ᴡʜᴇɴ ᴅʀᴇᴀᴍs ᴄᴏᴍᴇ ᴛʀᴜᴇ. (ΥΠΌ ΔΙΌΡΘΩΣΗ)

•Part 2

•11 χρόνια μετά•

Μετά από αυτό το τραγικό γεγονός η ζωή μου είναι δύσκολη.Δύσκολη κ επίπονη.

Η σκέψη των γονιών μου βρίσκεται συνέχεια στο μυαλό μου.Δεν θα τους ξεχάσω ποτέ..Παρόλο που δεν ήταν δίπλα μου όσο μεγάλωνα.Στις πιο σημαντικές στιγμές της ζωής μου.Στις χαρές κ τις λύπες μου.Όλα τα πέρασα μόνη μου.

Η κυρία Ελισάβετ μετά από όσα έγιναν μου στάθηκε σαν βράχος.Με "υιοθέτησε" κ με ανέθρεψε σαν δικό της παιδι.Εφόσον δεν κατάφερε να αποκτήσει δικά της παιδιά.Είμαι αυτή κ είναι εγώ.Τις χρωστάω τόσα πολλά.Αυτή είναι η "μητέρα" κ ο φύλακας άγγελος μου.Που στάθηκα "τυχερή-άτυχη" να την έχω.

Αλλά την θέση των γονιών μου δύσκολα την αναπληρώνει κάποιος.Όσα χρόνια και αν περάσουν.

{}

Το ξυπνητήρι ήχησε στα αυτιά μου.
Πάλι μια κουραστική μέρα ξημέρωσε.
Λατρεύω το σχολείο.Σας το είπα;Άλλωστε ποιος δεν το λατρεύει.Σωστά;;
Να σημειωθεί η ειρωνεία εδω παρακαλώ.

Σηκώθηκα με βαριά καρδιά κ κατευθύνθηκα προς το μπάνιο.Οι μαύροι κύκλοι στα μάτια μου απο το χθεσινό ξενύχτι μου ήταν εμφανείς.

<<Κάποια δεν κοιμήθηκεε>>
είπε η φωνούλα μέσα στο κεφάλι μου.Αλλο πάλι και τούτο.
-Ωχου και συ.Instagram χάζευα....και..μπορεί να ξεχάστηκα λίγο παραπάνω...Σιγά το πράγμα.
<<Μόνο εσυ>>
-σατ υπ μπιτς.

•Αργότερα αφού έκανα τα απαραίτητα πήγα στην ντουλάπα κ διάλεξα τα αγαπημένα μου φαρδιά (όπως πάντα) ρούχα.Είχε και ζεστή σήμερα.Βλέπετε Σεπτέμβρης μήνας κ μοιάζει σαν Ιούλιος.

Κατευθύνθηκα προς την κουζίνα απευθείας γιατί η μυρωδιά απο τηγανίτες με σοκολάτα κ γάλα ξεχύθηκε απο παντού.Καλημερισα την μητέρα μου φιλώντας την στο μάγουλο κ έκατσα
να γευτώ τις υπέροχες λιχουδιές που είχε δημιουργήσει εκείνη. <<Σιγά παιδάκι μου δεν θα στο πάρει κάνεις απο το στόμα.Τρώγε πιο αργά>> σχολίασε η μητέρα μου εντυπωσιασμένη απο την ξαφνική λαιμαργία μου. <<Βιάζομαι>> ξεστόμισα γρήγορα. <<Πρώτη μέρα σχολείο σήμερα και δεν θέλω να αργήσω καθόλου.Ασε μην με πάρει κανένας καθηγητής με στραβό μάτι>> δικαιολογήθηκα αστραπιαία.

<<ΦΕΎΓΩ>> της ανακοίνωσα μόνο μιας κ άρπαξα κινητό κλειδιά κ το λαχταριστό κολατσιό που μου είχε ετοιμάσει η ίδια μετα χεράκια της.

<<ΖΑΚΈΤΑ ΝΑ ΠΆΡΕΙΣ!!>> φώναξε βιαστικά.Κλασσική ελληνίδα μάνα.
Δε πα να έχει 40°C αυτή εκεί.Θα σου πει να πάρεις ζακέτα βρέξει χιονίσει.

{}

Ειμαι η Αφροδίτη.Οι φίλοι μου με "φώναζαν" Άφρο.Κ είμαι επίσημα 17 χρονών.Έχω χαρακτηριστικά πρασινομελί μάτια.Τα μάτια της βιολογικής μου μητέρας..
Ώρες ώρες εύχομαι να είχα αλλο χρώμα ματιών.Μου την θυμίζουν.Κ δεν το θελω αυτό.

Μένω στην Αγγλία κ συγκεκριμένα στο Λονδίνο μαζί με την "μητέρα" μου κ παω 2α Λυκείου σε ενα ελληνικό σχολείο.Γενικά είμαι καλή μαθήτρια..το "φυτό" της τάξης όπως με αποκαλούν όλοι απο τις προηγούμενες χρονιές.Αυτα είναι συνηθισμένα πράγματα για μένα πια άλλωστε.Φίλους δεν έχω.Ναιπ.Δεν είμαι πολυ κοινωνική είναι η αλήθεια.
Κ σε αυτό ευθύνονται οι καταστάσεις που πέρασα κ περνάω.
Θα καταλάβετε τι εννοώ στην συνέχεια..

💛