Stay (#RBC2019)

Κεφάλαιο 11ο

Kian's POV

Ακούμπησα το κεφάλι μου στον καθρέφτη του ασανσέρ και πήρα μια βαθιά αναπνοή. Ο Zane ακόμα δεν έχει επικοινωνήσει.

Οι πόρτες άνοιξαν και προχώρησα πρώτος κρατώντας την μεγάλη κούτα που μου έδωσε. Την άφησα κάτω και άνοιξα την πόρτα με τα κλειδιά που είχα βάλει πριν βγω στην τσέπη μου.

Μόλις μπήκαμε μέσα την παρατήρησα που κοίταξε με περιέργεια γύρω της . Πιθανόν θα πρόσεξε τον καπνό και το κρύο που υπήρχε στο σαλόνι. Για λίγα δευτερόλεπτα πάγωσε και κατάλαβα πως άρχισε να συνδέει τα κομμάτια του πάζλ.

Γύρισε και με κοίταξε ενώ δεν παρέλειψε να σηκώσει πάλι το φρύδι της.

Κατάλαβε.

«Τι;» ρώτησα σαν να μην είχα καταλάβει τι γίνεται.

Σήκωσε το φρύδι της ακόμα περισσότερο ενώ έβαλε και το δεξί της χέρι στην μέση της.

Όλο αυτό μου προκαλούσε πονοκέφαλο.

«Ω έλα τώρα. Έχουμε 2018, αν θέλω να καπνίσω χόρτο, μπορώ να το κάνω.» Δικαιολόγησα τον εαυτό μου.

«Δεν θα το κάνεις όσο είμαι εγώ μέσα στο σπίτι. Μόλις φύγω, αν θες κάπνισε μέχρι να καεί και το τελευταίο εγκεφαλικό σου κύτταρο.»

«Καλά.» είπα και άφησα κάτω την κούτα. Δεν είχα όρεξη για καβγάδες μαζί της τώρα. Ήθελα να απολαύσω την λίγη ευφορία είχε απομείνει μέσα μου.

«Πάω στο δωμάτιο, μη μου μιλήσεις εκτός και αν πεθαίνεις.»

Την άφησα στο σαλόνι με τα πράγματα της και μπήκα στο δωμάτιο μου.

Ξάπλωσα στο κρεβάτι μου και κοίταξα το μαύρο ταβάνι. Μ' άρεσε που δεν ήταν άσπρο, έτσι είχα την εντύπωση πως κοιτάω τον ουρανό το βράδυ, χωρίς αστέρια, απλά μαύρο. Πιάνει περισσότερό όταν είμαι μαστουρωμένος.

.

.

.

Δεν ξέρω πόση ώρα καθόμουν ξαπλωμένος, είχα χάσει την αίσθηση της ώρας. Ο μοναδικός ήχος που ακουγόταν ήταν λίγη ροκ μουσική από το δωμάτιο της Ίζζυ που με εξέπληξε ευχάριστα.

Κουνούσα ρυθμικά το κεφάλι μου ακούγοντας την μουσική μέχρι που χτύπησε το κινητό μου. Σχεδόν έπεσα στην προσπάθεια μου να το αρπάξω γρήγορα από το κομοδίνο.