Οι γειτονιές του κόσμου ( απόσπασμα )
«Τούτο το καλοκαίρι, σαν και πέρσι μας ήρθε θυμωμένο.
Είναι βαρύ το σακκί του ήλιου στην πληγιασμένη ράχη.
Κι οι καρποί μες απ’ τα φύλλα δείχνουν σφιγμένες τις γροθιές τους.
Δεν ξέρεις καν τι μήνας είναι.
Κανένας δεν όργωσε φέτος, κανένας δεν έσπειρε.
Δεν ξέρεις καν τι καιρό κάνει.
Το καλοκαίρι έχει χάσει το δρόμο του ανάμεσα στους σκοτωμένους
κι οι Εποχές κάθονται αμίλητες μες στο βομβαρδισμένο δάσος.
Ένα αυτοκίνητο ανοιχτό στον πρωινό δρόμο.
Κουβαλάει στην πολιτεία κασόνια με σφαίρες.
Έστριψε. Χάθηκε στο σκονισμένο φως. Όχι, δεν ξέρεις…
Οι γειτονιές είναι λυπημένες.
Είναι γυμνές οι γειτονιές.
Τα σύννεφα κάθουνται σταυροπόδι πάνου στα σπίτια
και καπνίζουν τ’ αποτσίγαρα της ημέρας.
Το γιαουρτάδικο στη γωνιά.
Ανάβει ο πρώτος γλόμπος. Ένα παιδί κλαίει.
Το κλάμα του κρέμεται στο απόγευμα
σαν το κουρελιασμένο χαρταητό στα σύρματα του τηλέγραφου.
Κι οι μανάδες, πίσω απ’ τα τζάμια, συλλογιούνται, συλλογιούνται:
ένα σανιδένιο τραπέζι δίχως ψωμί,
τ’ άπλυτα ρούχα πεταμένα στην καρέκλα,
το στρογγυλό φεγγίτη της φοιτητικής σοφίτας με το σταχτί δειλινό φως
πούναι σα μια παλιά πλάκα γραμμόφωνου
μ’ ένα τραγούδι που δεν το τραγουδάει πια κανένας.
Όμορφο τραγουδάκι – το ξεχάσαμε –
Κάτι έλεγε γι’ αγάπη στην εξοχή,
για ένα σπιτάκι μες στα πεύκα,
ένας πράσινος πάγκος κι ο αποσπερίτης
φωτίζοντας δυο στόματα που φιλιούνται. [....]
▪°Γιάννης Ρίτσος ▪°
BẠN ĐANG ĐỌC
Ποιήση για την ποίηση (ΥΠΟ ΔΙΟΡΘΩΣΗ)
Thơ caΤότε όμως η Ποίηση; Τι αντιπροσωπεύει μέσα σε μια τέτοια κοινωνία; Απαντώ: τον μόνο χώρο όπου η δύναμη του αριθμού δεν έχει πέραση . ~ Οδυσσέας Ελύτης~ Η ποίηση είναι πιο φιλοσοφική και πιο σπουδαία από την ιστορία, επειδή η ποίηση μιλάει περισσότε...
