Lawendowy uśmiech

miniaturka #2

Młoda kobieta westchnęła przeciągle. Chwiejnym krokiem podeszła do okna i usiadła na kamiennym parapecie. Oddychała głęboko, aż zawroty głowy zmniejszyły się na tyle, by widziała wyraźnie.

Po raz kolejny żałowała całym sercem, że ojciec nie zabił jej, gdy była małym dzieckiem. Ciągłe ataki wewnętrzne, na jej organizm, pozbawiały ją wszelkiej energii. Nic więc dziwnego, że miała coraz większe problemy z zapanowaniem nad swymi mocami.

Spoglądała przez okno, obserwując wzburzone wody, myślami będąc daleko w głębinach oceanu wraz ze swoją załogą.

Tęskniła za nimi. Za ich wspólnymi przygodami, adrenaliną krążącą w żyłach, pijackimi zabawami i za spokojnymi nocami w ramionach ukochanego. Za tym tęskniła najbardziej. Rozstanie po sześciu latach w jednej załodze mocno się na niej odbiło. Jednak oboje wiedzieli, że jeżeli owoc ich miłości ma przetrwać, Neko musi opuścić Piratów Serca i Law'a.

Nie była z tego zadowolona, lecz każdy dzień rozłąki wynagradzany był przez uśmiech czarnowłosego chłopca bawiącego się w sąsiednim pokoju. Kserkses był największym skarbem jej życia.

Kobieta zamrugała by wyostrzyć rozmazany przez łzy obraz i jeszcze raz spojrzała w miejsce, gdzie, wydawało jej się, zamajaczyła żółta plama na tle błękitnego oceanu. Gdy zaś żółta plama wyraźnie stała się łodzią podwodną, Neko omal nie spadła z parapetu.

W zawrotnym tempie zeskoczyła z zimnego kamienia, wybiegła z kuchni, w której spędziła kilka godzin i pobiegła do pokoju chłopca, mówiąc mu by się ubrał i wyszedł na plażę przed domem.

Chłopiec zdziwiony zaczął wykonywać polecenia matki. Gdy wyszedł z domu zastał fioletowowłosą kobietę wpatrującą się w jakiś punkt na horyzoncie.

Jej włosy tworzyły burzę wokół jej twarzy, szargane wiatrem. Ona jednak zdawała się kompletnie to ignorować.

Chłopiec stanął obok mamy i spojrzał w miejsce, gdzie ona sama patrzyła nieustanie. I gdy zobaczył to, co wprawiło w tak wielki zachwyt Neko, przytulił się do jej boku i rozpłakał. Czekali na to trzy lata. Ostatni raz widział tatę dokładnie trzy lata temu.

Poczuł, jak kojące ramiona mamy przytulają go mocno. Z jej piersi wyrwał się cichy szloch, co zdradziło, że i ona płakała. Stali tak przez blisko pół godziny, w tym czasie łódź piracka zbliżyła się do brzegu, a spod pokładu zaczęli wysypywać się ludzie. Jedna z postaci nie zważając na innych przeskoczyła przez burtę i wpław dobiła do brzegu.
Law ociekający wodą powoli ruszył przez plażę, by przywitać się z rodziną. Z jego, jakimś cudem trzymającej się na głowie, czapki ściekała woda zasłaniająca w dużej mierze obraz przed nim.
Nie musiał jednak widzieć, by poczuć jak małe ciałko sześciolatka rzuca się na niego i przylega, jakby chłopiec bał się, że mężczyzna zniknie.
Law otoczył syna ramionami i przycisnął do piersi z utęsknieniem. Trzy lata wojował na oceanie, jako Yonko wraz z Królem Piratów, lecz myślami zawsze błądził wokół małego chłopca w jego ramionach i kobiecie przyglądającej im się ze łzami w oczach i uśmiechem zdobiącym jej twarz.

Z synem na rękach podszedł do Neko i jednym ramieniem ją przytulił. Ona zaś wtuliła się w niego jednym ramieniem, a drugim otoczyła Kserksesa. Trwali tak w uścisku, póki z brzegu nie dało się słyszeć głosu białego Minka wykrzykującego imienia zapłakanej kobiety. Odsunęła się ona od męża i syna tylko po to, by zostać prawie zmiażdżoną w uścisku płaczącego ze szczęścia misia polarnego. Odwzajemniła uścisk, a następnie przywitała pozostałych załogantów. 

Zaprosiła wszystkich do domu i jak najszybciej, z pomocą Ikkaku i Sachi'ego przygotowała posiłek dla przyjaciół. 
Rozmowy toczyły się do samego rana, w między czasie Penguin i Jean, gdy najmłodszy uczestnik poszedł spać, dostarczyli mocniejszych trunków do domu małżeństwa. 
Nic, ani nikt nie mógł zepsuć im humorów. Jako załoga byli rodziną i wreszcie byli wszyscy razem.