Give it back

Θα έρθει άραγε?(part2)

Η ώρα άρχισε να περνάει... Εγώ είχα φτάσει ήδη στην καφετέρια.. Μάλιστα, πάνω στο άγχος μου ήπια 2 καφέδες..... 5 λεπτά.... 5 λεπτά.. Εδώ και 5 λεπτά έπρεπε να ήταν εδώ. Εδώ. Μαζί μου... Δεν είναι όμως... Ας μην χάνω τις ελπίδες μου... Ας παραγγείλω και κάτι ακόμη.... Μια πορτοκαλάδα.... Τα λεπτά έγιναν 20.... Τότε ήταν που άρχισε να πονάει η κοιλιά μου.. Δεν ήξερε τι πραγματικά με πείραξε.. Οι καφέδες με την πορτοκαλάδα ή το άγχος.. Ίσως συνδυασμός και των 2...Με αυτά και με αυτά, πέρασε ένα μισάωρο... Αποφασισμένη λοιπόν πια πως δεν θα ρθει, σηκώνομαι από το τραπέζι που καθόμουν, πληρώνω τον σερβιτόρο και κατευθύνομαι προς την εξώπορτα του μαγαζιού..
Κ. Γιώργος:συγνώμη που άργησα.
Δεν πίστευα στα μάτια μου.. Ήρθε.. Τελικά ήρθε... Δεν με ένοιαξε ιδιαίτερα ο λόγος που άργησε, εφόσον βρισκόταν δίπλα μου. Τότε πήρα μια απάντηση στο αρχικό ερώτημα αν θέλει να είμαστε μαζί.
Κ. Γιώργος: Τανια υπήρχε πιθανότητα να μην ερχόμουν.. Όμως τότε ήταν που σκέφτηκα με την καρδιά.. Και αγνόησα την λογική μου η οποία μου έλεγε πως δεν έπρεπε να είμαι εδώ... Θέλω να είμαστε μαζί. Ξέρω πως η κοινωνία είναι κακιά, πως θα μας κρίνει, πως δεν το βρίσκουν ηθικά σωστό..μα κατάλαβα πως δεν με νοιάζει. Κατάλαβα πως με νοιάζει μόνο τι νιώθω. Και ξέρεις κάτι? Τανια μου αρέσεις πολύ.
Μετά από αυτά τα λόγια είχα ξαφνιαστει πολύ... Δεν πίστευα στα αυτιά μου...μέχρι και τσιμπουσα το δέρμα μου για να δω αν ονειρεύομαι. Αλλά όχι.. Ο έρωτας μου βρίσκεται εδώ... Και με κοιτάει μές στα μάτια με τόση σιγουριά... Νιώθω πως αυτός ο έρωτας θα αλλάξει τις ζωές μας. Εκείνη την στιγμή, πλησίασε το πρόσωπο του προς εμένα και με φίλησε... Αυτό το φιλί ήταν και το καλύτερο πράγμα που μου έχει συμβεί.. Ένιωσα σαν να ξαναγεννηθηκα... Ένιωσα σαν να έβγαιναν από μέσα μου ενα πλήθος ολολευκων πουλιών που πετούσαν κόντρα στον άνεμο... Και όλα αυτά χάρη σε ένα φιλί. Σε ένα μόνο του φιλί. Ένιωσα ελευθερία... Και πάνω από όλα δύναμη.. Ένιωσα δυνατή και ήμουν έτοιμη για οποιαδήποτε δυσκολία θα με έβρισκε... Θα πάλευα για αυτόν μέχρι το τέλος.
Κ. Γιώργος: άρα... Τώρα είμαστε μαζί από ότι φαίνεται.
Από ότι φαίνεται μάλλον ναι... Είπα χαμογελαστή...