My mate, The Demon King

Hoofdstuk 41•

Jagers? Hij had me over ze verteld. Hij zei dat hun mijn laatste soort hadden uitgeroeid en nu zijn ze van plan om hetzelfde te doen bij weerwolven.

{Alejandro POV}

Ik rende in mijn wolfvorm met een hoge snelheid naar mijn pack toe en zag meerdere alfa's staan. Ik wist toen meteen dat er iets aan de hand was.
"Koning Garcìa... de jagers... mijn mate..." zei Alfa Ryan met tranen in zijn ogen.
Ik transformeerde naar mijn mensengedaante en trok mijn basketbal short aan.
"Jouw pack?" Vroeg ik.
"Weg..." achter hem verscheen een jongetje van 2/3 jaar.
Mijn hart leek even te stoppen. Hij is zijn moeder kwijt...
Ik keek om me heen en rende naar Caiden en Nick die met andere alfa's stonden te praten.
"Ze hebben hun packs uitgeroeid" zei Nick tegen me.
"Waar zijn jullie strijders?" Vroeg ik.
De alfa's wezen naar een grote groep mannen met hier en daar wat vrouwen. Verderop stonden nog een paar grote groepen.
"Goed... want ik laat de jagers niet ongestraft hiermee wegkomen! Er komt oorlog!" Gromde ik en iedereen begon door elkaar heen te joelen.
Ik mindlinkte alle packs over heel de wereld.
De jagers zijn nu te ver gegaan en ik zorg ervoor dat hier een einde aankomt. Ze weten niet hoe groot mijn pack is. Ik heb grote stukken landen over heel de wereld. En met de kracht van andere packs zijn we onoverwinnelijk.

{Aliandra POV}
Volgende dag

Ik - Alex? Gaat alles wel goed?
    - ben je oké? Wat is er aan de hand?

Toen ik geen antwoord terug kreeg, zuchtte ik en legde ik mijn telefoon weg.
Ik heb hem al zo vaak gebeld en geappt, hij reageert gewoon niet.
Ik heb hier een naar gevoel over.
Hij zit daarbuiten misschien te vechten voor zijn leven en zit ik hier binnen maar te peinzen.
Ik stond op en liep het balkon op.
Ik keek achter me en zag Sander slapen onder de dekens.
Ik sloot de deur en voelde een pijnlijke steek in mijn borst.
Alejandro... hij is gewond.
Ik wist wel dat er iets aan de hand was.
Ik maakte vuisten van mijn handen en sloot mijn ogen.
Ik voelde mijn lichaam zich opwarmen en mijn botten schoven naar een andere plaatsen.
Voordat ik het wist vloog ik met een hoogsnelheid door de lucht naar de weerwolfgebieden.
Langzaam werd de geur van Alex sterker.
Na een minuutje gevlogen te hebben kwam ik aan bij een best grote open veld.
Ik zag duizenden wolven en mensen.
Helemaal vooraan stonden Alex, Caiden en Nick.
Alex was gewond, hij had bloed op zijn borst.
Zo'n 2 kilometer tegenover hem stonden mensen met wapens en eentje had zijn wapens gericht op Alex. Hij was duidelijk de leider.
Dat moeten de jagers zijn.
Je zou denken dat ze meer waren, maar van bovenaf zie je duidelijk dat de wolven meer zijn.
Ik hoorde nog een knal en kreeg een pijnlijke steek in mijn poot.
Ik keek snel naar Alex en zag een schotwond in zijn been.
De leider heeft mijn mate geschoten.
Ik gromde bij die gedachte en merkte dat na die kwade grom veel mensen om zich heen keken.
Ik landde achter Alex neer, tussen Caiden en Nick.

De leider keek me verbaasd aan en liet uit verbazing zijn wapen zakken toen hij zag hoe ik beschermend mijn staart en vleugel om Alex heen sloeg.
"Onmogelijk..." hoorde ik de leider mompelen en hij richtte snel zijn wapen op mij.
Oh? Serieus?
Er kwam veel stoom uit mijn neus en volgens mij voelde hij zich nu ook bedreigd.
De blik van Alex zei genoeg en ik rende met een ongelofelijke snelheid naar voren.
Toen hij begon te schieten, begon ik te vliegen en vloog ik rondjes.
Ik pakte hem met mijn klauwen en vloog verder de lucht in.
Ik verbrandde hem en beet zijn hoofd van zijn lichaam af.
Ik liet zijn lichaam op de grond vallen en iedereen hapte naar adem.
Ik liet de hoofd ook op de grond vallen en keek naar de gezichten van de jagers.
Iedereen viel elkaar aan en ik dus ook.
Ik brandde veel jagers en hoorde een brul.
Ik draaide me om en maakte oogcontact met rode ogen Alex.
'De dorpen... en geen genade' zei hij koud via mindlink en ik vloog weg.
Verderop zag ik een grote dorp waar mensen snel gebouwen in en uit liepen.
Ik landde op de vloer en rende de gebouw in.
Ik hoorde veel gillen en schreeuwen.
Hier en daar werden op me geschoten.

Ik brandde de hele dorp af en zorgde dat er geen overlevenden waren.

Zo ging het door bij alle dorpen.
Toen ik terug kwam, zag ik dat wij hebben gewonnen.
Ik landde op de grond en keek naar mijn gewonde poot.
Nu dat ik op de grond sta, voel ik de pijn.
Iemand legde voorzichtig een hand op mijn poot en ik zag dat het Alex was.
Ik ging op mijn zij liggen en keek hoe hij de kogels eruit haalde.
Langzaam transformeerde ik terug en sloeg hij een deken om heen.
"Dankjewel" fluisterde hij en kuste mijn wang.
"Ik wilde je niet kwijt" zei ik zacht met een trillende stem.
"Ik jou ook niet, amor. Ik hou van je"
Ik glimlachte en pakte zijn hand vast.
"Ik ook van jou" hij plaatste een zachte kus op mijn lip.