Minhyung ေန႔လည္စာေရာ ညေနစာပါ
မစားရေသးတာမို႔ ေဆးရံုနားကဆိုင္ကို
ထြက္လာလိုက္ေပမဲ့ စိတ္ထဲဘဝင္မက်....
"ေနပါဦး...သူ႔သူငယ္ခ်င္းလာတာနဲ႔ပဲ
ခ်က္ခ်င္းႏွင္လႊတ္တယ္လား...ဘာတဲ့
ထမင္းမစားရေသးဘူးမလား သြားစားေခ်
ဆိုပဲ...ထမင္းစားခ်င္ေနရင္ သူ႔ထားခဲ့ၿပီး
သြားစားမွာေပါ့...ေစတနာမ႐ွိခ်င္စရာႀကီး"
Minhyung လက္ထဲက ဝမ္၁ေသာင္းတန္
၂ ရြက္ကိုၾကည့္ၿပီး ေဒါသတလိပ္လိပ္တက္
လာသည္....
"Eshiiii....မုန္႔ဖိုးဆိုၿပီးေတာင္ထုတ္ေပး
လိုက္ေသးတယ္....အဲ့မွာကတည္းက
ပထုတ္ခ်င္တာအသိသာႀကီး...ၾကည့္ေန
အကုန္ကုန္ေအာင္စားပစ္ဦးမွာ...."
မသိရင္ သူကမုန္႔ဖိုးေပးၿပီးပထုတ္ရတဲ့
အရြယ္ၾကေနတာပဲ...
Minhyung ထမင္းကိုျမန္ျမန္ေလာေလာ
စားရသည္...။ သူ႔ Tae ေစာင့္ေနလိမ့္မယ္...
လိုအပ္တာေတြလုပ္ေပးရေအာင္ အနားမွာ
ေနေပးမွျဖစ္မည္...
အေတြးနဲ႔အတူ ပါးမို႔တစ္စံုမို႔တက္သည္
အထိ ရင္ခုန္စြာျပံဳးရျပန္သည္...။
📱Feel so good...Neoyae geu seonguutji...📱
မသိတဲ့နံပါတ္ႀကီးပဲ....
"ဟယ္လို..."
"Minhyung...ကိုေဆးရံုဆင္းေတာ့မွာမို႔
ျပန္လိုက္ေတာ့ေနာ္...အေပၚျပန္တက္မလာ
နဲ႔ေတာ့..ဂ႐ုစိုက္ျပန္...ဒါပဲေနာ္..."
"ဟို..ခဏ...ဟယ္လို...ဟယ္လို..."
ေျပာခ်င္တာေျပာၿပီး ဖုန္းခ်သြားတာမို႔...
Minhyung စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားတာနဲ႔
အတူ ဝမ္းနည္းလာသည္...။
သူျပန္လာမွအတူတူဆင္းရင္ေရာ မရဘူး
လား...သူကေဆးရံုေစာင့္ေပးခဲ့ရတဲ့သူကို...
အခုလို႐ုတ္တရက္ႀကီးက...
Minhyung ဘတ္စ္ကားဂိတ္ကေနသာ
အေဆာင္ကိုျပန္လိုက္သည္...။
"ဟာ..ေဆးရံုေစာင့္မယ္ဆို...အဝတ္အစား
လာယူတာလား...Taeyong hyung ေရာ
သက္သာရဲ႕လား...Yrr...ေမးေနတာေျဖဦး
ေလကြာ..."
"..."
"ဘာျဖစ္လာတာလဲ...Minhyung-ah...
အဆင္ေျပရဲ႕လား..."
"..."
"အဆင္ေျပသလိုသာေန...ငါခဏအျပင္
ထြက္ေပးမယ္..."
KAMU SEDANG MEMBACA
CO-EXIST
Fiksi Penggemarကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူက...ကိုယ္ဘယ္ေလာက္ အနားေရာက္ေအာင္သြားသြား...ကိုယ့္ကို အျမဲ...ျငင္းဆန္ခံရတဲ့ခံစားခ်က္ကို နားလည္လား...။ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူက....အမ်ိဴ းမ်ိဴ းေသာ အေၾကာင္းအရာေတြေၾကာင့္...ဘယ္ေတာ့မွ ကိုယ္နဲ႔မတူညီႏိုင္တဲ့အခါ...အဲ့လူကို အေဝးမွာပဲထားဖို႔ႀကိဳးစားေတာ့...
