Alarmımın çalmasıyla uyandım.
Saat 5 buçuktu.
Kalkıp yürüyüşe çıkmam gerektiğini gayet iyi biliyordum spor önemliydi sonuçta.
İstemsizce kalkıp üstümü giyindim.
Sonra Yüzümü yıkadım ,kahvaltı ettim ve dışarı çıktım.
Ormanın yanında oturuyor olmam aldığım kiloları vermek için paha biçilemezdi.
Diğer evler arkamda kaldığında derin bir nefesle ormandaki huzuru içime çektim.
Mükemmel bir doğallık.
Mükemmel bir uyum.
Hafif tempolu koşuma başladığımda kendimi daha dinç hissettim.
Sabahki uyuşuk halim gitmiş yerine dinamik bir ben gelmişti.
Bir anda yanımdan hızla bir şeyin geçtiğini gördüm.
Durup etrafı inceledim ama kimse yoktu.
Biraz korkmuş olmama rağmen bir geyik veya başka bir hayvan olabileceğini düşündüm.
Bu düşünce ile kendimi rahatlatıp tekrar koşmaya başladım.
Bir süre sonra fazladan bir ayak sesi duyduğum hissine kapıldım.
Ve tempomu saymaya başladım.
1 ve 2 , 1 ve 2 , 1 ve 2 , 1 ve 2 ,2
1 ve 2,2
1 ,1 ve 2, 2
Kesinlikle doğruydu biri ya da bir şey peşimdeydi.
O an tüm cesaretimi toplayıp avazım çıktığı kadar bağırdım.
"KİM VAR ORADA!"
Tabiki ses yok
Kendi sesimden ürkerek eve doğru hızlı tempoda koşmaya başladım.
Ama arkamdan birinin koştuğunu hissediyordum.
Ben de olduğum yerde durup arkamı döndüm
Doğruydu arkamdan elinde pala olan bir adam koşuyordu.
Koşmaya başlamak yerine olduğum yerde çığlık atmayı seçtim.
Adam biraz daha yaklaştığında ise koşmaya başladım.
Tabiki bana yetişmişti bacağıma aldığım pala darbesi ile yere devrildim.
Yerde sürünerek merhamet için yalvarmaya başladım.
O sırada katil konuşmaya başladı
"Neden hep aynı tiplere denk geliyorum?"
"Canına mı susadın be kadın!"
"Bak, birinin seni takip ettiğini düşünüyorsan bas bas bağırma"
"Arkandan biri koşuyorken, bağırmaya harcadığın enerjiyi koşmaya harca mesela !"
"Nerede o eski kovalamacalar!"
Palasını kafamın yanına koydu .
Ölmeden önce duyduğum son sözler şunlar oldu.
"Hadi yat zıbar şimdi"
