst je huiswerk maken. Daarna zal ik het leren." antwoordde hij. Julie lachte naar hem. Ze vond het leuk om zo iets te leren van haar ouders. "Papa, ik ben klaar. Wil je eens nakijken?" vroeg ze. "Ja, geeft maar." antwoordde Juan. Hij keek de oefeningen na. "Alles is juist, slimme meid." gaf Juan haar boek terug. "Nu gitaarspelen." was Julie enthousiast. Juan knikte. Samen gingen ze in de zetel zitten. Juan gaf zijn gitaar aan Julie. Hij zette haar vingers goed. "Zo moet je je vinger zetten om het A-akkoord te spelen." zei Juan. Ze speelde het een paar keer. Na een tijdje het lukte al aardig. Juan keek naar het uur. Er was al een een goed halfuur voorbij. -Er zal file zijn in de winkel.- bedacht Juan hem. Julie vond het echt zo leuk.

Tinne zat in de auto. Ze had haar gsm gekoppeld aan de auto en speelde rustige muziek af. Tinne vond het tof om samen met Juan en Julie te zijn, maar soms konden momentjes voor haar eigen ook leuk zijn. Al snel kwam ze bij de winkel. Er was niet veel volk op de parking. Dan ging het zeker snel gedaan zijn. Ze nam snel alle spullen die ze nodig had en vertrok terug naar huis. Ze reed de straat in die net op hun straat uitkomt. Ze reed aan de toegelaten snelheid. Het was sneller gegaan dat ze wou. Ze lag opeens tegen haar stuur. De auto kwam tot stilstand tegen een boom. Bewusteloos. De klap was zo groot. Gelukkig was er snel hulp.

"Sorry, kunnen jullie me zeggen waar Tinne Oltmans ligt?" vroeg hij. "Euhm... Ik zal een zien." zei de onthaalbediende. Juan wachtte ongeduldig. Hij wou echt weten hoe het met Tinne ging. Er kwam een dokter bij hem. "U wilt weten wat er met mevrouw Oltmans is?" vroeg hij. Juan knikte. "Wel, ze heeft een auto ongeluk gehad en is tegen een boom gereden. We weten niet precies wat er gebeurd is. Maar de klap was wel groot. Momenteel ligt ze op intensieve zorgen. Doordat we niet weten hoe het met haar is. Op de scans kunnen we niets zien. We moeten wachten tot ze wakker is. Van zodra ze wakker wordt, mag ze naar een gewone kamer. Als ze al haar onderzoeken heeft gedaan. Ik verzoek je daarom nog even te wachten in de wachtzaal. Ik zal u komen halen." vertelde de dokter. Juan knikte en ging naar de wachtkamer. Gelukkig was Julie al oud genoeg om eventjes alleen te blijven tot Inge bij haar was. Juan had haar wel moeten beloven om haar informatie te geven. Julie wou in eerste instantie mee, maar Juan heeft nee gezegd. Ze ging er niets kunnen doen en haar vervelen. Hier moet je enkel wachten.

Een uurtje later kwam er eindelijk een dokter naar hem. "Meneer Gerlo?" vroeg hij. "Ja." reageerde hij. "We hebben mevrouw Oltmans naar een gewone kamer gaan. Alle testen zijn goed verlopen. We hebben ontdekt dat ze een hersenschudding heeft. Ze kan zich ook niets herinneren van de laatste jaren. Maar hoe lang dat weten we niet precies. We houden haar nu vierentwintig uur in observatie en dan mag ze naar huis." vertelde de dokter. Juan knikte. Hij mocht naar de kamer gaan. Hij had schrik. Wat als Tinne hem niet herkent? Wat zal ze dan nog weten van Julie? De deur ging open. Ze lag stil op het bed. Er kwam geen reactie. Juan zette zich naast het bed. Zijn gsm ging af. Juan nam op. Het was Inge. Negen op tien was Julie benieuwd naar nieuws. "Hey Juan, is er al nieuws van Tinne?" vroeg Inge. "Ja, ze heeft een hersenschudding. Voor de rest heeft ze niets ergs." antwoordde Juan. "Oké, ik geef het door. Julie wou weten het het met haar mama gesteld was." verklaarde Inge. "Het gaat nog. Ze heeft geheugenverlies, maar de dokters weten nog niet hoe erg het is." ging Juan op haar in. "Ik ga je laten. Als er iets veranderd of iets nieuws weet. Laat je het dan weten?" vroeg Inge. "Zeker." reageerde Juan. Hij legde af.