ÖLÜMÜN KIYISINDA MEDCEZİR +18

4.BÖLÜM

   Çaresizlik.Çaresizlik eşittir Algın.

   Koca bir yıkığım,evet kocaman bir yıkık!

   Bu sıçtığımın yerinde durdukça yıkıklığıma biraz daha yıkıklık ekleniyor.

''Başıma bela açmaktan başka ne yaparsın mesela?''

Gözlerimi devirip çorbamı içmeye devam ettim.Küçük çaplı baygınlık ve bilinç kaybı yaşamamın üstünden altı saat geçmişti.Kapalı alan korkum zaten yoktu ama psikolojik olarak gerilmiştim.Tabi ki üstüne vazgeçilmez regl ağrıları olunca tamamlanmıştı.

''Regl olacağını önceden deseydin önlemini alabilirdik.''

Ne?!

Duyduğum şeyle ağzımda ki çorbayı püskürtmem bir oldu.Ayrıca genzime kaçmış hayvan gibi öksürmeye başlamıştım.

''Bunda utanılacak ve ayıp olan ne var?''

Peçeteyle ağzımın kenarlarını sildim.Ne de olsa şelale gibi püskürtmüştüm.

''Utanılacak ve ayıp olan bir şey yok ama duymayı beklemiyordum.''

Telefonundan saate baktı.

''Biriyle konuşucam.Ben gelene kadar toparlan.Gidiyoruz.''

Bir şey dememe fırsat vermeden odadan çıktı.Bende ayakkabılarımı giyip çorbamı bitirmeye çalıştım.

Tüm sağlık durumuma bakılmıştı.Pansumanlarım yapılmıştı ve ilaç verilmişti.Baygınlık geçirdiğim içinde bir tane serum yemiştim.Nasıl ama? Mükemmel!

Bizim yabani oğlan gelmişti sonunda.Alkın'dan bahsediyorum.Amma asık surat yahu.İçimi baydı vallaha.Parmaklarını koluma geçirip beni odadan çıkarttı.Canımı acıtıyor ayrıca hayvan gibi hissediyordum kendimi.

''Bana benden izinsiz dokunmazsan sevinirim.''

''Aklından geçen şeylerin farkındayım.''

''Neyden bahsediyorsun?''

Bir elini çenesine sürdü. ''Kaç polis olduğunu saydın değil mi?''

''Anlamadım?'' Hassiktir noluyor!

''Seni dışarıya arka kapıdan çıkarıcam.Polislerden yardım isteyeceğini adım gibi biliyorum.Bence beni gayet iyi anladın.''

Bismillahhirrahmanhirrahim.Yutkunamıyorum.Nasıl anlamıştı? ''Ö-öyle bir amacım yoktu.''

Cevap vermedi.Tepki de vermedi.Beni dediği gibi arka kapıdan çıkardı.Suratsız!

     Şu sıçtığım evine yine gelmiştik.Bu sefer beni annemin yanına koydular.Annem gayet iyiydi.İlaçları veriliyordu.Oturup sıkıntılı bir sohbet etmiştik.Yaralı bereli halime oldukça üzülmüş ve ağlamıştı.

    Abimi aradığımı duyunca epeyce kızmıştı.Abime bir şey olmasından korkuyordu normal olarak.Ama bu iğrenç yerde daha fazla durmak istemiyordum.

   He bu arada büyük alkışlar ve büyük hazırlıklarla karşılanan biri geldi.Herkes hep bir ağızdan sevinmişti.Ama Alkın için aynı şeyi diyemem.Gelen kişi abisiydi büyük ihtimalle.Ne sesi çıkıyordu nede bir sevinci.Yolda gelirken sürekli 'abi,annemle babamın yanında kalmalısın.' türü şeyler söyleyip geriliyordu.Abisinin gelmesini istememesi de ayrı bir ironi.

   Kapının kilidinin açılma sesini duyunca annemle meraklı gözlerle kapıya baktık.Önden patron denilen adam girdi.Ardından başka biri daha girdi.Büyük ihtimalle patronun bir köpeği(!)de bu adamdı.