Eskiden yani bundan beş ay önce, rüyaları ilk görmeye başladığım zamanlarda uyumamayı çok denemiştim herkes yattıktan sonra odamda sabaha kadar oturur kahve üstüne kahve içerdim. Bazı geceler alt kata mutfağa inip televizyon izleyerek uyumamayı denerdim ama bu çok yorucu oluyordu özellikle futbol antrenmanlarını olumsuz etkiliyordu. Şimdi rüyalarımdan korksam da başa çıkmayı öğrendim. Ölmeyi başarırsam uyanacağımı biliyorum birde kim olduğunu neye benzediğini hatırlayamasamda artık rüyalarımda yalnız olmadığımı bilmekte beni rahatlatıyor. Ama bu gece uyumamak için hiç uğraşmıyorum çünkü uyuyamıyorum.
Sürekli Kağan’ı düşünüyorum. Onunla ne yapacağımı bilemiyorum. Bütün gece gün içinde olan her şeyi bütün ayrıntılarına kadar düşündüm durdum. Tartıştığı arkadaşlarının bana bakışları aklımdan çıkmıyor bir türlü. Benim yaptıkları işler konusunda onlara ayak bağı olduğumu düşündüklerini sanıyorum ama emin değilim. Tabi birde neredeyse aniden hızlıca gelen o arabanın altında kalıyordum, bu korkunç bir histi. Sanırım bir süre yolda yürürken çok daha temkinli davranacağım ama hala o arabanın nasıl birden bire ortaya çıktığını anlayamıyorum.
Rüyalarımdaki kadar korkunç bir sahneydi ve kalbim çok hızlı çarpıyordu sonra birden Kağan’ı yanıbaşımda görmek beni çok rahatlattı. Sanki o yanımdayken bana hiç bir şey olmazmış gibi hissediyorum, beni hep koruyup kollarmış gibi ve bu hissi çok seviyorum.
Acaba aşk böyle bir şey olabilir mi? Yani birini çok beğenebilirsin muhteşem fiziğini yakışıklığını ama ona güvenmek, yanında kendini prensesler gibi hissetmek, her düştüğünde seni tutacağını, üzüntünde, sevincinde yada korkularında yanında olacağını bilmek, kalbin aşkla atma nedenleri değil midir? Daha önce hiç aşık olmamış, bir erkek tarafından böyle samimi şekilde iltifatlar işitmemiş ve bu denli değerli hissetmemiş biri olarak biraz cahilim ama sanırım Kağan’a aşık oluyorum ve sanırım gözkapaklarım artık isyan etmeye başlıyor.
Kapı mı çalıyor? Tanrım saat gecenin üçünde kim kapıyı çalabilir. Annem ve Ayça uyuyorlar hiç hareket olmadığına göre sesi duymadılar demekki. Peki ben ne yapacağım gidip annemi uyandırabilirim ama çok yoruluyor zaten uykusu dağılsın istemem. Tekrar zil çaldı. Hemen yataktan kalkıp üzerime bir hırka geçirdim. Hızlıca merdivenleri inip kapıya koştum.
-Kim o?
Ama ses gelmiyor. Bu durum beni çok korkutuyor. Kapıda biri olduğu belli zile basıldı ama neden dışardaki kişi cevap vermedi. Belkide ben inene kadar vazgeçip gitmiştir ve eğer öyle olmuşsa cevap almamam çok normal. Sonra birden kapı tekrar çalındı ama bu kez dışardaki kişi kapıya eliyle hafifçe dört kez vurdu.
Önce bir kere vurdu sonra hızlıca iki kere ve en sonunda da bir kere daha. Hayır bu olamaz, hatta bu imkansız. Tanrım, bunu yani bu kapıya vuruş şeklini bana babam öğretmişti. “Aramızda sır olarak kalsın kapıya bu şekilde vurulduğunda gelenin ben olduğumu anla” demişti. Ama babam bizi bırakıp kaybolup gideli çok uzun zaman oldu ayrıca gittiği yerin dönüşü var mı bilmiyorum ve kapıda kim varsa babamla sırrımızı her nasılsa biliyor olmalı.
Ya kapıdaki babamsa... Kapı sesini duyunca onu ne kadar özlediğimi bir kez daha farkettim, onu ne kadar sevdiğimi, onsuz nasılda eksik büyüdüğümü düşündüm. Elim istemsizce kapı koluna gitti. Boş gözlerle yavaşça aralanan kapının dışındakinin kim olduğunu görmeye çalıştım. Birden ani bir hareketle kapının ittirilip bir elin ağzımı kapatması bir oldu. Diğer else beni belimden kavrayıp evin dışına çıkardı. Sonra kulağıma eğilip
-Benim güzel Meleğim dedi.
Tanrım, zihnimin en derinlerinde kalan çocukluk anılarımdan tanıyorum bu sesi. Gözlerimden hıçkırıksız sessiz yaşlar süzülüyor. Babam beni tutan ellerini salıp geri çekiliyor. Karanlıkta hafif uzamış ve yer yer beyazlamış sakallarına, arkaya doğru taralıyken ani hareket edince dağılmış gibi duran saçlarına, bana sessiz olmamı söylemek isterken büzüştürdüğü dudaklarına, telaşlı olsada yinede sevgi dolu bakan gözlerine ve istemsizce yapıyormuş gibi ileri geri hareket eden bedenine bakıp kalıyorum.
