A Little Bit Bad

~22~

"Als je valt, vang ik je wel op." Hoor ik hem weer voor de zoveelste keer zeggen.
Ik rol mijn ogen.
"Jesus, jake! Dat heb je al zeker 10 keer gezegd in minder dan 5 minuten" mompel ik terug.
Ik hoor hem zacht gniffelen.
"Oké dan, ga ervoor." Moedigt hij me aan.
"Hou je kop jake" sis ik, voordat ik mijn benen over de rand van het balkon laat hangen.

"Drie..."

Ik kijk naar beneden.

"Twee..."

Ik kijk naar het balkon naast me.

"Één!"

Ik kijk naar jake, en maak een kleine buigen, waarna ik naar het andere balkon spring.

Voor enkele seconden zweef ik door de lucht.
Dan voel ik hoe mijn handen het koude metaal van Mia's balkon omlijsten.
Snel trek ik me op.
"Je staat op het balkon!" Hoor ik jake enthousiast van de andere kant roepen.
"Meen je dat?" Roep ik sarcastisch terug.

Dit moet er heel vreemd uitzien bedenk ik mezelf.
Twee mensen die om 11uur s'nachts van het ene balkon naar het andere proberen te geraken.

Ik schut de gedachten van me af en klik de vergrendeling van het raam los.
Behendig kruip in naar binnen en laat mijn blik over de donkere meubels glijden.
De maan die door het hoge raam naar binnen schijnt is mijn enige lichtbron en snel zet ik een stap opzij zodat de maan wat meer van de kamer kan verlichten.

Opnieuw laat ik mijn blik door de kamer glijden en blijf steken bij Mia's rommelige bureau.
Een doosje met juwelen ligt leeg gekieperd op de grond naast het bureau en andere spulletjes slingerden ongeordend over het bureau.
Ik wil nog een stap naar voren zetten wanneer ik plots een stekende pijn door mijn voet voel gaan.
Ik probeer snel mijn gewicht te verleggen maar het is al te laat.
Met mijn volle gewicht duw ik het stuk verder mijn voet binnen.
Tranen vormen zich in mijn ogen door de stekende pijn en snel bijt ik op mijn tanden om te voorkomen dat ik ga gillen.

Ik strompel naar het bed en kijk naar mijn voet.
Een stuk glas steekt dwars door mijn schoen in mijn voetzool.
Ik probeer het stuk uit mijn voet te peuteren terwijl ik hard in het bed knijp om de pijn te verdringen.
Met een zucht gooi ik het stuk glas een paar meter de donkere kamer in en kijk terug naar mijn voet.

Verschrikkelijk hoe een stuk glas, zo een schade kan aanrichten.

Ik kijk naar de grond.
De scherf was maar één van de vele glimmende stukjes glas die op de grond liggen.
Mijn ogen scannen haastig de kamer af opzoek naar de oorzaak van al de glasscherven op de grond.
Naast het bed staat een prachtige, staande spiegel. Het spiegelglas was eruit geduwd, op enkele bebloede stukken na. Ook de spiegellijst was met rode vegen besmeurd.
Met open mond staar ik de kapotte spiegel aan.

Hoe had dit kunnen gebeuren?
Ik sta terug op van het bed en vervolg mijn weg naar de deur zo zorgzaam mogelijk, proberend om niet op de glasscherven te stappen.
Een paar vegen op de helderwitte muur trekken mijn aandacht.
Bloederige vegen vullen mijn zicht wanneer ik dichter bij de muur kom.
Zacht volg ik de muur tot aan de deur, waar de bloedsporen steeds dichter bij elkaar eindigen tot bij één duidelijke, donkerrode handafdruk, onderaan de muur.
Ik voel mijn maag draaien bij de weeïge geur die het gestolde bloed met zich meebrengt.

"Aha! Bingo!" Hoor ik plots van de andere kant, gevolgd door een klik van de deur.
Snel draai ik mijn hoofd om en kijk jake aan.

"Hoe heb je dat gedaan?..." vraag ik verward.
Hij brengt zijn vinger naar zijn lippen als teken dag ik stil moet zijn en sluit dan snel de deur achter zich.

"Hoe?" Vraag ik opnieuw.
"Ik heb zo mijn connecties..." glundert hij terwijl hij met zijn hand zwaait.
Mijn ogen volgen zijn beweging en al snel merk ik de sleutel in zijn hand op.
"Dat is een loper, is het niet?" Grijns ik.
"Uhm, j-ja?" Vraagt hij meer.
Ik rol mijn ogen.
"Laat maar zitten. Het belangrijkste is dat je binnen bent. Kom eens kijken naar wat ik gevonden heb." Zeg ik zacht.

In het donker zie ik zijn lichaam mijn kant op bewegen.
Zijn warme adem in mijn nek verraad dat hij al héél dicht is.
Ik wijs de vegen op de muur aan.
"What the..."
Ik beweeg mijn vinger helemaal tot aan de duidelijk zichtbare handafdruk.
"...hell!"
"Ssst!" Maan ik jake snel tot stilte.

Ik verstijf plots wanneer ik gefluister en voetstappen op de gang hoor.
Ik kijk jake aan en zie hem met grote ogen naar de deur kijken.
Zijn blik ontmoet de mijnen en ik geef hem één knik die genoeg zegt.
Zo snel en behendig als ik kan, schuif ik onder het bed en kijk naar jake die zo geruisloos mogelijk een kast in glipt.

De voetstappen worden luider tot aan de deur.
Dan is het even stil voordat ik wat geritsel aan het slot hoor.
Behoedzaam wordt de deur opengeduwd.
Door het licht van de maan zie ik twee agenten de kamer binnenkomen, gevolg door christophe en de directeur.
"Het spijt me zeer, om u nog zo laat wakker te houden, maar u moet begrijpen dat dit voor het onderzoek is." Hoor ik christophe zacht tegen de directeur zeggen.
"Oh dat? Maakt u maar geen zorgen." Wuift de directeur het weg.
"Zo weet ik tenminste dat er een goed woordje over mij in de krant komt, nietwaar?" Vleit hij.

Ik onderdruk de neiging om met mijn ogen te rollen.

"Zeker" knikt christophe.

Hij loopt naar het bureau.
De glasscherven kraken onder zijn stevige schoenen.
Ik probeer mijn ademhaling onder controle te krijgen wanneer hij bij het bed blijft staan.
Zijn schoenen staan vlak bij mijn neus.
Zacht schuif ik over de vloer naar het midden van het bed.
Ik hef mijn hoofd wat meer op en gluur naar de twee agenten die bezig zijn met foto's nemen van de vegen op de muur.

"Al enig idee wat er kan gebeurd zijn?" Vraagt de directeur zacht.
Een koude lach ontsnapt aan christophe zijn mond.
"Hou de schijn toch niet zo op, directeurtje."
De directeur kijk aarzelend rond.
"J-ja maar, ik wil het zekere voor het onzekere nemen, meneer."
Christophe draait zich om naar de directeur en grijpt zijn kraag vast.
"Oh stel je niet zo aan! Er is niemand die ons kan horen." Sist hij.
Hij laat de directeur los en een gevoel van medelijden bekruipt me.
"Natuurlijk weet ik wat er gebeurd is, en dát weet jíj ook." Mompelt Christophe terwijl hij een onzichtbaar  vuiltje van zijn jas klopt.
Ik zie vaag hoe de directeur knikt.
"Zijn jullie klaar? Stelletje amateurs." Sist hij bits naar de twee agenten bij de muur.

Elk spoortje medelijden maakt plaats voor afschuw wanneer ik zijn brute manier van praten hoor.

Christophe legt een hand op de directeur zijn schouder.
"Rustig aan Theo, dat zijn mijn meest ervaren...acteurs." gniffelt hij.

Dus zo heet de directeur...

De twee agenten, of eerder 'agenten' staan tevreden op.
"We kunnen gaan." Zegt de linkse agent.
Christophe haalt zijn hand van theo zijn schouder en knikt.
De vier mannen zoeken hun weg buiten.
Ik wacht totdat ik de deur in het slot hoor vallen, en rol dan onder het bed vandaan.
Ik blijf nog even zo liggen tot ik er zeker van ben dat ze weg zijn.

Dan sta ik op en zoek mijn weg naar de kast waar jake zich heeft verstopt.
Ik tik zachtjes op de kast.
"Het is veilig." Fluister ik.
Ik hoor wat geschuifel en even later staat jake naast me.
Met grote ogen kijkt hij me aan.
"Ik kan niét geloven wat ik heb gehoord." Mompelt hij versteld.
Ik knik.
Dat was begrijpelijk natuurlijk.
Ik kan het zelf nog niet helemaal vatten.
"Inderdaad. Die vuile christophe is niet wie hij zegt dat hij is." Fluister ik woest.
"Nee nee." Mompelt jake.
"Ik heb het over de directeur. Nu weet ik eindelijk zijn naam!" Fluistert hij enthousiast terug.

Ik weet niet wat me er toen, aan heeft gezet om jake te slagen, maar ik sloeg hem.
Misschien de stress, de spanning over de ontdekking, of gewoon omdat hij...nou ja, niet al té snugger is.

********
Oooh! New chapter!
En....de spanning blijft komen.
Zegt me al wat jullie er van vinden.
Ik denk er trouwens ook aan om een tweede deel van dit boek te maken.
Natuurlijk weet ik dat het nog ver is,... máár het zijn future plans waar ik wel al aan denk.
Laat het me weten of jullie het iets vinden om er een tweede boek van te maken, óf misschien..... en trilogie!
Wow dat is misschien íets te ver.
*akward lach*
(Vergeet wat ik heb gezegd)
Anyways enjoy!

All
My
Love
Don't
Die
💖