Ghost Rockers - In het Kort

20. Amerika

Een jaar nadat de Ghost Rockers afgestudeerd waren, hadden ze allemaal hun draai gevonden. Mila woonde voorlopig bij Jonas thuis. Ze mocht niet meer in haar appartement wonen, omdat ze niet meer naar school ging. Maar samen waren ze wel iets aan het zoeken voor hun beide. Mila was dansleerkracht geworden in een dansschool in de buurt. En Jonas werkte voorlopig in een warenhuis. Maar hij heeft een veel leukere job gevonden. Iets met meer muziek. Maar als gitarist vindt hij weinig werkt. Behalve nu. Hij kan gitaarleraar worden. In een plaatselijke muziekacademie. En het wordt nog goed betaald ook.

Mila kwam thuis en ging naar Jonas. Hij hield een brief voor haar gezicht. Ze nam hem af en gaf hem een kus. "Het is uit Amerika." zei Jonas. "Echt? Wat willen ze van mij?" polste ze. "Lees de brief. Dan weet je het." reageerde hij. Ze scheurde hem open en las het meteen. "Ze willen dat ik in een dansschool in New York ga dansen." zei ze verbaasd. "Nee? Is dat echt waar?" vroeg hij. "Ja, hier lees maar." overhandigde ze de brief aan Jonas. Hij las hem ook en sloeg zijn armen over Mila. "Ik ben kei trots op jou." zei hij. "Dank je. Maar ik kan dat toch niet? Ik kan hier toch niet zomaar één jaar weg gaan? Dit is voor één jaar." reageerde Mila. "Maar jawel, je kan dat. Je bent heel goed. En je verdient dat." zei Jonas. "Ik kan je toch niet zomaar achterlaten?" vroeg Mila. "Mila, ik ben een grote jongen. Ik trek mijn plan hier we en we zullen elke dag bellen en berichtjes sturen." stelde Jonas voor. "Ik vind het toch niet zo leuk. Helemaal aan de andere kant van de wereld zonder jou." ze kroop in zijn armen. Daar voelde ze zich nog steeds het beste. "Wanneer moet je het bevestigen dat je gaat?" vroeg Jonas. "Ik moet het ten laatste..." zei ze en nam de brief terug vast. "Voor maart. En ik moet dan in augustus naar ginder gaan." "Ja, dat is wel snel, maar je moet dat doen. Je kan dat gewoon. Ik geloof in jou." zei Jonas. Mila lachte naar hem en gaf hem een kus.

"We spreken wel in de vakanties af om naar hier te komen of naar ginder te gaan." zei Jonas. "Dat is een goed idee. Ik kan het niet overleven om je een jaar niet te kunnen zien." ging Mila op hem in. Jonas nam Mila stevig vast. Hij was trots op haar. Ze kon gewoon naar Amerika gaan om te dansen. Aan één kant vond hij het jammer. Ze gingen gescheiden zijn. Niet meer dicht bij elkaar vertoeven. Haar niet meer kunnen vastpakken. Haar niet meer kunnen helpen. Wie weet wat er allemaal in Amerika ging gebeuren? "Wil je wel elke dag iets laten weten? Maakt niet uit het uur. Gewoon een kort berichtje dat alles goed gaat." vroeg Jonas. "Natuurlijk doe ik dat. Ik wil niet dat jij je zorgen maakt om mij." antwoordde ze. "En wil je ook elke dag ons bandje aandoen?" polste hij. "Dat doe ik nooit uit. Zelfs niet als we moeten dansen. Door dat bandje ben je ginder dicht bij mij." reageerde ze. "Dank je." ging hij op haar in. "Je vind het toch niet erg dat ik ga? Als jij nu zegt dat ik thuis moet blijven bij jou. Dan doe ik dat." informeerde ze haar voor de zekerheid. "Ja, jij moet gaan. Je bent heel getalenteerd. Je verdient het echt om naar ginder te gaan. Ik ga je wel missen, maar we komen er wel door. En voor hoe lang is dat?" vroeg Jonas. "Ik weet niet. Maar dat zal voor een jaar zijn zeker. Dat stond er niet in." antwoordde ze.

Mila kwam aan in Amerika. Haar eerste indruk was dat het groot was en dat het heel levendig was. Ze nam het papiertje in haar zak en keek naar waar ze moest. Het was gelukkig niet ver lopen. Onderweg keek ze rond. Zo kon ze misschien zien waar er winkels waren voor eten. Mits ze hier een jaartje gaat wonen, had ze een appartementje gehuurd. Het was niet groot, maar dat betekent dat ze in het weekend werken. Gelukkig had ze vrij snel een baantje gevonden. Binnen een weekje begint de lessen voor Mila. Ze vond het wel raar. Ze ging terug achter de bank zitten les volgen. Er waren maar een paar lessen, het waren vooral praktijklessen. Ze had een grote koffer mee met kleren en schoenen, maar ze ging hier ook nog spullen kopen. In haar handbagage zat vooral haar belangrijke spullen. Zoals lader, computer, een paar boeken, foto's, papier en schrijfgerief... Ze kwam aan en ging naar binnen. Het zag er wel proper uit.

Jonas lag thuis in bed. Hij vond het opeens eenzaam zonder Mila. Hij dacht constant aan haar. "Jonas, kom jij uit je bed? Het is al elf uur." zei Tori. "Ja, mama. Ik kom." reageerde hij. Jonas kwam uit zijn bed en ging naar beneden. De vorige maanden zijn ze van alles samen gaan doen, Jonas en Mila deden alles wat ze de komende tijd niet meer zouden kunnen doen. Jonas kwam beneden. "Dag Jonas." zei Tori. Jonas lachte enkel. Dit was de eerste dag zonder Mila. Alles was vreemd. "Allez, zijn we weer spraakzaam?" vroeg ze spottend. "Maar dat is anders. Ik ben nog moe. Ik heb niet kunnen slapen." antwoordde Jonas. "Oei, hoe komt het? Toch niet omwille van Mila?" polste ze. "Ja, ik vind het raar dat ze alleen aan de andere kant van de wereld is." reageerde Jonas. "Je kan haar altijd gaan bezoeken. Maar enkel in vakanties of zo." stelde Tori voor. "Mama, ik werk ik heb geen vakanties. Tijdens de vakanties is het net drukker." ging Jonas op haar in. "Ik ben gewoon bang dat ik haar verlies door dit." "Daar moet je geen schrik voor hebben. Mila ziet je graag en jij ziet Mila graag. Daar moet je echt geen schrik voor hebben." Ze legde haar hand op zijn schouder.