The Women Series: Payment

Payment 5

THE WOMEN SERIES: PAYMENT

5
I'm Jealous

"Wala kang kwenta! Bakit ka pa namin inampon! Wala ka rin namang kwenta! Pag nakita ko ang totoong nanay at tatay mo ibabalik ka namin!" Sabay halakhak ng babae. Para itong baliw na tumatawa.

"Pero hindi ganoon kadali." Sabi nito habang iniikutan ang batang nanginginig sa takot at nagbabadyang tumulo ang luha.

"Kailangang bayaran nila ang pagkupkop namin sayo. Isang bilyon, barya lang naman sa kanila 'yon. Bakit ka pa nila pina ampon huh? Wala ka kasing kwenta!" Sabay palo ng hawak niyang hanger.

Namimilipit sa sakit ang bata. Hindi niya na kaya. Pero hindi niya alam kung saan siya pupulutin kung aalis siya rito. She has nowhere to go. Oo, bata siya pero alam niya ang nangyayari. She have no choice, but to stay here. Kahit papaano ay hindi nila ito pinapabayaan, sinsaktan nga lang.

"Ikaw talagang bata ka, sinabi ko sayo 'wag na 'wag kang lalabas pag andiyan ang mga amiga ko." Galit na galit na sigaw ng matanda.

Hindi niya pinigilan ang matanda bagkus tiniis niya ang pananakit nito. Puno ng pasa ang katawan ng bat ngunit wla itong mgawa kung 'di ay ang umiyak.

Nagising ang bata sa sala habang namamaga ang binti nitong puno ng pasa. Pinunasan niya ang luha habang pinipilit niyang maglakad. Huli na ang lahat ng makita niyang pababa ang matandang babae.

"Hindi ba't sinabi kong wag kang aalis dun! Wala ka talagang kwenta!"

Nilabas niya ang bilao na puno ng munggo. At nilagay sa hardin nila. Sa ilalim ng araw ay pinaluhod niya roon ang bata.

Kasabay ng pagpalo sa kanya ng hanger ay ang pagsunog sa balat niya. Sa lakas ba naman ng tirik ng araw ay talagang mamamantal ang sensitibong balat ng bata.

Mula tanghali hanggang alas singko y media ng hapon siya nakakababad doon. Hindi na rin matukoy ang kulang ng monggo marhil nahalo na rito ang dugo ng bat.

Labing isang taong gulang pa lang ang bata, ngunit iniintindi niya lahat ng iyon.

Pagkagising ko ay may bahid na ng luha pisngi ko. Nasa gazebo ako ngayon dahil naisipan kong magpahinga bago umuwi. It's been a week since the class started. I'm this tired already.

Nagising ako ng naramdaman kong may pumitik sa noo ko. Lumingon ko kaliwa't kanan para makita kung sinong gumawa 'non pero wala akong nakita.

Napatunganga ako habang inaalala ang panaginip niya. Those bitter sweet memories implanted on my system. Mga alaalang pilit kong kinakalimutan. I know I needed to see psychiatrist, but I don't have money and ayokong humiram ng pera.

Inayos ko ang sarili at kinuha ko ang susi ng kotse at phone ko sa bag. Papunta na akong parking lot when I received a text message.

Unknown Number:

Let's eat. Shokugeki's now.
-H.A.D

It was Hajik, first time? He's taking me out! And why would he? Damn this man. Curse him to death for making my system, disfunction.

Hell, Shokugeki's my favorite restaurant. It is a japanese restaurant, that made the foods on the Anime Series that I liked, become so surreal. My mouth is watering for their foods!

Sumakay na ako sa kotse ko at nagdrive papuntang Shokugeki's. Ayoko sanang pumunta pero there's something within me na tinutulak ako para pumunta dun.

I can't even get a god damn reason why am I driving myself to that place now. Hindi naman ako excited para paliparin ang kotse ko dun at makarating dun ng labing limang minutos.