HORROR KAMP

.

Met grote ogen keek ik naar het pistool. De man gromde iets onverstaanbaars. Ik vroeg: wat? Wat zei je? De man keek me grimmig aan en zei: Dat als je 1 verkeerde beweging maakt, ik je hoofd kapot schiet. Ik knikte begrijpend. Maar wat is dan volgens jou een verkeerde beweging? Daar had hij even geen antwoord op. Hij keek me verbluft aan en dacht na. Gewoon… Een verkeerde beweging. Hij keek me aan met een duh-hoofd, maar ik was nog niet klaar. Ik snap het niet. Zei ik dom. Kan je het niet even voordoen? De man zuchtte diep. Nee. Zei hij zeker. Weer keek ik hem dom aan. ja maar meneer de-mega-grote-man. Ik snap echt niet wat u bedoeld met een verkeerde beweging. De man zuchtte geërgerd en deed zijn ogen even dicht. Op dat moment had ik gewacht. Ik trok mijn pistool en schoot hem in zijn borst. Hij viel op de grond, zijn hand nog op mijn borst geklemd. Kom, we gaan. Pak allemaal je spullen, dit was de laatste bewaker hier. Ik kon niet voorkomen dat mijn stem een beetje schor klonk. Iedereen knikte en liep naar haar tent. 5 minuten later stond iedereen weer buiten en begonnen we te lopen. We liepen het pad af dat naar het bos lijdt. Het was nu dik 2 maanden geleden dat ik over dit pad naar het kamp werd gebracht. Ik vraag me af of de chauffeur ook in het complot zat, of dat hem ook is verteld dat het een handbalkamp was. Ik liep in gedachten verder. Opeens voelde ik twee armen om mijn middel en werd ik meegetrokken de bosjes in. Ik keek met grote ogen naar de jongen voor me. Sorry dat ik je liet schrikken, maar ik heb iets voor je. Hij gaf me een blauw kistje. Hét blauwe kistje. Ik keek hem blij maar verbaast aan. Hoe kom jij hier nou aan? Vroeg ik. Ik zag dat jij met andere dingen bezig was en ik had beloofd jullie te helpen dus heb ik het kistje maar gepakt. Ik keek hem aan, en opeens, zonder erbij na te denken, omhelsde ik hem. Hij grinnikte en knuffelde me voorzichtig terug. Nou ja zeg! We zijn hier bezig met een ontsnappingsplan van verkrachters en moordenaars, en mevrouw gaat liggen flikflooien met onbekende jongens in de bosjes. Geschrokken draaide ik me om en ik keek recht in het gezicht van Angela en Sanne. Uuhhmm nou nee… het is niet wat jullie denken! Begon ik. Dit is een jongen. Ik werd onderbroken door Sanne. Das mooi dat je dat door hebt. Maar wat doet hij hier? Ik schrok. Ze waren echt boos. Opeens stond de jongen op. Ik ben Bein. Ik moet jullie een paar dingen vertellen. Ik dacht na. Dus zo heet die jongen! Mag hij met ons mee? Ik beloof dat hij te vertrouwen is! Ik keek Angela en Sanne smekend aan. Voorzichtig knikten ze. Ik draaide me om naar de jongen, ofterwijl Bein, en keek hem vragend aan. Ook hij knikte. Ik pakte het kistje en liep het pad weer op, met Angela, Sanne en Bein achter me. Iedereen keek me vragend aan. uuhhmm.. Meiden, dit is Bein. We leggen het zo allemaal uit, maar eerst: LOPEN!  Riep ik. We begonnen allemaal weer te lopen, en onderweg legden Bein en ik alles uit. Toen het verhaal afgelopen was, waren we inmiddels aan de rand van het bos. Ik herinnerde me dat de weg die we nu volgden uitkomt in de bebouwde kom, met wat boerderijen. Ik liep de weg op en volgde hem. Bein liep naast me, achter ons liepen Sanne en Angela. Daarna liep iedereen door elkaar. Ik keek naar het kistje. Wat is er zo belangrijk aan dit kistje? Toen keek ik naar Bein. Op hetzelfde moment keek hij naar mij en mijn ogen ontmoetten de zijne. Ik kon het niet helpen, ik moest blijven kijken. Zijn ogen waren nog net zo mooi als de eerste keer dat ik hem zag. Toen hij voorkwam dat ik tegen de tafelrand viel. Ik keek weg en voelde dat mijn wangen rood werden. Ik keek weer naar het kistje. Opeens voelde ik een hand op mijn schouder en ik keek op. Bein wees naar voren. Ik keek en zag dat we bij een huis aankwamen. Een hele mooie, grote moderne boerderij…