I can't lose you again...//Mileven✔

008

- Oczywiście.

Mike był wniebowzięty.

Dotyk dłoni dziewczyny mimo tego, że jej nie widział przyprawiał go o miłe dreszcze.

Mogą. Wreszcie mogą porozmawiać.

Będzie nadal ciężko, ale z taką możliwością, napewno będzie łatwiej.

Nie może jej też tak przymuszać, aby często używała swojej mocy. Nie chce, żeby dziewczyna się przemęczała.

Ściągnął z nadgarstka gumkę El, którą mu kiedyś dała i nałożył na krótkofalówkę tak, że przycisk był cały czas wciśnięty.

- Mike, nie potrzebuję tego. Słyszę się doskonale.

Chłopak uśmiechnął się tylko, ściągnął gumkę i odstawił urządzenie na stolik nie chowając anteny.

- El, może lepiej już przestań. Wykończysz się.

- Nie. Chcę się słyszeć i widzieć jak najdłużej się da.

- Matko, kochana jesteś. Ale dla twojego dobra, lepiej już idź.

•

-...lepiej już idź.

Nie ma mowy. Nawet jakby miała zemdleć ze zmęczenia, będzie utrzymywała kontakt aż się nie wykończy.

Dla niego.

Rozmawiali z dobre dwie godziny.

Mike leżał teraz na swoim łóżku, a obok niego El, trzymając swoją rękę na jego i gładząc jego knykcie.

To nie to samo, co jakby była zaraz obok niego, jednak to lepsze niż nic.

Nagle sobie o czymś przypomniała.

- Mike, Hop przyjeżdża do Hawkins. Niedługo powinien być.

••

Po tych słowach, chłopak szybko podniósł się z pozycji leżącej to siedzącej.

- Jak to? Dlaczego z nim nie przyjechałaś?!

- Mike, ja bardzo chciałam, ale nie pozwolił mi. Powiedział, że to za bardzo ryzykowne.

Nagle do głowy Mike'a wpadł znakomity pomysł.

- El, może on mnie zabierze do ciebie?

•••

El zaklasnęła w dłonie.

- No tak! Nie pomyślałam o tym! Nie wiem czy się zgodzi, ale zawsze możesz spróbować go namówić.

- Napewno się zgodzi. Jak nie, to schowam się jakoś w jego aucie i nawet nie będzie wiedział, że wiezie pasażera na gapę.

Eleven lekko się zaśmiała.

Kiedys wraz z Mike'em schowali się w samochodzie Jima w bagażniku pod plandeką i pojechali razem z nim na miejsce znalezienia martwego ciała jakiejś tam kobiety.