Stary król jest zawiedziony postępowaniem swojego syna - ma już dwadzieścia pięć lat, a nadal nie wybrał sobie partnerki z którą zasiądzie na tronie. Aby mu pomóc wydaje Gonitwę w której mają wziąć udział wszystkie wilczyce z podanego przedziału wie...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Hunter.
Luny w ślamazarnym wręcz tempie obdarowywały moją Bratnią Duszę prezentami. Błagałem w myślach by się pospieszyły — póki obrządek się nie skończy, nie miałem prawa podejść do Clary, a odczuwałem niemal fizyczną potrzebę, by stać jak najbliżej.
Po prawdzie trochę przesadzałem, Clara stała na podeście i przyjmowała wilczyce, a ja byłem na dole, w odległości dosłownie kilku kroków. Gdybym się postarał, to w trzech susach byłbym przy niej.
Widziałem też, że zaczynała być już nieco zmęczona całym przedsięwzięciem, ale nadal uśmiechała się do Lun i uparcie odmawiała zajęcia podstawionego zdobionego krzesła, przed którym obecnie stała.
Byłem z niej taki dumny!
Powoli, powoli zbliżaliśmy się do końca obdarowywania. I całe szczęście, bo niektóre odseparowane od swoich Lun Alfy były już w porządnym stanie upojenia alkoholowego. Reszta albo tańczyła ze swoimi partnerkami, albo gawędziła z innymi.
Odetchnąłem z ulgą, gdy ostatnia z Lun podeszła do Clary i już zbierałem się do tego, by do niej podejść, gdy uwagę wszystkich przykuł huk otwieranych z impetem drzwi.
Dostojnym krokiem na salę wkroczył Beta Rosario, ubrany w tradycyjny strój – marynarkę w odpowiednim kolorze i mieczem przytroczonym do pasa.
Usłyszałem kilka stłumionych warknięć, a i sam musiałem się opanować, żeby nie dać po sobie poznać irytacji. No cóż, Beta nie był najbardziej lubianą osobą w Królestwie.
Zmierzył wzrokiem wszystkich, wymuszając na każdym skinienie głową. W końcu jego oczy spoczęły na mojej Clarze.
Sam zerknąłem zaniepokojony w jej stronę, ale ona niewzruszona uśmiechała się do niego łagodnie.
Po chwili zrozumiałem. Dostrzegła coś, co ja zauważyłem dopiero po chwili. Beta był mocno pijany, a pijanemu osobnikowi nie warto okazywać zniewagi czy nieprzychylnego stosunku, bo może być to fatalne w skutkach.
Rosario ruszył w jej stronę, nadal nie spuszczając jej z oczu. Nim jednak zdążyłem zrobić cokolwiek, usłyszałem jej głos w głowie.
Stój w miejscu, Hunter. Jeśli ruszysz się w moją stronę odbierze to jako brak zaufania, co go tylko rozwścieczy.
Nim zdążyłem odpowiedzieć jej, że przecież mu nie ufam, przemówiła.
— Beto, cieszę się, że jednak zdecydowałeś się do nas dołączyć. Dziękuję — powiedziała i uśmiechnęła się najprzyjaźniej jak tylko potrafiła.
— To dla mnie zaszczyt — powiedział. Lekko zaplątał mu się język, ale nie zraził się tym. — Przyszedłem pogratulować nowej Lunie Lun.
