HORROR KAMP

.

Onderweg in de autovertelde ik mijn moeder het hele verhaal uitgebreid. Ashley, Isa en Mila zaten bij mij in de auto. Bij Angela zaten ook nog een paar meisjes en bij Sanne ook. De politie nam de rest mee. Ik kon niet wachten tot ik weer gewoon thuis was. Ik deed mijn ogen dicht en dacht na over de afgelopen 3 maanden. 3 maanden waren we weg geweest. Opeens bedacht ik me iets. Mam? Vroeg ik. Mijn moeder keek me vragend aan. Hoe komt het eigenlijk dat jullie ons niet eerder hebben gevonden? Vroeg ik twijfelend. Ik wilde eigenlijk helemaal niet weten waarom, maar ook weer wel. Snap je? Toen jullie na 3 weken nog niet terug waren hebben we een zoekactie ingezet. De politie heeft het hele land afgezocht. Jullie zijn zelfs in het nieuws geweest. Ze slikte even. Toen de politie jullie niet kon vinden, en de tijd verstreek… ik zag tranen in haar ogen. Ik wist al wat er nu zou komen. De politie vertelde ons dat we ons erop moesten voorbereiden dat jullie nooit meer terug kwamen. Toen jullie na 2 maanden nog niet gevonden waren, werd dat bevestigd… Er rolde een traan over mijn wang. Mijn moeder keek me aan. Er is zelfs een ceremonie geweest voor jullie. Snikte ze. Ik keek achterom en zag dat Ashley, Mila en Isa ook moesten huilen. Ik keek weer naar mijn moeder. Maar we zijn niet dood. We leven nog. Zei ik, maar mijn adem stokte. We waren niet allemaal nog in leven. Ik dacht terug aan die nacht waarin we het gegil hoorde. Dat meisje is nooit meer terug gevonden. Meteen begon ik harder te snikken. We… We zijn… Niet helemaal… meer compleet…. Hikte ik. Mijn moeder keek me geschrokken aan. Er is 1 meisje nooit meer terug gekomen… Mijn moeder keek me medelevend aan. Ze gaf me een snelle knuffel, maar reed daardoor bijna tegen een boom. Ze liet me snel los en richtte zich weer op de weg. Ik legde mijn hoofd tegen de autodeur en sloot mijn ogen. Opeens schrok ik op. Mijn moeder trapte hard op de rem. Voor ons stond Marcel op de weg, met een pistool in zijn hand. Hij richtte op mijn moeder. Voor ik met mijn ogen kon knipperen schoot hij. Het raam sprong kapot en mijn moeder schreeuwde. Toen was ze stil. Ik bekeek haar met grote ogen. In haar shirt zat een grote bloedvlek. Opeens begon ik te schreeuwen. Maaaaaam!!! Maaaam reageer! Maaaaaaaaaaaaaam!!!!! Ik schreeuwde tot mijn keel brandde. Ik voelde twee armen op mijn schouders die me door elkaar schudden. Ik bleef schreeuwen en ik spartelde. Maaaaaam!!! Opeens hoorde ik een stem. Rustig meisje…. Ssshhhh…. Ik ben hier…. Rustig… met een schok schoot ik omhoog in mijn stoel. Mijn gezicht was nat van de tranen en mijn keel deed pijn. Ik keek recht in het gezicht van mijn moeder. Ik duwde mezelf in haar schouderholte. Ze sloeg haar armen stevig om me heen. Rustig maar. Het was maar een nachtmerrie. Suste ze zacht. Ik snikte. Het.. was.. zo erg.. mam… Snikte ik moeizaam. Ik zag Marcel.. en.. en.. hij had een pistool.. en.. hij.. hij.. schoot en.. er was overal bloed.. en jij.. jij was.. Hikte ik. Jij was dood. Het klonk zuchtend. Mijn moeder bleef maar sshh zeggen. Ik ben niet dood meis. Ik leef nog. Kijk ik ben springlevend! Zei ze, en ze deed een raar dansje. Ik lachte door mijn tranen heen. Gaat het weer? Vroeg mijn moeder. Ik knikte, en ze gaf een kus op mijn wang. Ze stak de sleutel weer in het contact en startte de auto. Ik zuchtte, en we begonnen weer te rijden.

 

Hier weer een nieuw stukje. Voor de mensen die dachten dat het al uit was, denk verder! Ik ben nog druk bezig. XXXX MIJ