ᴡʜᴇɴ ᴅʀᴇᴀᴍs ᴄᴏᴍᴇ ᴛʀᴜᴇ. (ΥΠΌ ΔΙΌΡΘΩΣΗ)

•Part 16

🌙3:00

Οι ώρες περνούσαν βασανιστικά.

Σκεφτόμουν.Σκεφτομουν...
Τι έχει γίνει αυτές τις μέρες.

«Τι φάση με την ζωή μου;» αναστεναξα.

Η ηρεμία είχε εξαφανίσει τα ίχνη της και την θέση της είχε καταβάλει η ανησυχία.

Δεν ξέρω γιατί.. κάτι πάει λάθος.Δεν ήμουν εγώ έτσι.Δεν..δεν..δεν...

Ανασφάλειες άρχισαν να με πλημμυρίζουν.
Φοβόμουν.Φοβομουν το αύριο.
Φοβόμουν..

{}

Εκείνο το βράδυ ο Μορφέας δεν έκανε την εμφάνιση του.

Μάλλον ούτε αυτός με καταδέχεται τελικά.

Ένα πικρό χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη μου σε αυτήν μου την σκέψη.

Πονούσα.. Πονούσα πολύ.Οι πληγές μου δεν είχαν επουλωθεί ακόμα και τα σημάδια δεν είχαν εξαφανιστεί.

Τα παυσίπονα δεν με έπιαναν και τα ηρεμιστικά δεν βοήθησαν κ πολύ.

Προσπάθησα να τα διώξω όλα από το μυαλό μου..Να μην σκέφτομαι τίποτα.Να μην νιώθω.
Να μην πονάω πια.

Η σκέψη των γονιών μου πέρασε στιγμιαία από το μυαλό μου.

Όλα σαν να γαληνέψαν απευθείας.
Αναμνήσεις ξεκίνησαν να κάνουν την παρουσία τους μπροστά στα μάτια μου.

Ένα δάκρυ κύλησε.

«Και τι δεν θα έδινα να σας είχα δίπλα μου.Μανούλα μου..Μπαμπάκα μου..μου λείπετε.. πολύ..» μονολόγησα.

Νιώθω ότι αν δεν είχατε φύγει όλα αυτά δεν θα είχαν συμβεί.Και..πως θα ήμουν δυνατή.

Εκείνο το βράδυ θυμήθηκα στιγμές που με έκαναν να λυγίσω.

Παρόλαυτα το βράδυ πέρασε χωρίς να το καταλάβω.

Το επόμενο πρωί

«Αφροδίτη!!! Αγάπη μου σήκω.Θα χάσεις την πρώτη ώρα!!»

Οι φωνές της μητέρας μου ήχησαν άγρια στα αυτιά μου μα τα μάτια μου δεν ήθελαν να συνεργαστούν.

«Ρε Άφρο!! Σήκω σε παρακαλώ..!!»

Το βραδινό "ξενύχτι" δεν βοήθησε καθόλου την κατάσταση μπορώ να πω. Ίσα ίσα..την έκανε χειρότερα..

«Βρε κορίτσ-...»

«ΝΑΙ ΜΑΜΆ.ΣΕ ΆΚΟΥΣΑ.ΣΗΚΩΘΗΚΑ..» της φώναξα και ξεφυσηξα.

Για μια στιγμή την άκουσα να μουρμουραει κάτι μα η νύστα δεν με άφησε να το επεξεργαστώ πολύ.