"အဲ့ဒါေၾကာင့္ မလာျဖစ္ေတာ့တာ...
I'm really sorry...ငါ့ေၾကာင့္မင္း
ေန႔လည္စာတစ္ေယာက္တည္း စားလိုက္ရ
မွာပဲ..."
Minhyung တစ္ဖက္က သူ႔ကိုစိတ္ဆိုး
ေနပံုရေသာ Lucas ကို ေသခ်ာ႐ွင္းျပေန
ရသည္...။
"ရပါတယ္...မင္းအဆင္ေျပရင္ၿပီးတာပဲ"
"ဒါေပမဲ့ ငါညေနခင္းအတန္းတက္
တယ္...မင္းကညေနအတန္းမွမ႐ွိတာ
ငါ့ကိုဘယ္ေတြ႕မွာလဲ..."
"အင္းပါ...ညၾကရင္ ေစာေစာျပန္လာခဲ့..."
အသံအေနအထားေပ်ာ့သြားပံုရတာမို႔...
"အင္း...ေတာ့ပုကီဝယ္ခဲ့မယ္..ဒီနားမွာ
အရမ္းစားေကာင္းတဲ့ဆိုင္႐ွိတယ္..."
Minhyung သြားေလးၿဖီးၿပီး ေလခ်ိဴ ေသြး
လိုက္သည္။
"ေတာ္ပါ...အပိုေတြ"
"My Man ကလဲ...."
Minhyung ဖုန္းေျပာေနရင္း တံခါးကို
ဖြင့္သံၾကားလိုက္တာမို႔...
"ဒါပဲေနာ္...ဝယ္သူလာလို႔..."
ဖုန္းကိုအျမန္အိပ္ကပ္ထဲထည့္လိုက္ရင္း
"ႀကိဳဆိုပါတယ္ခင္ဗ်..."
သူ႔ကိုေက်ာ္သြားၿပီး ဆိုင္ထဲကိုေပ်ာ္ျမဴ းစြာဝင္
သြားၾကေသာ အထက္တန္းအရြယ္ စံုတြဲ
ႏွစ္တြဲ....
"Aigoo...ယဥ္ေက်းမႈမ႐ွိတဲ့ဟာေလးေတြ"
Minhyung ကေလးေတြကို CCTV ကေနေစာင့္ၾကည့္ေနရင္း...ေနာက္ထပ္ဝင္
လာေသာဝယ္သူ...
"ႀကိဳဆို...Oh! Taeyong hyung..."
Taeyong ေပါက္စေလးကို အံ႔ျသဟန္
လုပ္ျပလိုက္ရင္း
"ဒီမွာအလုပ္လုပ္တာလား...ဒီေန႔..."
"ဟုတ္...ေက်ာင္းဖြင့္ရက္တိုင္းဒီမွာပဲ..."
Minhyung ျပံဳးၿပီးျပန္ေျဖလိုက္သည္...။
Taeyong ပါးေတြပူေႏြးလာသလိုပင္...
အျပံဳးေလးတစ္ခုနဲ႔တင္ရင္ခုန္ရျပန္ၿပီ။
"ဒီက ဦးေလးႀကီး မဝယ္ရင္ဖယ္"
ခပ္႐ိုင္း႐ိုင္းေလသံနဲ႔ သူ႔ကိုေျပာလာတာမို႔
Taeyong မ်က္ေမွာင္က်ံဴ ႕ကာလွည့္ၾကည့္
လိုက္သည္...
"ဦးေလး...ဟိုဟာမ႐ွိဘူးလား..."
Minhyung မ်က္ေတာင္ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္
လုပ္လိုက္ရင္း....
YOU ARE READING
CO-EXIST
Fanfictionကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူက...ကိုယ္ဘယ္ေလာက္ အနားေရာက္ေအာင္သြားသြား...ကိုယ့္ကို အျမဲ...ျငင္းဆန္ခံရတဲ့ခံစားခ်က္ကို နားလည္လား...။ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူက....အမ်ိဴ းမ်ိဴ းေသာ အေၾကာင္းအရာေတြေၾကာင့္...ဘယ္ေတာ့မွ ကိုယ္နဲ႔မတူညီႏိုင္တဲ့အခါ...အဲ့လူကို အေဝးမွာပဲထားဖို႔ႀကိဳးစားေတာ့...
