18' imden Sonra Ben

Bölüm 9

Yine geç yazdığım bir bölüm. Ve ben yine özür diliyorum. İyi okumalar.

Hava umduğumdan daha soğuktu. Oysa üstümde sadece ince bir ceket, altımda da dar kotum vardı. Tekrar eve dönüp üstüme daha kalın bir şey almaya üşendiğim için kedimi kollarımla sardım.Kaldırımda ağır adımlarla yürümeye başladım. Son bir hafta içinde olanlar bir insanı delirtebilirdi. Ama ben gayet normal karşılamıştım. Sanki bütün bunların nedenini içten içe biliyormuşum gibi geliyordu.Son zamanlarda olan olaylar sanki içimde ailem için olan boşluğu dolduruyordu. Bir cinayet nasıl olurda beni tatmin edebilirdi. Yarım saat sonra beş kilometreyi geçmiştim.İkinci kilometreden sonra hafif tempolu bir koşuya başlamıştım. Onun için terlemiştim. Hiç olmadığı kadar da susamıştım. Fıstık ezmeli ekmek beni pek doyurmamıştı.Cebimden telefonumu çıkartıp saate baktım.Saat on bire yirmi vardı.Artık geri dönmem gerektiğine karar verdim. Eve doğru tekrar hafif tempo koşmaya başladım.Belli bir süre sonra birisinin beni takip ettiği hissine kapılmıştım. Omzumun üzerinden hafifçe arkama bakınca haklı olduğumu gördüm. Bir erkekti. Yaklaşık üç metre arkamdan yürüyordu. Sanki bana yetişmeye çalışır gibi bir hali vardı.Önüme bakarak hızımı biraz daha arttırdım. Ancak ben hızımı ne kadar arttırırsam arttırayım adam mesafeyi koruyor hatta kapatıyordu. Sonunda ani bir duruş yaptım. Adam yanıma geldi ve durdu. Hava karanlık olmasına rağmen karşımdakinin Nick olduğunu şeker kokusundan alabiliyordum. Benden daha çok terlemişti. Tam bana bir şey söyleyecekken kucağıma yığılı verdi. Bayılmıştı. Eli yere düşünce elinin kanlı olduğunu gördüm.Karın kısmında bir yer kanıyor olmalıydı.Çünkü tişörtünün ön kısmı kan içindeydi.Hemen cebimden telefonu çıkartıp ambulansı aradım.Nick'in suratı normalden daha solgundu. Tişörtünü göğsüne kadar kaldırarak karnına baktım.Büyük bir yarık vardı.Ama bu yarık bıçak arasından çok sanki pençe izine benziyordu. Bildiğim kadarıyla buralarda son zamanlarda ayılara rastlanmıştı. Kanın akışını durdurmak için Nick'in tişörtünün alt kısmını birazcık yırtarak elime doladım ve karnına bastırdım.Nick'in soluk alıp verişi yavaşlamıştı.Kan kaybından kaynaklı bir şey olduğunu düşündüm. Elimi yaraya bakmak için çektiğimde inanılmaz bir olay olmuştu.Nick'in yarasının olduğu yerde sadece kızarıklık vardı. Oysa daha bir dakika önce çok derin bir yarık vardı. Nick kımıldanmaya başladı. Gözlerini yavaşça açtı.Dilim tutulmuştu.Bir kaza geçirdiğine dair tek kanıt tişörtünde ki kandı. Beni görünce dudağının kenarı hafifçe kıvrıldı. Yavaşça doğruldu. Destek vermek için onu sırtından tutuyordum. Az önce ne olduğuna dair bir fikrim yoktu. Donmuş kalmıştım sanki. Bana bir açıklama borçluydu. Mantıklı bir açıklama. O anda ambulansı aradığım aklıma geldi. Eğer geldiklerinde bir şey olmadığını görürlerse beni suçlayacaklardı. Hemen telefonumu elime alıp tekrar dokuz yüz on biri aradım. Ve yanlış bilgi olduğunu söyledim. Nick ayağa kalkmak için benden yardım istedi.Onu ayağa kaldırdım.

'' İyi ki seni gördüm Alex. Yoksa ölebilirdim.'' Dedi. Oysa hiç ölecek gibi bir hali yoktu.

'' Anlayamadım?Daha az önce karnında derin bir yarık varken şimdi sadece..sadece hiçbir şey yok işte. Bu..bu nasıl oldu?'' Korkudan ve şaşkınlıktan kekeliyordum.

'' Bak her şeyi anlatacağım. Ama öncelikle hemen eve gitmemiz lazım.Yoksa senin için iyi olmayacak.''

'' Tamam. Ama kafanda mantıklı bir açıklama hazırlasan iyi olur. Aksi takdirde kafayı yiyebilirim.''

'' Hadi yürümeme yardım et.'' Sesi endişeli ve korku dolu geliyordu. Elini omzuma attı.Bende elimi belinden geçirim destekledim.Hızlı ama temkinli adımlarla eve gittik. Onu kendi evime almıştım.Caroline hala eve gelmemişti. Ama ondan önce endişe edecek başka şeyler olduğunu biliyordum. Nick'i kotluğa yatırdım. Mutfaktan bir bardak su getirdim.Suyu içerken sanki günlerdir su içmemiş gibi içiyordu. O sırada benim de ne kadar susadığım aklıma gelmişti.Mutfaktan kendim için de bir bardak su alarak Nick'in yanına geri döndüm. Kafamda bir sürü soru vardı. Ama hepsinin üstüne çıkan soru nasıl o kadar hızlı iyileştiğiydi.