diminutives

in between

"anong oras kaya gigising si mommy at daddy?" tanong ni charm habang sinisilip ang relo, 9:16am

hindi naman nagrereklamo ang dalagita medyo naninibago lamang.

"naku charm, masanay ka na princess, alam mo ba kapag ang daddy mo walang biyahe at katabi siya ng mommy mo, lunch time na sila bumabangon" natatawang pahayag ni nanay virgie sa dalagita ni rj at maine

nanlaki naman ang mata ni charm. sa totoo lang, gusto niyang marinig ang ganitong mga kwento. yung mga kwento nung masaya pang nagsasama ang kanyang mga magulang.

"talaga po nay virgie? kasi po sanay ako na palaging maaga si mommy gumising ngayon lang siya nagising ng late" nakangising pahayag ni charm

"masanay ka na princess... may magic kasi ang yakap ng daddy mo"

"nay virgie... hindi naman po sa humihiling ako ng sobra pero kasalanan po ba na gustuhin kong magkabalikan ang mommy at daddy ko?"

lumapit si nanay virgie sa dalagit at hinagod at buhok nito

"naku charm, hindi. kahit naman sinong anak gugustuhin na maging maayos ang lagay ng mommy at daddy nila at hindi ka naiiba sa kanila"

"nanay virgie, sa totoo lang po hindi naman po talaga dahil gusto ko lang... kasi ayoko din naman po na mapilitan lang sila dahil sa akin. pero nay, hinihiling ko po kasi nararamdaman ko na mahal ng daddy ko ang mommy ko at ganun din ang mommy ko"

napangiti naman si nanay virgie. totoo naman. hindi man niya alam ang puno't dulo kung bakit umalis na lang bigla si maine kasama ang anak nila, alam naman niyang hindi ito dahil hindi na nito mahal ang kanyang kabiyak.

"alam mo princess, bakit hindi tayo magdasal baka sakali marinig ang pakiusap natin, lalo na at marami tayo"

lumiwanag ang mukha ni charm. oo nga. baka pwede namang makuha sa dasal.

"hindi na nga lang po dasal nay virgie. lahat ng birthday wishes ko tsaka pati mga wishing wells yata  nay isinama ko na"  matamang pahayag ng dalagita

"hayaan mo anak pasasaan ba... maririnig din ang mga dasal natin"

"sana nga po nay virgie... sana po"

sa isang banda ng kusina....
maingat na umalis si maine matapos marinig ang usapan ng anak at ni nanay virgie.

love? m-may problema ba? nag-aalalang tanong ni rj ng makita si maine pagpasok nito sa kanilang pintuan

lakas loob. hanggang meron pa siya.

rj... can you tell me honestly what did you feel when you went home that night to this empty house

her eyes was seeking something. something he can not pin point. but he knew this is the chance he'd been waiting for

nung nag-announce ako sa passesngers and crew ng initial descend sobrang excited ko nun... sabi ko eto na, konti na lang. sandali na lang makakauwi na ako sayo. sa inyo ng anak ko

nangilid ang mga luha sa mga mata ni maine, dahil kung babalikan nya ang nakaraan, ng mga panahong iyon nagtitiklop siya ng mga damit nilang mag-ina

tapos nung sinabi ko na cabin crew prepare for landing isa lang ang tumatak sa akin, yung sinabi ng first officer ko  he recalled his conversation with 1st officer vilena  cap ang sarap talagang lumapag pag alam mong may naghihintay at nag-aabang

she walked towards their bed where rj was sitting. she knew she had to be brave this time. that all the unspoken words needed to told.

i never thought you would come home to me and charmaine anymore