My mate, The Demon King

Hoofdstuk 20•

Ik keek geschrokken om toen de deur werd open getrapt.
Ik hapte naar adem toen ik Alejandro zag.
Hij had een paar sneeën op zijn gezicht en bloed op heel zijn lichaam.
"Gaat het wel?!" Vroeg ik geschrokken.
"Alles gaat prima, Aliandra" zei hij zonder me aan te kijken en liep naar de badkamer.
"Wacht! Je moet je wonden-"
"Ik genees wel" zei hij geïrriteerd.
"Nee! Je moet het scho-"
"IK RED ME WEL!" Riep hij boos en gooide de deur dicht.
"Wat the heck is jouw probleem?!" Vroeg ik en wilde de deur open doen, maar het zat op slot.
"Ja rot op dan" mompelde ik en pakte al mijn spullen.
Ik ben alleen bezorgt en hij doet dit.
Het enige wat ik wilde was zijn wond schoonmaken.
"Wacht, Ally" hoorde ik hem zuchten.
"Wat?" Ik draaide me geïrriteerd om.
"Ga niet weg"
"Soms ben je echt zo verwarrend. De ene keer wil je dat ik altijd in je buurt blijf, de andere keer ben je super chagrijnig, haat je me en wil je niet eens met mij praten. En dan weer een paar seconden later wil je me knuffelen, maar negeer je me nog steeds. Gast, what the fuck? Waarom gedraag je je als een ongesteld wijf?" Vroeg ik verward en boos.
"Het is ingewikkeld" mompelde hij.
"Heb je een bipolaire stoornis?" Vroeg ik.
"Nee. Nee..." zei hij.
"Wat is het dan? Wat hou je voor me achter? Want ik denk niet dat ik het meer aankan. Jouw stemmingswisselingen zijn ook zo dodelijk en-en soms neem je uit het niets afstand van me en gebruik je als smoes dat je hoofdpijn hebt. Of dat je misselijk wordt door weet ik veel wat. Het voelt alsof je iemand anders hebt en mij niet wilt.
Als dat zo is, zeg het dan nu zodat ik mijn spullen kan pakken en kan opdonderen" zei ik boos.
"Nee nee! Ik heb niemand, alleen jou" zei hij snel.
"Vertel me dan wat jouw geheim is" zei ik.
"Ik... ik... dat kan ik niet" stamelde hij wat me hoorbaar liet zuchten.
"Ik ben bang dat ik je wegjaag, dat ik je zo bang maakt dat je ziek wordt of zo... of dat je in een shock belandt"
"Is dat dan een keer gebeurd?" Vroeg ik en hij knikte zacht.
Nu ben ik te nieuwsgierig.
"Zal ik dan beginnen?" Vroeg ik.
"Ally, je hoeft-"
Ik ging op het bed zitten en dacht aan hoe ik moet beginnen.
"Beloof me dat je dit tegen niemand vertelt. Ja?" Mompelde ik.
"Beloof dat je me niet verlaat..." zei hij zacht en ik knikte.
Hij kwam tegenover me zitten.
"Oké uhmm..." mompelde ik en wreef in mijn ogen.
Niet huilen. Kom op Ally.
"Mijn vader en moeder waren nog erg jong toen ze me kregen.
Papa was 16 en mam was 15.
We waren gelukkig.
Later kregen ze nog 2 zoons en een dochter. Eh...
Mijn zusje was net geboren.. ze was te vroeg geboren en redde het niet na een paar uurtjes.
Na een paar jaar, ik was 10... kreeg mijn moeder kanker. H-Het ehm... het was zo'n slechte vorm.. bloedkanker.
Eh ehm... na een maand of 3 stierf ze. Pap ging stuk van verdriet en mijn tante had de contact verbroken.
Niet eens een week later hoorde ik dat ze zelfmoord... had gepleegd omdat ze de verdriet niet aankon.
Toen zo'n jaar later gebeurde er iets met mijn broertjes.
Het blijkt zo te zijn dat ze dit allemaal hadden gepland. Ze waren 6/7 jaar... zo jong en ik...
Ik moest meer mijn best doen om hun te redden.
Ik kon me niet meer alles herinneren en dat wil ik zo houden.
Ik zag een trein en toen was alles zwart.
Een week later werd ik wakker in het ziekenhuis.
Ik kreeg te horen dat mijn oudste broertje dood was en mijn jongste zwaargewond is.
Hij zou het niet redden.
Ze konden hem opereren, maar de risico was erg klein.
Dus papa besloot om hem in vrede te laten sterven.
Ze zette hem coma en...." ondertussen zat ik hard te huilen.
"Ik weet daarna helemaal niks meer. Ik kreeg een grote litteken op mijn been en-en....
Iedereen op school vroeg allemaal vragen wat me zo boos maakte. Ik begon super grof tegen iedereen te doen, ik vocht vaak, ik werd vaak van school gestuurd en dat alleen omdat ik bang ben dat iedereen me pijn gaat doen.
Ik heb alleen mijn vader over en ik kan hem echt niet kwijtraken"
Alex trok me in zijn armen en had zelf ook tranen in zijn ogen.
Her voelde alsof 100 kilo van mijn schouders werd afgehaald.
Het leek alsof ik me nu pas kon ontspannen en dat is een fijn gevoel.
Ik heb mijn grootste nachtmerrie tegen Alejandro gezegd... en ik hoop dat ik er echt geen spijt van zal krijgen.