ZELİŞ

3.0

Savcıyı görmeyeli bir hafta olmuştu, onu içten içe merak ettiğimi yüzüme vuran Ahu abladan kaçarak geçti o günler. Elif abla birkaç kere sormaya yeltendi Savcı'nın simasını, nasıl anlatacağımı bilemedim, aklımda yüzü yoktu da sanki sözlerden ibaret bir adamdı.

"Zeliş yine uzaklara dalmışsın, ne düşünüyorsun?" diye soruyor Elif abla omuz silkiyorum.

"Bir şey yok gibi abla, bugün başım ağrıyor biraz ondan bu bitkinliğim." diyorum, oysaki biliyorum neye üzgünüm neye kırgınım.

"Zeliş, neden böyle olduğunu biliyorum, kandıramazsın beni." diyor Elif abla, başımı çeviriyorum.

"Abla bilseniz ne olacak ya da dürüstçe buna kırgınım desem ne değişecek içimdeki kırgınlık ya da yorgunluk geçecek mi abla, geçmeyecek. O yüzden bırakın abla, 2 hafta böyle düşünüp üzülür zamanla unuturum." diyorum, başını sallıyor. Demir kapı gürültüyle açılıyor, Derin ablayı görüyorum, uzun süredir yoktu gemişti çok şükür. "Zeliş, Savcı Akif seninle görüşecekmiş." diyor sanki senelerdir onu bekliyormuş gibi ayaklanıyorum Elif ablanın yanından.

"Gözün aydın kız."diyor, gülümsememek için dudaklarımı bastırıyorum.

"Bir an gitti sandım."diyorum sessizce, içimde bir yer rahatlı. Derin ablanın yanına hızlıca yürüyorum, bileklerimi uzatıyorum, "Hiç hak etmiyorsun şunu takmamı."diyor, gülüyorum. "Abla kimler kimler neyi hak etmiyor da böyle bir hayat yaşıyorlar daha geçenler içeriye alınan kız sadece başına örttü diye alınmış, ben şaşırmıyorum."diyorum, Derin abla derin nefes alıyor.

"Ah kızım biliyorum, ne üzülüyorum aslında ama elimizden bir şey gelmiyor ki."diyor, gülüyorum.

"Abla bazı şeyleri başaracağız kadınlar olarak ne zaman bilmiyorum ama o zaman başarınca bir daha hiçbir pis niyetli insan bize dokunamayacak onu biliyorum sadece."diyorum, bileklerime kelepçe takıyor eş değerde ama önce şu kelepçelerden kurtulmalıydım.

Koridoru aşıp Savcının olduğu odaya ilerliyoruz, onu görünce gülümsüyor elimde olmadan sonra masanın üzerinde kahverengi küçük süs fil gördüm.

"Şaka yapıyorsun." diyorum, heyecanıma engel olamadan.