A Little Bit Bad

~18~

Pov Claire

"Dus, waar ging die hele ruzie nu eigenlijk over?" Vraagt hij nieuwsgierig.
Ik draai mijn gezicht weg, en bestudeer de tegels, die plots heel interessant zijn.

"Wat bedoel je?" Antwoord ik ontwijkend.
Maar ik weet verdomd goed waar hij het over heeft.
En wat voor zin heeft het ook om te ontwijken? Hij heeft me al zo zwak gezien, dat het haast niet erger kan.
Een blos verschijnt op mijn wangen wanneer ik terug denk aan ons moment samen.
Ik wist gewoon niet meer wat ik deed, en dat haat ik, dat gevoel van onmacht. Ik voelde me gewoon zo slecht en had dan in een opwelling mijn armen om hem heen geslagen.
Ik geef toe dat het niet meteen zo slecht was, maar ik was gewoon niet goed bij mijn verstand. De 'nuchtere' en alleszins 'goed-bij-haar-verstand-Claire' zou het niet hebben gedaan.

Ben je daar zo zeker van?
Lispelt een stemmetje in mijn hoofd.
Ik zucht overdreven hard maar kan de glimlach niet van mijn gezicht halen als ik denk aan jake die hier gewillig bij mij wilt zijn.

"Binnenpretje?" Jake's ogen twinkelen wanneer ze de mijnen ontmoeten.
"Jaloers omdat je geen toegang hebt tot mijn hilarische brein?" Kaats ik onschuldig terug.
"Enorm" grijnst hij.

Ik grinnik zacht maar besef dan dat ik nog geen antwoord op zijn vraag heb gegeven, en dat hij zijn vraag natuurlijk ook niet zo snel is vergeten.

"Goed, genoeg afleidingsmanoeuvres, ik wil natuurlijk wel weten wat je hier op de grond deed" plaagt hij.
Ik rol mijn ogen.
"Wat denk je dat ik hier op de grond zat te doen? Viool spelen was het alleszins niets." Mompel ik sarcastisch.

Wat gemeen is, bedenk ik me, want jake is op dit moment niet de persoon die mijn gemene en sarcastische opmerkingen verdient.
Hij antwoord niet maar blijft me aankijken.

"Jezus! Oké " zucht ik overdreven hard.
Ja, Claire hamilton houd wel van drama.
Zijn ogen twinkelen ondeugend wanneer hij me een knipoog geeft.
"Ik wist wel dat je uiteindelijk zou zwichten voor mijn intense blik." Zegt hij arrogant.
Ik trek een wenkbrauw op.
"Je wát?"
"Mijn natuurlijke charmes bedoel ik natuurlijk, maar kom, zeg op."

"Het ging gewoon een beetje over mijn ò zó opgefokte leven." Zeg ik dan, in een poging om het gesprek luchtig te houden.
Hij trek zijn wenkbrauwen op.
"En daarom zat je hier helemaal in elkaar gezakt, op de grond, te wenen?"
Ik haal mijn schouders op.
"Elke dam breekt wel eens." Zeg ik zo nonchalant mogelijk.

Leugens, leugens, en nog eens leugens.
Ik probeer de waarheid gewoon te ontwijken, Maar, Technisch gezien heb niet echt gelogen, alleen de waarheid omzeild.
Staat dat gelijk aan liegen?

"Nou, dan wil ik nu de waarheid graag." Snuift hij.
"Dat heb ik toch al gezegd!" Zeg ik gefrustreerd.
Hij schud zijn hoofd van nee, en zet zich dan wat comfortabeler.
"I-ik ben er gewoon nog niet aan toe." Beken ik dan eerlijk.
Hij kijkt me vriendelijk aan.
"Zie je wel? Zo moeilijk is de waarheid toch niet."
Ik kijk hem sarcastisch aan en sta dan recht, en kijk naar jake die mijn voorbeeld volgt.
"Goed, dan ga ik maar weer, ik heb nog een heleboel voor frans te doen."
Ik zucht.
"Vertel mij wat. Ik snap er gewoonweg niets van."
Zijn ogen krijgen weer die ondeugende glans, en snel zet hij een stap naar mij toe.
Als versteend blijf ik staan en zie hoe hij zich naar me toe buigt en zijn lippen naar mijn oor brengt.
"Ik kan je wel bijles geven." Zegt hij zacht.
Ik kom weer terug tot de realiteit en duw hij met een zachte duw van mij weg.
"Waarom?" Vraag ik terwijl ik mij armen over elkaar sla.
Hij doet hetzelfde en kijkt me intens aan.
"Ik ben anders heel sexy als ik de taal van de liefde spreek."
Ik rol mijn ogen.
"En wat dan nog? Wie zegt dat ik franse bijles nodig heb?"
"Nou, in mijn bijles zit niet alleen maar grammatica en vocabulaire." Zegt hij eigenwijs terwijl hij zijn kin in de lucht steekt.
Ik lach en zet uitdagend een stap naar hem toe.
"Natuurlijk, wat leer je me dan meer bij, en denk erom! Het gaat hier over frans, dus alles wat je me moet leren, moet in het thema 'frans' blijven."
"Dat weet ik wel, prinses. Ik ben namelijk heel goed in het bijspijkeren van de franse grammatica en vocabulaire, maar ook in french kissing." Grijnst hij triomfantelijk.

Even lijkt het alsof ik geen adem meer kan halen.
French kissing?

"Ja, dank je feestelijk! Doei burns.?
Zeg ik.
Ik duw hem de deur uit, en voordat ik hem sluit geeft hij me nog een van zijn spectaculaire knipogen.
Ik zucht opgelucht dat hij weg is en loop naar mijn bed waar ik me met een licht gevoel op laat vallen.

Begrijp me niet verkeerd. Ik -tot mijn grote spijt- vind het niet zo heel vervelend dat hij bij mij is. Het is alleen dat zijn aanwezigheid zo drukkend is, en op elk ding dat hij zegt, moet mijn lichaam natuurlijk weer zo vreemd reageren.
Ik moet gewoon even denken, geloof ik.

"Claire!"

Stilte

"Hamilton!"

Stilte

"Claire hamilton! Wordt wakker!"
Ik schrik door het plotse geschreeuw en rol van mijn bed af.
"Auwch..." mompel ik, terwijl ik op sta. Mijn ogen scannen de ruimte af en blijven hangen bij háár.

Ik kijk vol minachting naar de oorzaak van mijn mooie val.
Haar priemende ogen boren zich in de mijnen, en haar vreselijke parfum dringt mijn reukorgaan binnen.

"Wat is hier de bedoeling van?" Vraag ik verward.
Cindy rolt haar ogen, draait zich even om naar de directeur die achter haar staat, en kijkt mij dan terug aan.
"Dat weet je best." Krast ze met haar rasperige stem. Je weet wel, als je té  veel rookt, krijg je een verschrikkelijke stem die je perfect kunt vergelijken met een nagel dat over een bord krast.
En in dit geval heeft cindy zich overtroffen.

Een glimlach siert mijn lippen wanneer ik aan de enige verklaring van hun aanwezigheid denk.
"Word ik eindelijk van school getrapt!?"

Cindy opent haar mond om iets te zeggen maar de directeur is haar voor.
"Wat? Nee, natuurlijk niet! We zijn hier voor een zeer belangrijke zaak."
"Oh ja? Wat dan?" Zeg ik dan teleurgesteld.
"Het gaat over Mia. Ze is vermist." Valt hij dan gelijk met de deur in huis.
Ik open mijn mond om iets te zeggen maar er komt niets zinnigs uit, dus sluit ik hem maar weer.
"Cindy heeft haar naar buiten zien lopen tijdens de lesuren, en ze weet heel goed dat je tijdens de lesuren niét buiten mag." Gaat hij onverstoorbaar verder.
"Ja, inderdaad. Ik liep haar achterna maar ze liep heel snel het gebouw uit, en vertrok in een taxi. Waarschijnlijk stond hij al klaar." Vult cindy hem aan.
Ze kijken mij verwachtingsvol aan.
"Dus, euh, wát willen jullie precies van mij?"