Phase 43
I remembered scenes from the past but never the faces and only some names. I have friends, it's Iya and Chi, the guy's Corvi. My Mom's name is Manda, most of the memories I've had recently remember are just those people when I was younger, I saw myself with them playing around on some backyard. May kapatid akong lalaki na Armani ang pangalan at sa alaala ko ay malapit ang edad namin o mas matanda siya ng ilang taon lamang.
However, I can certainly say my name now based on those blurred pictures but clear when my name was being called. To be honest, I feel so weak. My brain's not progressing like everything inside my skull was stormed out of my mind. Wala akong alaala sa edad kong lampas ng menor, madalas kong naalala ay ang usapan namin ng aking ina at ama sa isang hapagkainan.
Maraming malungkot na bagay dahil naroon din ang pagpapakamatay ng aking kapatid, he took his own life, rope on the neck, lifelessly hanging up. My Mom was crying, hanggang doon na lang at malinaw sa akin na siya ang dahilan kung bakit nagsuicide si Armani na lalo kong kinatakot sa pag-alala ng nakaraang karanasan sa buhay. Palasugal ang ina ko habang ang ama ko ay puro pagtatrabaho, rason kung bakit nawalan kami ng ari-arian. Ayon sa aking alaala.
Namalagi ako sa puder ng mga Ylarde sa lumipas na ilang taon, it took me three years to remember the names of my family and friends in my teenage life. I was being courted by classmates but I never had any special someone that's really confusing me because I was still hoping that Troy's father is someone from my teenage years also and it wronged me, sa tatlong taon ay iyan lamang ang naalala ko at parang iyon na ang huling maaalala ko dahil wala na akong napiga sa sumunod pang dalawang taon. Tumagal akong walang muwang at maalala sa lahat, hindi ko kilala masyado ang sarili ko kahit sa ilang alaala na iyon.
I'm still a stranger to myself, my heart is bleeding while my soul is searching where the wound came from. I wanna kill all of these weak veins around my body and just start a new one again but I know that I can't.
I don't know why I couldn't process everything I've had the last time before the accident and that made me choose to stay here for years of my second life together with Troy. Ang alam ko ay pagpipinta rin ang aking pang araw-araw na gawain noon, sa libangan man o sa eskwelahan. Pakiramdam ko ay bagong tao ako at takot na takot ako sa lahat ng bagay sa paligid habang tumatagal. Para akong estranghero sa sariling katawan na talagang masakit para sa aking isipin.
Kumurap-kurap ako at huminga ng malalim. I watched my son, kinakapa niya ang ilang letra na lego at sinisiguro kung ano ang letrang iyon. Tears rolled down my cheeks, my heart is wrenching painfully for him. Nakita kong nilagay niya iyon sa dulo ng kanyang pangalan at mas lalo akong nadurog doon. Pinahiran ko ang pisnging basa at bahagyang lumapit sa kanya.
"Troilus..." I called. "T-That's number 5." nanginig ang aking tinig dahil sa tahimik na pagluha.
He blinked his beautiful eyes briefly and sighed.
"I thought it was letter S, I'm sorry." he said frigidly as he took the last lego out, kumuyom ang kamao niya roon at tinago sa kanyang likuran ang numero.
Troilus can't see... he's blind. Noong una akala ko ay hindi lang siya mahilig sa laruang nasa crib at umiikot sa ere noong mag-apat na buwan siya dahil kahit kailan ay hindi niya sinundan iyon ng tingin, hindi rin siya palangiti kahit anong pagmemade face ng kahit sino, pero kalaunan ay napag alaman naming bulag siya. Epekto iyon ng kinasangkutan kong aksidente habang nasa sinapupunan siya at sarili ko ang sinisisi ko sa kanyang depeksyon ngayon.
"It's okay, Troy. They almost have the same s-shape... don't say sorry."
"Sorry for making you sad." malamig niyang tugon at pinalitan na ng letrang tama ang dulo ng kanyang pangalan.
