The black king(Justin Bieber fanfiction greek)

17 επισοδειο

Μερια Κατερινας:

Ο Τζαστιν εχει αποκοιμηθει. Ξυπνησα μεσα στη νυχτα ταραγμενη και αλαφιασμενη.ημουν ιδρωμενη μεχρι το κοκαλο και φοβομουν πολυ,δεν ξερω για ποιο λογο........σηκωθηκα αργα αργα για να μην ξυπνησω τον τζαστιν και πηγα στο σαλονι για να δω τι ωρα ειναι και να πιω ενα ποτηρι νερο,για να ηρεμησω........μολις ηπια νερο ,ειδα οτι η ωρα ηταν περασμενες 3 και αποφασισα να παω στο κρεβατι για να ξανακοιμηθω και να ειμαι κοντα ατον τζαστιν γτ φοβομουν.......καθως ανεβαινα τα σκαλια,νιωθω σαν καποιος να με κλωτσησε στα ποδια....τα γονατα μου λυγισαν και επεσα στις σκαλες.....ξαφνικα πολλες εικονες αρχισαν να περνουν μπροστα απο τα ματια μου και θυμηθηκα λιγα παραπανω πραγματα για το παρελθον μου.

* 4 χρονια πριν *

(Στο αυτοκινητο του Αντρεα)

-Αντρεα....

-Πες μου..

-Ειναι και τα γενεθλια του Τζαστιν σημερα ε;;;

-Ναι, με κοιταξε για λιγο με ενα πονηρο χαμογελο και μετα ξανακοιταξε το δρομο

-Μην με κοιτας ετσι, απλα ρωτησα , του ειπα

-Ναι καλα

Σταματησαμε να μιλαμε για λιγο.

-Παμε να του παρουμε ενα δωρο;;;

-Και ελεγα ποτε θα το πει, ποτε θα το πει

-Κακιασμενε!!!!

-Ωραια θα παμε!!!

-Ωραια!!!

Ξαφνικα ακουγεται ενας δυνατος θορυβος. Ενας υπερβολικα δυνατος πονος στο κεφαλι μου αρχιζει. Αρχιζει και κατευθυνεται σε ολο μου το σωμα. Πιανω το κεφαλι μου εκει που αρχιζει και το τσουξιμο. Αιμα. Κοιταω στην θεση του οδηγου. Ο Αντρεας αναισθητος. Κανω μια προσπαθεια να τον ξυπνησω. Τιποτα. Προσπαθω να ανιξω την πορτα αλλα ειναι φρακαρισμενη. Τη στιγμη που παω να τα παρατησω ανοιγει. Βλεπω καποιον απ'εξω. Αλλα ολα ειναι θολα και δεν μπορω να τον αναγνωρισω. Κουναω λιγο το κεφαλι μου και αρχιζω να βλεπω καλυτερα. Ο Τζαστιν. Χτυπημενος σχεδον παντου. Αισθανομαι τις δυναμεις μου να με εγκαταλειπουν σιγα σιγα. Ακουμπαω το κεφαλι μου πισω στο καθισμα. Αισθανομαι δυο χερια να με σηκωνουν. Ποναω παντου. Αρχιζει να περπαταει προς μια κατευθυνση.

-Τζα... , προσπαθω να ψελλισω αλλα οι λεξεις δεν βγαινουν απο το στομα μου

-Σσσσσ, απλα ...γκουχ γκουχ.... προσπαθησε να κρατησεις τα ματια σου ανοιχτα

Αισθανομουν και τη δικια του φωνη να βγαινει με το ζορι. Δεν εβλεπα τον Τζαστιν. Κοιταγα ευθεια πανω, στον ουρανο. Ενα απεραντο γαλαζιο. Τοτε θυμηθηκα κατι.

-Χρονια ... (βαθια ανασα)...πολλα..., σχεδον ψυθιρισα

-.....επισης..., ειπε με φανερα κουρασμενη, βραχνη φωνη

Τα ματια μου ηταν μου ηταν μισανοιχτα. Και μονο για να τα κταταω μισανοιχτα αισθανομουν οτι μου επαιρνε ολη την ενργεια. Δεν θα αντεχα για πολυ ακομα. Προσπαθουσα με ολη μου τη δυναμη να κανω αυτο που ειπε , αλλα δεν ειχα σχεδον καθολου.

* Πισω στο σημερα *

Τι ηταν αυτο μολις τωρα;; . Καθησα στα σκαλια για να ηρεμησω. Παιρνω βαθιες ανασες. Δηλαδη ο Τζαστιν με εσωσε; Ναι. Αλλα κατι ακομα σημαντικο λειπει. Γιατι μου ειπε να μην τον μισησω;;; Με εσωσε! Γιατι να τον μισησω για αυτο; Οχι, για κατι αλλο θα μιλουσε. Μα δεν μπορω να καταλαβω. Σηκωθηκα και αρχισα να ανεβαινω τις σκαλες. Φοβηθηκα μηπως ξυπνησα τον Τζαστιν. Μπαινω μεσα στο δωματιο. Οχι, κοιμαται. Καθησα στο κρεβατι. Αισθανομαι κατι υγρο στα μαγουλα μου. Δακρυα. Τα σκουπιζω γρηγορα. Νιωθω δυο χερια να τυλιγονται γυρω μου. Γυρναω. Ο Τζαστιν φυσικα.

-Τι επαθες; , με ρωταει

-Τιποτα... Σε ξυπνησα...

-Δεν πειραζει... Τι επαθες ομως...;;

-Διψασα και πηγα να πιω λιγο νερο..

-Μην μου λες ψεματα. Τα ματια σου ειναι κοκκινα.

-Απλα ειδα εφιαλτη.

-Σιγουρα ειναι μονο αυτο;

-Ναι.

Εκανε μια παυση και πηρε μια βαθια ανασα.

-Καλα, ελα τωρα να κοιμηθουμε ε;

-Ενταξει.

Με εβαλε στην αγκαλια του. Αποκοιμηθηκα σε ενα δευτερολεπτο. Στη ζεστη του αγκαλια...

Μερια Τζαστιν:

Ξερω οτι μου κρυβει κατι. Αλλα τι να κανω; Αφου δνε προκειται να μου πει, την ξερω. Την κοιταξα που κοιμοταν. Ειναι τοσο ομορφη και γλυκεια οταν κοιμαται. Αν θυμοταν τι εκανα ουτε να με φτυσει δεν θα ηθελε. Κανεναν απο την  παρεα βασικα. Γιατι ολο ξερουνε και ολοι μαζι της το κρυβουνε. Αλλα ειναι η μονη λυση. Η μονη. Ευτυχως που ξεχασε. Και μεσα σε αυτες τις σκεψεις με πηρε ο υπνος.

Μερια Δαναης:

Δεν με παιρνει ο υπνος. Σκεφτομαι ολα αυτα που κρυβουμε απο την Κατερινα. Καλυτερα ετσι ομως. Καθομαι και κοιταω το ταβανι του δωματιου μου. Μου λειπει ο Αντρεας... Τοτε το κινητο μου χτυπαει. Μολις βλεπω το ονομα το σηκωνω με ενθουσιασμο.

-Ελα Αντρεα!!

Λοιπον ελπιζω να σας αρεσε^^ Θα προσπαθησω να ανεβασω κι αλλο επισοδειο σημερα. Αν δεν προλαβω θα το ανεβασω αυριο. Comments & votes οποια μπορει πλιζζ ;)