ᴡʜᴇɴ ᴅʀᴇᴀᴍs ᴄᴏᴍᴇ ᴛʀᴜᴇ. (ΥΠΌ ΔΙΌΡΘΩΣΗ)

•Part 19

Τα Χριστούγεννα πλησίαζαν.
Και αναμνήσεις με στοίχειωναν όλο και πιο πολύ.

Μετά τον χαμό τον γονιών μου..μόνο αγαπημένη γιορτή δεν ήταν για μένα.

Όλα μου τους θύμιζαν.

Θυμάμαι τόσο πολύ εκείνη την ημέρα.
Την ανυπομονησία μου να τους δω..Να τους αγκαλιάσω.Να τους πω πόσο τους αγαπάω κ πόσο χαίρομαι που τους έχω δίπλα μου.
Να ανοίξω λαίμαργα τα δώρα που μου είχαν φέρει από την Αυστραλία.

Μα τίποτα από αυτά δεν έγινε τελικά.
Όλα ήταν θέμα δευτερολέπτων..

{}

Παραμονή Χριστουγέννων

Ο καιρός είχε ψυχράνει για τα καλά και οι πρώτες νιφάδες άρχισαν να πέφτουν.

Το περβάζι του παραθύρου μου είχε γίνει ο καινούργιος μου φίλος.
Καθόμουν εκεί με τις ώρες.Χάζευα τον κόσμο.
Άλλοι έτρεχαν για να ολοκληρώσουν και τα τελευταία ψώνια για το γιορτινό τραπέζι.
Άλλοι με πολλά δώρα στα χέρια τους.
Παιδιά να τρέχουν στο χιόνι ή να παίζουν χιονοπόλεμο με το λιγοστό χιόνι που υπήρχε.

Θα μπορούσα και'γω να ήμουν ένα από αυτά τα παιδιά.Αλλά η μοίρα είχε άλλα σχέδια για μένα.

Μισούσα τα Χριστούγεννα.
Και όσο πλησίαζαν ήθελα τόσο πιο πολύ να βρίσκομαι εκεί.. κοντά στους δικούς μου..

{}

Η μαμά Ελισσάβετ ήταν δίπλα μου.
Από τότε που τους έχασα μέχρι σήμερα.
Μου'χε σταθεί σε όλα.Και της το αναγνωρίζω.
Καταλαβαίνει.
Αν δεν ήταν αυτή..μπορεί και να βρισκόμουν σε κάνα ορφανοτροφείο τώρα.

Συγγενείς;Δεν με ήθελαν.
«Που να μπλέκεις τώρα;»
«Άλλο ένα βάρος στις πλάτες μας.»

Ναι με αγαπούσαν πολύ.

{}

Το σπίτι στολισμένο ελάχιστα.
Ένα δέντρο και αυτό για τους τύπους.

Η μαμά ελπίζει να το ξεπεράσω κάποια στιγμή και να μην κουβαλάω αυτό το βάρος μέσα μου.

Ελπίζει...

{}

Η ώρα πλησίαζε και τα Χριστούγεννα ήταν κοντά...

Το μικρό μου δωμάτιο δεν με χωρούσε και ένιωθα να πνίγομαι.

Το σπίτι μύριζε καβουρδισμένο αμύγδαλο.
“Η μαμά φτιάχνει κουραμπιέδες..!!”
σκέφτηκα.
Λατρεύω τους κουραμπιέδες.
Ειδικά όταν τους τρώω.