A Little Bit Bad

~7~

7 weken later...

Claire
Ik voel het.
Ik voel dat ik het kan.
Ik kan het!

In de afgelopen, geenideehoeveel dagen, kon ik alle gesprekken horen.
Tussen de dokters en mijn ouders.
Tussen mijn ouders.
Tussen Kate en mijn ouders.
En tussen Mia en mijn ouders.
Of, tussen Mia en Kate.

Het lukte me gewoon niet om wakker te worden.
Maar nu voelt het anders.
Het witte licht is er nog steeds.
Maar het lijkt wel minder fel.
Meer rustgevend.
Ik probeer naar het witte licht toe te gaan.
Maar het lijkt precies verder van mij weg te gaan.
Tot het plots helemaal weg is.
Ik zie allemaal kleuren en vage vormen.
Ik hoor een harde piep.
En dan besef ik het.
Ik ben wakker.

Ik probeer recht op te gaan zitten, maar wordt tegengehouden door iemand die mij terug naar beneden drukt.
Ik probeer mijn hoofd naar rechts te draaien.
Maar het lukte niet.
"Rust maar even uit. Je hebt tijd nodig om terug te revalideren" hoor ik vaag een vrouwen stem zeggen.
Plots hoor ik een harde gil.
"Laat me binnen! Nee! Blijf van me af!
Laat me binnen jij fucking son of a bitch!" Gaat het geschreeuw verder.
Kate!
Er rollen tranen van geluk over mijn wangen.
Ik hoor een deur hard open en dicht gaan.
Dan verschijnt er een gezicht boven mij.
"K-Kate?" Komt er schor uit mijn mond.
"Claire" fluistert ze zacht, terwijl er een paar tranen over haar wangen lopen.
"7 weken... 7 fucking weken!" Mompeld ze.
"Maar toch ben je er"

Wacht even.
7 weken?

Ik moet nog 2 weken.
Om helemaal te 'revalideren'.
Kate bezoekt me elke dag.
Maar vandaag was het anders.
Het was iemand anders.

"Jake?" Vraag ik verbaasd terwijl ik mijn wenkbrauw optrek.
"Ja" zeg hij simpel terwijl hij op de stoel naast mijn bed komt zitten.
"Wat doe je hier?" Vraag ik terwijl ik rechtop ga zitten.
"Mezelf opeten" antwoord hij sarcastisch.
Weer trek ik mijn wenkbrauw op.
"Jezelf opeten? Smakelijk dan" grijns ik, terwijl ik terug ga liggen en mijn ogen sluit.
"Ben je moe?"
Ik zucht en open mijn ogen.
"Nee, ik ben mezelf aan het opeten" zeg ik terwijl ik mijn ogen weer sluit.
Ik hoor hem zachtjes grinniken.
"Maar dus, wat doe je hier, en nu serieus" vraag ik opnieuw.
"Je bezoeken" zegt hij simpel.
"Joh, meen je het" zeg ik sarcastisch terwijl ik hem aankijk.
Hij knikt.
"Maar ik bedoel, waaróm?"
Hij kijkt me aan en wend zijn ogen af.
"Gewoon, je weet wel. Je bezoeken omdat je ziek bent."
Ik kijk hem vreemd aan.
"Ik ben niét ziek" sis ik.
Hij steekt zijn handen in de lucht, als teken van overgave.
"Rustig tijger!"
Ik rol mijn ogen en ga terug comfortabel op mijn bed liggen.
"Ga weg. Ik ben moe" mompel ik.
"Nee" krijg ik als antwoord.
"Serieus? Doe gewoon normaal gast!"
Ik hoor hem weer grinniken.
"Ik ga al, maar je bent nog niet van me af" knipoogt hij.
Ik zucht overdreven hard.
"Ga weg, nu! Voor ik je weer in elkaar sla" grijns ik.
Hij kijkt me spottend aan.
"Dat durf je niet"
Ik kijk hem nu aan met een nog bredere grijns.
"En waarom niet?" Vraag ik.
Hij lacht.
"Vond je de gevangenis dan zo leuk dat je er graag nog eens naartoe wilt?"
Ik kijk hem met een sadistische grijns aan.
"Eigenlijk,... ik heb er wel een paar leuke mensen ontmoet. Zoals Charles."
Zeg ik.
Hij klemt zijn kaken op elkaar.
"Charles?..."
Ik grinnik.
"Ben je jaloers jakie?"
Hij zucht en kijkt me geïrriteerd aan.
"Noem me niet zo, en nee ik ben niet jaloers, ik wil gewoon weten wie Charles is" zegt hij.
Ik knik traag.
"Oké, Charles is mijn vriend..."
"Niets meer?" Vraagt hij bijna hoopvol.
Ik begin weer te lachen.
"Je bent jaloers!" Gil ik.
Hij kijkt me boos aan.
"Fuck off, ik ga!" Zegt hij geïrriteerd terwijl hij mijn kamer uitloopt, en de deur me een harde klap dicht doet.

Pfff 'niet jaloers'
Fucking leugens

2 weken verder.
Ik loop het ziekenhuis kamertje uit, en kijk nog eens rond voordat ik de deur sluit.
"Heb je alles bij?" Vraagt mijn moeder.
Ik knik en samen lopen we naar buiten.

Wanneer we buiten zijn, stap ik in de auto van Kate.
"Wees voorzichtig lieverd!" Zegt mijn moeder.
Ik knik en geef teken naar kate dat ze mag doorrijden.
Ze knikt en geeft gas.

.
.
.

Kate rijd het terrein van de school op.
"Je bent er" zucht ze.
Ik knik.
"Thanks bae!" Zeg ik, terwijl ik haar een knuffel geef.
Ze grinnikt.
"Jaja, wees voorzichtig claire."
Ze kijkt me plots serieus aan.
"Echt waar! Je weet niet hoe kut ik me die afgelopen maanden wel niet heb gevoeld! Ik meen het. Wees.voorzichtig!" Zegt ze en pakt mijn handen vast.
Ik knik.
"Altijd" fluister ik zacht.
Ze knikt en duwt me zachtjes de deur uit.
Ik grinnik en kijk haar aan, voordat ze al weg rijd.
Ik zucht en draai me om naar het grijze gebouw dat hoog boven alles uit steekt.

Wat heb ik er een zin in!

Proef het sarcasme en spuug het dan maar weer uit!