Mavi'nin Destanı

7.Bölüm

*Bölüm parçasını da dinlemeyi unutmayın...

"Anaa! Kim gelmiş?"

"Ben geldim Asiye Abla."

"Uuu Suna hoş geldin. Zaten tahmin etmiştim senin olduğunu da. Neyse..."

"Nereden bildin abla?"

"Ee Suna anam döşekte yatmayı bırakıp kapı açı açayi ilk kez. Bize karşı öyle adetleri olmadığına göre senin olduğunu tahmin etmek pek de zor değil."

"Uyy pabuç dilli gelin seni! Hep anca çene zaten. Allahtan Tahir'im akıllı davrandı da bana bi utanikli gelin aldı sonunda."

"He he aldı, çok isteyerek aldı dimi? Tövbe ya, insanı ha böyle cinnet geçirtiyi bu kadın Suna!"

"Gel Suna kızum gel otur yanıma. Asiye sende bize bi kahve yap da utanikli gelinimle sohbet edelim."

"Oldu oldu Saniye Hanım. Başka emrin?"

"Az önce diyeceğimi dedim, başka bir emrim yok."

"Fatih! Murat! Yengem koşun, alın beni buradan. Yoksa ben kaynana katili olacağım ve hiç de pişman olmayacağım."

"Edepsuz! Hayde kahve yap Asiye."

"Kahve yok ama zıkkımun peki var içecen mi ana?"

"Uyy, çarık suratlı seni."

"Ula nolayi yine ya? Bi üzerimizi rahat giyindirmediniz. Suna! Sende mi buradaydın?"

"Nolacak yengeniz yine dilini tutamayi. Hem niye şaşırdın yangaz? Suna senin yengen artık. Herhalde gelip gidecek buraya."

"Dilimi iyi tutayrum ben ama az sonra hiç tutamaycam ondan korkayrum."

"Ana! Yenge! Yeter daa! Bir susun artık, hayde bizde gidelim markete. Yenge sende hazır ol, on beş dakikaya seni almaya geliriz."

"Gidiy misiniz hemen?"

"He gidiyrız Suna. Nasıl olsa artık yengemizsin yine görüşürüz. İki sohbet ederiz abimle ilgili."

"He ederiz Fatih haklısın. Pek merak ediydim Tahir Abi'ni. Yangazları bulsamda iki sohbet etsem diyıdım."

"Öhööö! Hayde yangazlar siz gidin, bende birazdan hazır olup kapıya çıkarım. Hayde yengem hayde dönün önünüze."

"Tamam tamam."

"Nereye gidiysiniz siz Asiye? Bana niye bişey söylenmiyi?"

"Demekki bilmen gerekmeyi ana, hayde ben kaçtum. Suna ile iyi oturmalar."

Az önce anasıyla olan atışmasının arasında her şeyi görmüştü Asiye. Yine birbirine yâr olamayan, birbirinin dikine giden iki sevdalı görmüştü çünkü o gözler. Anası çakmasın diye alelacele herkesi dağıtmıştı bir köşeye. Kendisi de odasına çıkıp rahat bir şeyler giydi. Bugün Nefesler evine yerleşecekti sonunda. Yangazlarla beraber yardıma gideceklerdi. Sonuçta Nefes onların en değerli kız kardeşiydi. Temizlik, alışveriş falan el ayak olacaklardı. Asiye çantasını alıp, üzerine attığı keşanı da Saniye'ye savurarak dışarı çıktı. Yangazların el etmesiyle araba yerleşti ve yola koyuldular.

***

"Oh! Mutfakta tamam kızum. Camlar bitti mi?"

"Bittu teyze. Valla eline ayağına sağlık. Bir çırpıda hallettik. Allahtan beni mutfağa sokmadın yoksa sağlam tabak çanak kalmazdı."

"Ee ben seni biliyrım da ondan verdim camları. Demir parmaklıklı falan ya içim rahattı yoksa camları da siliverirdim. Elime yapışacak değil ya."