"လူနာ LeeTaeyong ရဲ႕ အုပ္ထိန္းသူ
႐ွိလား..."
Minhyung အေရးေပၚခန္းထဲထိုင္ေနရင္း
မွ မတ္တပ္ရပ္ၿပီး...
"ကြၽန္ေတာ္ပါ..."
"စာရြက္စာတမ္းေတြလာယူၿပီး ျဖည့္ေပးပါ
ေနာ္..."
"ဟုတ္..."
Minhyung ကုတင္ေပၚကိုျပန္ၾကည့္ေတာ့
ေအာက္ဆီဂ်င္ပိုက္တပ္ထားကာ မ်က္ႏွာ
ေပၚကေသြးေတြကို ဆရာဝန္ေတြက သန္႔႐ွင္းေရးလုပ္ေပးေနရေသာ Taeyong
hyung....
*လ်စ္လ်ဴ ႐ႈခဲ့တဲ့ ရင္ခုန္သံေတြ....မဟုတ္ဘူး
မဟုတ္ေလာက္ပါဘူးဆိုၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို
ညာခဲ့သမ်ွေတြက အခုက်တဲ့မ်က္ရည္ေတြနဲ႔
တင္ သင္ပုန္းေခ်ၿပီးသား...
ရင္ခုန္မိတဲ့အေၾကာင္းအရင္းကိုသိတဲ့အခ်ိန္ ထိတ္လန္႔ရတာနဲ႔ထပ္တူ ကိုယ့္ကိုယ္ကို စိတ္ပ်က္မႈက အတိုင္းသား....အခုေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာင္ ညာလို႔မရေတာ့ပါ
လား....
ခင္ဗ်ားေတာ္ေတာ္ဆိုးတယ္...လူဆိုး ေကာင္....အေခ်ေကာင္ LeeTaeyong....
ေခါင္းေလးပုတ္ေပးရံုနဲ႔ ပထမဆံုးရင္ခုန္သံ
ျဖစ္တည္ခဲ့တဲ့...ကြၽန္ေတာ့္အမွားပဲလား...
ရင္ခုန္ေအာင္လုပ္တတ္လြန္းတဲ့ ခင္ဗ်ားအမွားပဲလား....*
Minhyung လက္ထဲက Form စာရြက္ကိုၾကည့္ၿပီး ဘာျဖည့္လို႔ျဖည့္ရမွန္း
မသိ....LeeTaeyong ဆိုတာကလြဲၿပီး
ဘာမွမသိတာမို႔....Hyung ရဲ႕ ေဘာင္းဘီ
အိပ္ကပ္႐ွိ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲက မွတ္ပံုတင္
ျကည့္ကာ ျဖည့္ရသည္....။
Hyung ကုတင္ကိုျပန္လာေတာ့ ေခါင္းမွာ
ပတ္တီးအေဖြးသားနဲ႔ Hyung...
ေအာက္ဆီဂ်င္ပိုက္ေတာ့ မ႐ွိေတာ့...။
ရင္ထဲနင့္ခနဲပါပဲလား...သူ႔ေနရာမွာကိုယ္သာျဖစ္လိုက္ခ်င္တဲ့အထိကို ရင္ထဲနာတယ္....
"ခင္ဗ်ား....မေကာင္းတဲ့ေကာင္....ဘာလို႔
ကိုယ့္ကိုယ္ကို အဲ့လိုလုပ္ရတာလဲ...."
သူ႔ရဲ႕တီးတိုးအေျပာေၾကာင့္ ေသြးေပါင္ခ်ိန္
ေနေသာ နာ့စ္မေလး သူ႔ဖက္လွည့္လာကာ
"လူနာ႐ွင္...ဒီလူနာရဲ႕ အေျခအေနေစာင့္
ၾကည့္ရဦးမွာမို႔ ၁ပတ္ေနမွ ေဆးရံုကဆင္း
ရမွာ..ေဆးရံုအက်ႌထုတ္ၿပီးလဲေပးထားလိုက္
ပါ...သီးသန္႔ခန္းယူလို႔လဲရတယ္ေနာ္
Reception မွာ သြားေမးလိုက္...."
YOU ARE READING
CO-EXIST
Fanfictionကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူက...ကိုယ္ဘယ္ေလာက္ အနားေရာက္ေအာင္သြားသြား...ကိုယ့္ကို အျမဲ...ျငင္းဆန္ခံရတဲ့ခံစားခ်က္ကို နားလည္လား...။ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူက....အမ်ိဴ းမ်ိဴ းေသာ အေၾကာင္းအရာေတြေၾကာင့္...ဘယ္ေတာ့မွ ကိုယ္နဲ႔မတူညီႏိုင္တဲ့အခါ...အဲ့လူကို အေဝးမွာပဲထားဖို႔ႀကိဳးစားေတာ့...
