Aslında şu anda hayatımın merkezinde birisiyle beraber olmak yoktu. Erkek düşmanı ya da yalnızlık düşkünü biri değildim. Herkesin yaşadığı aptal tecrübeleri yaşadım. Çok âşık oldum, terk edildim, terk ettim, ağladım ve gençliğimin bir kısmında yüreğ...
Bölümü yazarken arkada hiç durmaksızın Sena Şener- Sevmemeliyiz çaldı, dinlemek istersiniz diye. ^^
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Öngördüğüm gibi İstanbul'a elim bağrımda döndüğümde hayatımın geri kalanı için çok daha iyimser şeyler dilemem gerektiği konusunda kararlıydım. Önce kalbimdeki açık yarayı kapatmalıydım elbette. Böyle şeyler imkânsız değildir. Kendime bunu tekrarlayıp duruyordum. Alihan'ı unutmak nereden baksan en fazla yeni bir kalp ve hafızamın tamamen silinmesini gerektiriyordu sadece. Bu kadar. Bu kadarcık.
İnsanın sevdiği insanı kalbinin köşesinden aşağı itmesi bir hayli zor oluyormuş, bunu hayatımda ilk defa tecrübe etmiştim. O bileti bulmak kalbimde birçok defa darbe almaktan oluşmuş yarığın bir anda çatırdayarak zavallıcığın iki bin parçaya bölünmesine sebep olmuştu. Daha fazla devam edemeyecektim. Sürekli onun parmaklarımın arasından kayıp gitmesinin korkusuyla yaşayamazdım. Böyle de yaşayamıyordum gerçi ama bir yolunu bulacaktım. İçimdeki dinmeyen fırtınalara taş basardım belki ya da böyle şeyler. Henüz bu konuda ne yapılacağı hakkında çok bir fikrim yoktu.
Alihan'dan geriye söylediklerim üzerine gözlerine yerleşen paramparça bakış ve odadan çıkarken unuttuğu kol saati kalmıştı. Gecenin geri kalanında o saate bakarak ağladığım haberlerini kesinlikle ve tamamen yalanlıyordum. Böyle karalamalara kanmayalım lütfen, rica ederim ve teessüf bile ederim.
Ne var ki ağlayacak gözyaşım kalmamıştı. Evimdeki üçlü koltukta bir yanımda Irmak bir yanımda Beren'le oturarak boşluğa bakıyordum. Zihnim bir şeyler düşünmeyi kesinlikle reddederken yaşanılanların acısı kalbimin sınırlarını ölçmek için alçak bir ağrıyla göğsüme yüklenip duruyordu.
"Sonuçta işi orada değil mi?" derken Irmak'ın sesinde anlam veremediğim bir sitem mevcuttu. Boşluğu delip geçen bakışlarımı sıradaki hedefimin onun kafası olduğunu gösterecek keskinlikle kuzenime çevirdiğimde sesi kısılarak yok oldu. "İtalya'da yani. O kadar da kızılacak bir şey yok."
Beren arkamdan yükselerek ağırlığını koltuğun bizim olduğumuz tarafına verdi. "Kızım delirtme beni." Ellerini omzuma koyarken benim yerime konuşması için ona para ödüyormuşum gibi hissediyordum kendimi. "Kalmaya niyeti yoksa derdi ne? Gidecekse derdi ne? Bu adamın derdi ne?"
Omzundaki eline elimi koyup ikisinde de bulunmayan sakin bir sesle "Tamam, Beren tamam." derken onu biraz kollarından aşağı çekmek zorunda kalarak yerine oturtabilmeyi başarmıştım. "Olan oldu artık." dedim şimdiden dolmaya başlayan gözlerime içimden söverken. "Alihan macerası tamamen bitti."
Bu söylediğime zerre inanmıyor, Alihan'ın bir macera olduğuna dahası benim için bitebileceğine ihtimal dahi vermiyordum. Bu yalanı kendime söyleyip durursam belki gerçek olurdu.
"Ben sevmiştim aslında onu biraz." diyen Irmak'ın sesi kısık ve üzgündü. Yaşlar görüşümü bulandırırken bunu hak etmek için ne yaptığımı sorguluyordum gerçekten. Bu kuzeni hak etmek için ne yaptım ben Allah'ım?
