A Little Bit Bad

~25~

"Goed, u hebt uw verklaring afgelegd. U mag gaan. We bellen u binnen een paar dagen wel even terug op." Zegt de man stijfjes tegen me.
Ik knik enkel, niet wetend wat ik moet zeggen.
"Nog vragen?" Gaat hij formeel verder.
Ik kuch even voordat ik begin.
"Wat is er met Christophe gebeurt?"
Hij haalt een hand door een paar vettige slierten haar en schut dan zijn hoofd.
Alsof hij wilt zeggen 'die man is hopeloos'
"Om hem van je weg te krijgen hebben wij op zijn been geschoten, die wonde word nu verzorgd maar voor de rest is hij oké. Een paar jaren in de cel zullen hem goed doen." Antwoord hij uiteindelijk.
"Goed, dan ga ik." Mompel ik.
Ik draai me om naar de deur en stap aarzelend naar buiten.
De blauwe en rode lichten werpen vreemde schaduwen in de nacht.

Ik voel me nerveus, al weet ik niet waarom.
"Laat me gaan!" Hoor ik.
Ik kijk naar rechts en zie drie agenten die christophe vast hebben.
De agenten mompelen iets en duwen hem in de auto.
Ik wend mijn blik af en speur de ruimte af.
Mijn ogen blijven hangen op jake die in gesprek is met een agent.
Ik adem diep in en loop op hem af.
Ik wacht even totdat de agent weg is en tik dan zachtjes op zijn schouder.
Hij draait zich om en kijkt me opgelucht aan.
"Oh claire, je bent oké." Mompelt hij.
Ik knik en sla mijn armen over elkaar.
"Ik wilde je gewoon bedanken." Beken ik.
Zijn ogen vergroten en met een speelse glimlach zet hij een stapje dichter.
"Jíj wilt me bedanken?"
Ik rol mijn ogen maar kan een grijns niet onderdrukken.
"Toch, het was geen probleem." Zegt hij dan.
Ik knik en bijt op mijn lip.
"I-ik moet je ook nog iets zeggen." Gaat hij verder.
Ik kijk hem afwachtend aan.
Hij is nerveus, dat zie ik.
"Ik vertrek morgen naar Miami. Mijn ouders willen me een nieuwe kans geven, en daarom ga ik daar mijn leven opbouwen."

Stilte
Doodse stilte
Mijn hart zakt drie meter naar beneden en ik trek wit weg.
"W-wat?" Komt er schor uit.
Hij zucht diep en neemt mijn hand vast.
"Ik ga alleen wonen claire, een leven starten. Er was nooit iets tussen ons, ik vond gewoon dat je het moest weten. Als vrienden, je weet wel."

Ik trek mijn hand terug en zet ongelovig een stap naar achter.
"Hoe kun je zo met gevoelens spelen?!" Zeg ik bits. "Dat jij niet denkt met je hoofd maar met je borsthaar is walgelijk!" Ga ik verder.
"Zo ben ik nu eenmaal. Je was gewoon een uitdaging, je bent voor mij gevallen en nu stopt het." Kaatst hij terug.
In mijn gedachten heb ik hem al vier keer in zijn keel gestoken met een mes.
"Vervloek jou burns." Spuug ik naar hem.
Hij trek een wenkbrauw op en staart me verbaasd aan.
"Dus je gaat terug agressief doen?"
"Je moet blij zijn dat je nog leeft." Bries ik.
Ik hef mijn hand op en maak aanstalte om hem te slaan wanneer ik me bedenk dat ik dit een paar uur geleden bij hem heb gedaan.
Ik laat mijn hand zakken en hef mijn knie.
Ik haal uit en raak hij hard in zijn edele delen.
Geschrokken hapt hij naar adem en al kreunend zakt hij door zijn knieën.
"Dag burns." Zeg ik vol afschuw en draai me om.
Ik loop weg van de het hele gebeuren en laat mijn tranen de vrije loop.

Gevoelens
Ja, die had ik.
Ik dacht dat hij ze ook had.
Waarom viel ik voor zijn vuile leugens?
Ik vervloek mezelf om dat moment van onmacht en veeg mijn tranen ruw weg.
Ik trek mijn jas wat dichter tegen me aan, en haal diep adem.
Ik heb hem helemaal niet nodig.
Wacht maar, ik zal héél snel verder gaan met míjn leven.
Zéér snel.
jij bent niet de enige burns....