Canşikar, bu yapayalnız bir aşk.
***
"Seni sevmek kaburgama sert tekmeler yiyormuşum gibi. Üstelik aldığım her solukta... Ama seviyorum seni, etim ezilse de kocaman tekmeler altında.
Seni, evimizi, kedimiz Münevver'i, birlikte inşaa ettiğimiz ütopy...
Gök bir olurken denizden gözlerinde, Ağıtlarım inledi ruhunun karanlık yerlerinde. Şiirler sustu cehennem ateşinin söndüğü vakitte. O gün gittin, geri dönmemek üzere.
#Cem Adrian-Şebnem Ferah - İnce Buz Üstünde Yürüyorum#
15.Av:Lezâ
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Mersin'den döndüğümüz hafta ilk işimiz Sedef Abla'ya bıraktığımız Münevver'i almak ve onunla hasret gidermek oldu. Latif Bey'le görüştüğümüz üzere kızımızın kısırlaştırma ameliyatı olma vakti gelmişti. Salı günü okuldan sonra tüm hazırlıklarımızı yapıp evden çıktık ve Canşikâr'ın arabasıyla kliniğe gittik. Vardığımızda detaylı bir bilgilendirme alıp Münevver'in son kontrolleri yapılırken onu izledik.
"Ben sanırım ağlayacağım."
Canşikâr elini omzuma atıp beni kendine çekti. Göğsüm yaşadığım korku ve anın sevinciyle sıkıştığında sırtımı Canşikâr'a yasladım.
"Korkma, iyi olacak."
Kafamı kaldırıp arkama doğru baktığımda onun da gözlerinin dolduğunu gördüm. Münevver'e narkoz verilirken gözyaşlarım kendiliğinden akmaya başladı. Aylardır bizimle olan, bizden ve hatta evimizden bir parça olan kızımın, bizden kopup gitmesine dayanamazdım. İçimden dualar ederken onu ameliyat odasına aldılar. Bekleme salonunda ellerim Canşikâr'ın elleri arasında, gözlerimiz kızarık, ikimiz de endişeli bir halde öylece beklerken başımı omzuna yasladım.
"Ne ara bu kadar bağlandık ona?"dedi.
"Ne ara bu kadar büyüdü?"diye sordum.
Sonra kıkırdadık.
"Bu onun daha uzun süre bizimle kalması için, biliyorsun."
Küçük bir mırıltıyla onu onayladığımda hafifçe kıpırdayarak başımı omzundan çekti ve göğsüne yasladı. Elleri saçımı bulduğunda gülümsedim.
"İyi olacak."dedi bu defa kendinden daha emin bir sesle.
"Olacak."
Dakikalar birbirini kovalarken gerginliğimiz artmış ama nihayet asistan veterineri görmüştük. Ayağa kalktığımızda gülümseyerek yanımıza geldi.
"Ufaklığın durumu gayet iyi, endişe edecek bir şey yok. Latif Bey detaylı bir görüşme için az sonra sizi odasına çağıracak."
"Çok teşekkürler."dedi Canşikâr.
Birkaç saat içerisinde Latif beyle görüşüp evimize döndük. Münevver bu gece klinikte gözetim altında kalacaktı, yarın da okulda sonra alıp evimize götürecektik.
"Üzerimden yük kalktı iyi olduğunu duyunca."dedi Canşikâr ceketini çıkarıp asarken.
"Benim de öyle." Ayakkabılarımı portmantoya koyup ona döndüm. "Yemek yapacağım, istediğin bir şey var mı?"
