"ထည့္စားေလ Hyung..."
Taeyong သူ႔ေ႐ွ႕က ထမင္းကိုအားရပါးရ
စားေနေသာ ေပါက္စေလးကိုၾကည့္ၿပီး
သူ႔ထမင္းသူ စားဖို႔ေမ့ေနသည္အထိ...
"အ!!"
႐ုတ္တရက္ ပြက္ပြက္ဆူေနေသာ
ကင္ခ်ီက်ီဂဲဟင္းရည္က ဟင္းရည္စက္ကသူ႔
မ်က္လံုးကိုလာစင္သည္...။
"Hyung...ဘာျဖစ္တာလဲ..."
Minhyung ထမင္းစားေနရင္း အေ႐ွ႕က
Hyung က အလန္႔တၾကားမ်က္ႏွာကိုအုပ္
လိုက္တာမို႔ လန္႔သြားရသည္...
"မ်က္လံုးကိုစင္သြားတာထင္တယ္...
ဟင္းရည္က..."
"ဗ်ာ!! Oh My God...တစ္႐ွဴ းနဲ႔သုတ္လိုက္
Hyung...ေရာ့...မဟုတ္ေသးဘူး...ေရေအး
ထဲ တစ္႐ွဴ းႏွစ္လိုက္...မဟုတ္ေသးဘူး...
ကြၽန္ေတာ္လာလုပ္ေပးမယ္..."
ကပ်ာကယာေျပာရင္း သူ႔နား လာထိုင္သည့္
ေကာင္ေလး...
Taeyong မ်က္လံုးတစ္ဖက္ကို အုပ္ထား
သည့္ လက္ကိုဖယ္ကာ...
တစ္႐ွဴ းျဖင့္အသာအယာ သုတ္ေပးရင္း
အဆင္ေျပမေျပ ၾကည့္ေနသည့္ မ်က္ဝန္း
ေလး တစ္စံု...
*လွရက္လိုက္တာ ေကာင္ေလးရာ...*
ႏႈတ္ခမ္းမွလဲ ေလအခ်ိဴ ႕မႈတ္ေပးေနရင္း....
"သက္သာလား hyung...စပ္ေနလား
အဆင္မေျပရင္ ေဆးခန္းျဖစ္ျဖစ္...."
"ရတယ္...နည္းနည္းစပ္ေနေသးတာ...
မႈတ္ေပးလို႔ရမလား...ခဏေလာက္.."
"ဟုတ္...မသက္သာရင္ေျပာေနာ္"
လွလြန္းေသာ မ်က္ဝန္းေလးအစား...
အစားထိုးဝင္လာသည္က..ႏႈတ္ခမ္းပါးေလး
ေဆးဆိုးထားတာမဟုတ္ပဲနဲ႔ ပန္းေသြး
ေရာင္ေျပးေနကာ ရႊန္းစိုစိုေလးျဖစ္ေနသည္
ဂ်ယ္လီေလးအတိုင္းပင္...ငံုထားရင္
အိက်ိအိက်ိေလးေနမွာ...
*ဘာလို႔ လူကိုယ္တိုင္ေရာ အစိတ္အပိုင္း
ေတြအကုန္လံုးေရာ တစ္ခုခ်င္းစီကအစ
ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းေနရတာလဲ ေပါက္စေလးရာ*
"ရၿပီလား hyung....!!!...."
Minhyung သူနဲ႔နီးကပ္ေနေသာ
မ်က္ႏွာပိုင္႐ွင္ကိုၾကည့္ကာ လန္႔သြားရ
သည္....ေခ်ာလိုက္တာ ဒီ hyung....
ပါးႏွစ္ဖက္လံုးပူေႏြးလာသလိုခံစားရသည္။
YOU ARE READING
CO-EXIST
Fanfictionကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူက...ကိုယ္ဘယ္ေလာက္ အနားေရာက္ေအာင္သြားသြား...ကိုယ့္ကို အျမဲ...ျငင္းဆန္ခံရတဲ့ခံစားခ်က္ကို နားလည္လား...။ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူက....အမ်ိဴ းမ်ိဴ းေသာ အေၾကာင္းအရာေတြေၾကာင့္...ဘယ္ေတာ့မွ ကိုယ္နဲ႔မတူညီႏိုင္တဲ့အခါ...အဲ့လူကို အေဝးမွာပဲထားဖို႔ႀကိဳးစားေတာ့...
